Bakit dapat itulak ang pagbibitiw ni Aquino?

Traydor sa bayan si Aquino. Duguan ang kamay niya sa madugong engkwentro sa Mamasapano. Para mapaligaya ang boss niyang Estados Unidos (US), itinulak niya sa tiyak na kapahamakan at kamatayan ang 44 na Special Action Force, 18 mandirigmang Moro at di bababa sa 7 sibilyan sa opensiba sa Mamasapano.

Buhol-buhol na ang kasinungalingan ni Aquino para pagtakpan ang krimen niya at ng US. Gumawa-gawa siya ng script para palabasin na wala siyang kinalaman o kaya’y mali ang mga inulat sa kanya. Pero buking na siya ng taumbayan — siya at ang US ang mastermind ng madugong bakabakan. Kasama ang kabarkada niyang suspendido na si Alan Purisima, ibinenta niya ang soberenya ng bansa, niyurakan niya ang chain of command at ginera ang komunidad ng Moro kahit pa may peace talks.

Walang malasakit at pakialam sa buhay si Aquino; kahit ang sariling pwersang pulis ay pinagtraydoran at isinangkalan na parang sa video game. Hindi na bago ang sagad na pagtatraydor ni Aquino, ipinatupad niya ng Visiting Forces Agreement at Enhanced Defense Cooperation agreement at pinayagang magtayo ng mas maraming base ang US sa bansa, habang tahimik sa pagpaslang kay Jennifer Laude at pagsira ng Tubataha.

Pahirap sa bayan ang hacienderong si Aquino. Ang kanyang mga patakarang pabor sa dayuhan at mga kapwa naghaharing uri ay lalong naglubog sa mamamayan sa kahirapan.

Lalong tumataba ang bulsa ng mga kroni at malalaking negosyo na inawardan niya ng mga kontrata sa public-private partnerships gaya ng mga Ayala, Pangilinan at iba pa. Sila ang makikinabang sa walang tigil na pagtataas ng kuryente, tubig at langis. Sila rin ang magbubulsa ng kita sa taas-pasahe sa MRT/LRT at mga pampublikong ospital.

Sa kabilang banda, lalong pinatitindi ang atake sa kabuhayan ng taumbayan. Itinutulak pababa ang halaga ng sahod at isinusulong ang kontraktwalisasyon. Pinagkakait ang mga batayang serbisyong panlipunan at dinedemolish ang mga maralita. Patuloy na inaagaw ang lupa na para sa mga magbubukid at pinananatili ang mga hacienda.

Kamakailan, isang mag-aaral na naman ang natulak na kumitil ng sariling buhay dahil sa kahirapang magbayad ng matrikula. Dahil sa patakaran ni Aquino ng deregulasyon sa matrikula, sobrang taas at dami ng mga pabigat na bayarin sa pamantasan na higit na nagkakait sa kabataan ng karapatan sa edukasyon.

Kurap at bulok ang gubyernong Aquino. Mahigit P300 bilyon ang dinambong ni Aquino, ipinanuhol at ipinamudmod sa kanyang mga alyado sa Disbursement Acceleration Program o DAP at aabot pa rin sa P1 trillion ang pork barrel na kinukulimbat ng kanyang gubyerno.
Ang kanyang mga kamag-anak, kaklase at kabarilan ang naninindikato sa bilyon pisong mga proyekto sa gubyerno. Laganap ang smuggling at pagbibigay ng mga eksempsyon sa buwis sa malalaking komprador. Ginagamit ni Aquino ang posturang anti-kurupsyon para pagtakpan ang mas malalaking mga kaso ng kurakot ng mga kapamilya at kaalyado niya, gayundin para sa mga sariling negosyo at interes gaya ng Hacienda Luisita.

Pasista at walang paggalang sa buhay at karapatang pantao si Aquino. Ipinatupad niya ang Oplan Bayanihan para supilin ang paglaban ng mamamayan. Itinambak ang mga militar sa mga komunidad sa kanayunan, pinaslang ang lagpas 200 mga aktibista at ipiniit ang nasa mahigit 300 bilanggong pulitikal.

Para pagtakpan ang madugong krimen at lalo pang isulong ang interes ng US, isinusulong ngayon ang “all-out war” sa Mindanao na magpapahamak sa libo-libong mga mamamayan.

Mas marami pang mamamatay at maghihirap kung magpapatuloy pa ang gubyernong Aquino! Papayag ba tayo? Sobra na, tama na. Game over na!

Paano matutulak na magbitiw si Aquino?

Dumarami na ang nananawagan na magbitiw si Aquino: mga karaniwang mamamayan, mga manggagawa at magsasaka, mga pamilya at kamag-anak ng mga namatay, mga obispo at taong-simbahan, mga opisyal ng gubyerno, maging mga pulis at militar. Kahit sa poder mismo ni Aquino ay tumitindi ang hidwaan at may mga lihim na naghahangad na mapagbitiw siya.

Gaya sa mga nagdaan, ang “people power” o sama-sama at malawak na pagkilos ng mamamayan ang sandata ng bayan para kamtin ang pagbabago. Dapat ilunsad ang papalaking mga pagkilos hanggang sa mapalibutan ng milyon-milyong mamamayan ang Malacanang at mapilit si Aquino na magbitiw. Bukas ang kilusan sa sinumang nagnanais na pagbitiwin si Aquino, maging sa mga dati o kasalukuyang alyado ni Aquino na nais bumaliktad at sumama sa taumbayan.

Paano pagkatapos? Sino o ano ang papalit kay Aquino?

Itatatag ng bayan ang “people’s transition council.” Ito ang magtitiyak na makakamit ang hustisya at maipatutupad ang mga mga kinakailangang reporma matapos magbitiw si Aquino. Paghakbang ito tungo sa hangad nating makabuluhang pagbabago ng sistema.

Ilan sa maaaring gawin nito ang pagpapanagot sa mga maysala sa opensiba sa Mamasapano at iba pang krimen; ganap na pagbasura sa pork barrel at pagpapanagot sa mga tiwali; pagpapatupad ng mga kagyat na reporma para bigyang alwan ang mamamayan gaya ng reporma sa lupa, pagtigil ng pribitisasyon at pagtataas ng sahod; paggigiit ng pambansang soberenya at pagbabasura ng mga makadayuhang patakaran gaya ng VFA at EDCA; pag-usad ng usapang pangkapayapaan para tugunan ang mga ugat ng kahirapan; pagpapalaya sa bilanggong pulitikal; at iba pa.

Matapos ang isa o dalawang taon, magpapatawag ito ng malayang halalan.

Sino ang uupo sa konseho?

Ang mga magiging bahagi ng konseho ay mga lider ng iba’t ibang mga sektor at grupo na magsusulong ng demokratikong kilusan at mga kabahaging personahe at indibidwal. Dadaan sa demokratikong proseso sa pamamagitan ng Kongreso o Asembliya ng mamamayan ang pagpili sa mga kinatawan sa konseho. Siyempre, hindi maaring maging kasali rito ang mga sagad-sagaring tagapagtanggol ni Aquino o mga ahente niya na mananabotahe sa pagkilos ng mamamayan.

Ano ang dapat nating gawin?

Mahalaga ang papel ng kabataan sa paglikha kasaysayan. Dapat nating pangunahan ang pagmartsa ng milyon-milyon para sa pagbibitiw ni Aquino.

Ipalaganap natin sa pinakamarami ang pangangailangang patalsikin si Aquino sa poder. Mag-organisa ng pinakamaraming organisasyon at alyansa para sa pagbibitiw ni Aquino. Ilunsad ang marami, malaganap at papalaking mga walkout, martsa, at pagtitipon sa mga eskwelahan, pagawaan at komunidad na dadaluyong patungo sa mga sentrong lansangan at papalibot sa Malakanyang.

Tinatawagan tayo na lumikha ng kasaysayan at ihawan ang landas tungo sa isang kinabukasan na tunay na malaya, demokratiko at masagana.

Noynoy, resign now!

Sa darating na Nobyembre 18-19, ilulunsad ang taunang Economic Leaders Meeting (ELM) ng Asia-Pacific Economic Cooperation (APEC) sa Maynila. Walang pasok, walang trabaho, walang cellphone signals, at walang pwedeng makita na mga mahihirap sa kalsada sa pagdating ng mga pinakamakakapangyarihang lider ng malalaking bansa.

Kabilang sa mga darating sa bansa ang pangulo ng Estados Unidos (US) na si Barack Obama, at pangulo ng Tsina na si Xi Jinping.

1) Ano ang APEC?

Ang APEC ay instrumento ng malalaking bansang imperyalista, sa pangunguna ng US, para itulak ang salot na neoliberal na globalisasyon sa rehiyong Asya-Pasipiko at sa mundo.

Ito ay organisasyon ng 21 bansa sa Asya-Pasipiko kasama ang US, Japan, China, Canada, Russia at Australia. Malaking bahagi ng pandaigdigang ekonomiya ang pinagsanib na mga bansang ito kung saan matatagpuan ang 40% ng populasyon ng daigdig, 50% ng pandaigdigang kalakalan at 60% ng gross domestic product ng daigdig.

Itinatag ito noong 1989 sa pangunguna ng US para umano sa “kooperasyon” ng mga bayan para sa “paglago ng ekonomiya” sa rehiyon, ngunit sa totoo’y matinding pananalanta sa maliliit na bansa ang layunin nito sa pagtutulak ng mga patakaran ng neoliberal na globalisasyon sa daigdig.

Itinutulak nito ang mga patakarang gaya ng liberalisasyon (pagtanggal ng hangganan sa pag-angkat ng mga produkto, kabilang ang pagpapababa o pag-alis sa buwis sa mga kalakal),deregulasyon (ang pagbitaw ng gobyerno sa kontrol sa presyo ng mga produkto, kabilang ang langis), at pribatisasyon (pagpapaubaya ng gobyerno sa mga pribadong kumpanya na pumasok at gawing negosyo ang mga batayang serbisyo gaya ng edukasyon, kalusugan, at pabahay).

Tinitiyak nito ang pang-ekonomiyang interes ng mga malalaking bansa sa rehiyon lalo na ng US at Japan habang lalong pinagsasamantalahan ang mga ekonomiya ng maliliit na bansa gaya ng Pilipinas.

 2) Paano itinutulak ng APEC ang interes ng malalaking imperyalistang bayan?

Sa taunang mga pagpupulong ng APEC na dinadaluhan ng mga pinakamatataas na pinuno ng mga bansa, itinutulak ang balangkas ng mga “repormang” pang-ekonomiko at mga patakarang neoliberal tungo sa mga mapaminsala at mapagsamantalang mga kasunduan.

Bagamat “boluntaryo” at “konsensus” ang mga usapan sa mga pagpupulong, larangan ito para sa pagtutulak ng mga kasunduang bilateral at multilateral gaya ng sa World Trade Organization (WTO) at mga mapaminsalang Free Trade Agreements (FTAs) sa rehiyon. Bahagi din ng mga pagpupulong ang mga kinatawan ng malalaking negosyo na direktang umiimpluwensya sa mga gubyerno.

Sa katunayan, ipinatawag ng US ang unang economic leaders meeting ng APEC noong 1993 para tulungang makabwelo ang Uruguay Round ng World Trade Organization (WTO) sa kabila ng mga pagtutol ng mga maliliit na bansa. Sinundan ito ng deklarasyon ng Bogor Goals noong 1994 na hayagang nagtutulak ng liberalisasyon ng kalakalan at pamumuhunan sa rehiyon hanggang 2020.

Mula noon, ginamit na ng malalaking bansa, pangunahin ng US, ang APEC para higit na ilubog sa kumunoy ng neoliberal na mga patakaran ang mga maliliit na bayan at panatilihin ang kanilang paghahari sa rehiyon. Aabot sa $1.1 trilyon ang direktang pamumuhunan ng US sa rehiyon at aabot sa 65% ng kabuuang import at export nito.

Buong pagmamalaki, halimbawa, na ihinahayag ng APEC bilang “achievements” nito ang pagpapababa ng “trade barriers” sa rehiyon mula 16.9% noong 1989 tungong 5.8% noong 2010. Gayundin ang pagkakaroon ng nasa 140 mapanalasang mga FTAs na nagbubukas sa mga ekonomiya ng maliliit na bansa sa pandarambong ng mga imperyalistang bayan.

Ginagamit din ang APEC para itulak ang interes pang-militar ng US sa rehiyon. Ginamit ng US ang APEC para magmobilisa sa “gera kontra terorismo,” sa pagdedeploy ng mga tropa at pagtatayo ng mga base sa mga bansa sa rehiyon.

3) Ano ang naging epekto ng neoliberal na globalisasyon?

Matapos ang mahigit apat na dekada ng “globalisasyon,” lalagpas sa 200 milyon ang walang trabaho, 2.7 bilyon ang naghihirap at 808 milyon ang nagugutom. Samantala, hawak ng 1% ng populasyon ng daigdig ang lagpas sa kalahati ng yaman sa buong mundo. Katumbas lamang ng yaman ng 80 pinakamayayaman sa daigdig ang kabuuang yaman ng nakabababang kalahati ng populasyon.

Sa Pilipinas, halos dalawang dekada mula nang huling idaos ang APEC summit, lumalim ang pagiging atrasado, agraryan at pre-industriyal ng malakolonyal at malapyudal na katangian ng bansa.

Pinatindi ng globalisasyon ang kawalan ng lupa, kawalan ng pambansang industriyalisasyon habang patuloy na winawasak ang anumang natitirang industriya at manupaktura. Para lalong pigain ang mga manggagawa, itinulak ang kontraktwalisasyon sa paggawa, pinapako ang sahod sa mababang halaga sa isang banda, habang itinataas naman ang presyo ng bilihin at pinipribitisa ang serbisyo sa kabila.

Bumagsak nang husto ang taripang ipinapataw ng Pilipinas sa mga produktong imported at lumalala ang depisito nito sa kalakalan, lalo sa pagkain at agrikultura. Mula sa dating 26% noong 1996, nasa 5% na lamang ang taripa sa mga produktong manupaktura. Sa parehong panahon, bumagsak naman ang taripa sa mga produktong agrikultural mula 36% tungo sa 10 bahagdan. Ang Pilipinas ngayon ang isa sa may pinakamababang taripa sa agrikultura at may pinakamababang taripa sa mga produktong di-agrikultural sa buong Asya.

• Agrikultura – Sa agrikultura, winasak ng liberalisasyon ang produksyon at pinabaha ng mga imported na mga produktong agrikultural sa bansa. Nagbunsod ng kawalang-seguridad sa pagkain at tuloy-tuloy na pagtaas ng presyo ng pagkain at iba pang mga bilihin. Noong 2014, halimbawa, ang Pilipinas ang ikalawang pinakamalaking importer ng bigas sa mundo (1.9 milyong tonelada); 47% ng munggo at 77% ng bawang ang inimport din ng bansa. Pinasahol din ng globalisasyon ang kawalan ng lupa ng magsasaka sa pamamagitan ng pagtutulak ng “market-oriented land reform” at pangangamkam ng lupa ng mga malalaking korporasyon para maging mga plantasyon para sa eksport.

• Manupaktura at industriya – Dahil sa pagbaha ng dayuhang produkto at dayuhang pamumuhunan, nagsara ang mga empresa, nawasak ang manupaktura na nagpalubha sa walang trabaho. Taon-taon mula 2000, 2,520 empresa ang nagsasara o nagtanggal ng manggagawa dahil sa pagkalugi at pananalasa ng globalisasyon. Ang pagmamanupaktura ay bumubuo sa wala pang 23% ng GDP nitong 2010 hanggang 2014 mula sa dating 25% noong 1995 hanggang 2000. Ito na ang pinakamababang bahagi ng pagmamanupaktura sa GDP sa nakalipas na anim na dekada. Samantala, tinatayang hawak ng mga dayuhang korporasyon ang hanggang 70% ng pinagsama-samang kita ng mga empresang nasa pagmamanupaktura na kabilang sa Top 1000 corporations ng Pilipinas. Ang pagkawala ng kapasidad ng ekonomiya na lumikha ng mga makabuluhan at pangmagatalang trabaho ay epekto ng pangungubabaw ng imperyalismo sa industriya.

• Pribitisasyon – Ang todo-todong pribatisasyon ay nagdulot ng walang tigil na pagtaas ng presyo ng mga bilihin at serbisyo gaya ng singil sa kuryente, tubig, pamasahe, komunikasyon, edukasyon at serbisyong pangkalusugan. Ang Pilipinas, halimbawa ang may pinakamataas na singil sa kuryente sa Asya at isa sa may pinakamahal na tubig sa mundo. Malubha pa, ginagarantiya ng buwis ng mamamayan ang kita ng pribadong mga korporasyon.

• Pandarambong sa likas-yaman – Ibinunsod ng globalisasyon ang todong pandarambong sa kalikasan, mga lupain at pagmimina. Ibinukas sa dayuhan ang mga kabundukan, lupain at kagubatan na nagbunsod ng pagkawasak ng mga ito para sa kita ng dayuhan. Noong 2010 halimbawa, nasa P114.4 bilyon ang namina ng mga dayuhang kumpanya, habang nasa P13.7 milyon lang ang nakolekta ng gubyerno mula sa mga kumpanya.

4) Paano pasasahulin ng agenda ng APEC 2015 ang kalagayan ng mamamayan sa Pilipinas, rehiyon at daigdig?

Ang tema ng APEC para sa 2015 na “Building Inclusive Economies, Building a Better World” ay insulto sa mga bayang dumaranas ng higit na kahirapan sa mga patakaran ng neoliberal na globalisasyon. Ang mga mabubulaklak na slogan din gaya ng “human capital development”, “small and medium enterprises,” “resilient communities,” ay sa totoo, mga adyendang magpapatindi pa ng pagkubabaw ng interes ng monopolyo kapitalismo sa lakas-paggawa, ekonomiya at kahit maging maliliit na mga negosyo at pagharap sa mga disaster.

Ang mayor na adyenda ay ang Regional Economic Integration (REI) na para sa higit na pagtalima ng mga bansa sa rehiyon sa balangkas ng neoliberal na globalisasyon. Bahagi ng REI ang pagbabalangkas ng mas marami pang mga kasunduan sa rehiyon at isa sa mga ibinabalangkas nito ang tanaw na buuin ang Free Trade Area of the Asia-Pacific (FTAAP), kung saan itutulak ang mas mababangis na mga kasunduan para sa “integrasyon” sang-ayon sa mga layunin ng mga bigong round ng WTO at para sa interes ng imperyalistang mga kapangyarihan sa rehiyon.

Sa balangkas na ito itinutulak ng US ang mga negosasyon para sa Trans-Pacific Partnership Agreement (TPPA) — isang mabangis at mapaminsalang kasunduang walang kasingtindi sa pagbubukas ng mga ekonomiya ng maliliit na bayan sa pananalasa ng imperyalismo kasabay ng “pivot” nito sa Asya. Bahagi ng rekisito ng TPPA ang pagbabago ng mismong mga batas at konstitusyon ng bansa para umayon sa interes ng imperyalistang bayan at pagbibigay ng kapangyarihan sa mga negosyo na mas mataas pa kaysa anumang regulasyon o batas.

Samantala, ang Tsina naman ay nagtutulak din ng bersyon nito na Regional Comprehensive Economic Partnership (RCEP) na nais nitong maging balangkas ng FTAAP. Larangan ang APEC kapwa ng pagkukuntsabahan at paligsahan ng mga imperyalistang bayan, na kapwa bagbag ng matinding krisis, para sa higit na pagsasamantala at kontrol sa mga pamilihan at mga bansa sa rehiyon.

Anu’t ano pa man, ang mga usapan at kasunduang ibinabalangkas sa loob at labas ng APEC ay naglalayong lumikha ng mas “bukas” na kalakalan at pamumuhunan, sisira sa nalalabing mga proteksyon sa mga bansa, at magbubukas sa mamamayan, kapital at yaman ng mga di-maunlad na bayan sa pagsasamantala ng US at malalaking kapitalistang kapangyarihan.

Bahagi din ng adyenda ng APEC ang mga neoliberal na “reporma” sa edukasyong Pilipino gaya ng patuloy na pagtaas ng mga bayarin sa pamantasan, kaltas-pondo sa eskwela at K-12 na naglalayong higit na ituon ang edukasyong Pilipino sa pangangailangan ng malalaking imperyalistang kapangyarihan.

5) Ano ang dapat gawin ng kabataan at mamamayang Pilipino?

Dapat ilunsad ng mamamayan ang malalakas na protesta para ilantad at labanan ang APEC at ang kinakatawang mga neoliberal na atake nito sa mamamayan. Inaasahang sasalubungin ng malalaking protesta ang mga pagpupulong sa iba’t ibang bahagi ng bansa na rururok sa mayor na pulong sa Nobyembre 18-19.

Dapat ilantad ang salot sa bayan na APEC at pananalasa ng imperyalistang globalisasyon. Ilunsad ang maramihang mga talakayan, pag-aaral at aktibidad sa mga kampus, mga komunidad, pagawaan at lansangan para ipabatid sa mamamayan ang imperyalistang pagsasamantala at mga patakaran. Dapat ipabatid sa taumbayan kung paanong ang kanilang mga lokal at sektoral na mga suliranin at laban ay epekto ng mga pagtutulak ng mga makadayuhan at kontra-mamamayang patakaran.

Dapat ilantad ang rehimeng US-Aquino bilang punong papet ng imperyalismo, tagapagtaguyod ng mga patakarang pahirap at kontra-mamamayan. Sa pagtatapos ng termino ni Aquino, tiyak na mas marami pang mga makadayuhang mga patakaran at kasunduan ang nakatakda nitong pasukin gaya ng pagpapatindi ng pribatisasyon, charter change bilang rekisito sa TPPA, pagpapapasok ng baseng militar ng dayuhan, at iba pa.

Dapat ilahad sa mamamayan at sa daigdig ang pambansa-demokratikong programa at alternatiba laban sa bulok na sistemang malakolonyal at malapyudal. Ipabatid natin sa buong daigdig ang pakikipagkaisa para palakasin ang kilusang anti-imperyalista at mga pakikibaka para sa tunay na kalayaan at demokrasya.