PAMBANSANG KALAGAYAN

Inihanda ng Public Information Department ng Anakbayan, Enero 2013

Tumitinding atake sa edukasyon, kabuhayan at karapatan ang sasalubong sa kabataan at mamamayan sa pagpasok ng 2013. Sa kabila ng mga deklarasyon ng rehimen ng pagbabago at pagsagip sa bayan sa kahirapan, todo-todo ang pagtataas ng matrikula, kumersyalisasyon at pagpapasahol ng krisis sa edukasyon sa pagpapasa ng K12 ang tatambad sa kabataan.

Higit na kagutuman at kahirapan ang hinaharap ng taumbayan sa pagtaas ng presyo, pribitisasyon ng pampublikong serbisyo, dagdag buwis, kaltas sahod, demolisyon at patuloy na pagkakait sa lupa ng mga magsasaka para patuloy na paboran ang dayuhang kapital. Samantala, papatindi ang panunupil at paglabag sa karapatang pantao at pambubusal sa taumbayan. Tumitindi ang pananalasa at interbensyong militar ng Estados Unidos sa bansa.

Sa gitna ng nalalapit na halalang paligsahan ng mga tradisyunal na pulitiko at pamilya, todo ang pagsisikap ng rehimen na konsolidahin ang kapangyarihan nito at pagtakpan ang mga krimen nito sa taumbayan.

EDUKASYON, IPINAGKAKAIT!

Todo taas matrikula sa mga Pribadong Kolehiyo

Patuloy ang pagsara ng mga pintuan ng mga pamantasan sa mga kabataan sa ilalim ni Aquino. Patindi ng patindi ang ‘komersyalisasyon’ ng edukasyon, o ang pagiging parang produkto nito na nakabatay sa kagustuhan ng mga may-ari ng paaralan na kumita, imbes na nakabatay sa kakayahan ng mga magulang at kabataan na mag-bayad. Sa bawat walong estudyanteng pumapasok sa kolehiyo, dalawa lamang ang makakapagtapos. Sa bawat 100 estudyanteng papasok ng Grade 1, 14 lamang ang makakapagtapos ng kolehiyo.

Noong nakaraang taon, 367 na pribadong kolehiyo sa buong bansa ang nagtaas ng matrikula. Tinataya na mula ng maupo si Noynoy, nagtaas na ng P3,150-P4,200 kada semestre ang binabayarang matrikula ng mga estudyante sa pribadong pamantasan, o mahigit P40,000. Labas pa sa matrikula, kung ano-anong mga ipinagbabawal na mga bayarin ang ipinapataw sa mga estudyante.

Imbes na tugunan ang malakas na panawagang ibasura ang mga samu’t-saring fees at i-rollbak ang matrikula, pinapadaan ng CHED (Commission on Higher Education) ang pagtataas ng matrikula sa moro-morong ‘consultation’ dahil hawak ng mga may-ari ang paaralan at kayang patalsikin kahit sinong tumutol. Sa tinatagal-tagal ng CHED, ni-isang beses ay walang napigilan na pagtaas dahil sa konsultasyon. Higit pa dito, gusto ngayon padaanin ng CHED ang mga iba pang bayarin o miscellaneous fees sa parehong proseso ngayong panahon ng konsultasyon.

Komersyalisasyon sa mga SUCs

Di ligtas ang mga estudyante sa mga SUCs (State Universities at Colleges). Ang halimaw at mapanlinlang na sistema ng STFAP (Socialized Tuition and Financial Assistance Program) mula sa UP ay balak ipatupad sa lahat ng mga SUCs sa loob ng dalawa hanggang tatlong taon. Dahil sa nasabing sistema, nagtaas ng 300%, o mula P300 hanggang P1000 kada yunit ang matrikula sa UP. Noong 2012, nagtaas naman ito mula P1000 tungong P1500. Sa mga SUCs sa rehiyong Cordillera, ipinatupad rin ito noong nakaraang taon at nagdulot ng 300% na pagtaas o mahigit P100.

Ang sinasabing dagdag-badyet para sa taong 2013 ay kasing huwad ng partylist na Akbayan. Ito ay ‘conditional’ o ilalabas lamang kapag sumunod ang mga SUCs sa mga ipinanukalang ‘pagbabago’ ni Noynoy sa sistema ng edukasyon (Tignan ang ika-apat na bahagi).

K+12

Tadtad naman ng kapalpakan ang programang K+12 sa unang taon ng pagpapatupad nito. Mismong mga guro ang nagsasabi na walang mga materyales para ituro ang mga sinasabing mga bagong paksa. Tila pinagbuhol-buhol lang ang mga klase ng mga estudyante at dinagdagan sila ng dalawang taon na wala namang patutunguhan.

Samantala, nananatili pa rin ang mga sentral na puna sa K+12: malaking kasinungalingan ang pangako nito na magdudulot ito ng magandang kinabukasan sa mga kabataan. Ang totoo, gagamitin ang programang ito para harangin ang malaking bilang ng mga kabataan sa pag-aaral sa kolehiyo at piliting kumuha ng mga paksang tec-voc (technical at vocational) para ang kababagsakan nila pagka-graduate ay mga manggagawa na mababa ang sahod o kaya mga OFW na dinadaya at inaabuso.

Sa kabila nito, niratsada ng Senado ang batas para sa K+12 at nakatakdang pirmahan ni Aquino.

Edukasyon ni Aquino, Para Kanino?

Sa ilalim ni Aquino, ang direksyon ng sistema ng edukasyon ay tungo sa pagiging pabrika ng mga manggagawa at OFW na mababa ang sahod at sobra-sobra kung pagsamantalahan. Kung may K+12 na nagsisilbing barikadang pang-harang sa mga gustong mag-aral pagka-graduate ng hayskul, ang mga polisiyang “Philippine Development Plan” at “Roadmap to Public Higher Education Reforms” naman ang pang-harang mismo sa kolehiyo.

Sa mga nasabing polisiya, ang layunin ay 1) bawasan ang mga SUCs at mga kurso, at itira lamang ang mga kurso na may pakinabang sa mga dayuhan 2) bawasan ang pondo ng mga SUCs 3) magtaas ng mga singil bilang kapalit sa kinaltas na badyet.

Kaya naman masasabi na ang sistema ng edukasyon ay kolonyal, komersyalisado, at pasista. Kolonyal ito sapagkat nagsisilbi ito sa interes ng mga dayuhan, komersyalisado dahil ginawa ito na tila de lata sa palengke na di pwedeng maranasan ng walang pambayad, at pasista sapagka’t sinisikil nito ang malayang kagustuhan ng mga kabataan.

KABUHAYAN, BUMABAGSAK! KAHIRAPAN, LUMALALA!

Parang langit at lupa naman ang layo ng kalagayan ng mayayaman at mahihirap sa ilalim ni Noynoy. Nasa langit ang mga katulad niyang haciendero at malalaking kapitalista: mula 2010, ang yaman ng 40 na pinaka-mayamang Pilipino ay lumaki mula $22.8 bilyon patungong $47.4 bilyon. Pagmamay-ari ng 40 na Pilipino ang 1/5 ng yaman ng buong bayan! (IBON Foundation)

Samantala, ang bilang ng mga nagugutom ay nasa pinaka-mataas mula ng maupo si Aquino, o mahigit kalahati ng lahat ng pamilya ay nakararanas ng gutom dahil wala silang kakayanan bumili.

Bilihin at serbisyo, nagmamahal

Noong nakaraang taon, walang tigil ang pagtaas ng presyo ng langis, kuryente, at tubig dahil sa ‘Noynoying’ ng pangulo. Ngayong taon, inaasahang mauulit ito at madadagdagan pa: balak ulit itulak ang 100% pagtaas ng pamasahe sa MRT at LRT pagkatapos ng matinding paglaban ng mamamayan. Papatawan naman ng napakaraming bago o mas mataas na mga bayarin ang mga manggagawa, OFW, at mga propesyunal:

NBI – NBI clearance fee; DFA – Visa services fees, Visa authentication fee; PRC – Examination fee, Professional license fee; DOLE – Registration fee, clearance fee, certification fee; POEA – Processing fees; DTI – Permit fee, License fee; LRA – Land registration fee.

Hindi lamang sa pagpapaa-aral ng anak mamimilipit ang bulsa ng mga mahihirap. Pati sa pagpunta sa mga ospital, mauubos ang kakarampot na sahod nila dahil balak gawing pribado ang mahigit 22 na pampublikong ospital sa buong bansa.

Sahod, bumababa

Ipapatupad naman ngayong taon ang tusong ‘2-Tier Wage System’ na sa totoong buhay ay isang kaltas sa sahod ng mga manggagawa na aabot hanggang 30%-40%. Sa ganitong sistema, magkakaroon ng dalawang klase ng sahod: ‘floor wage’ at ‘productivity wage’.

Sa una, ang batayan nito ay opisyal na datos ng gobyerno hinggil sa kailangan ng isang pamilya para mabuhay araw-araw. Subalit sa ating karanasan, ito ay mga numerong dinoktor at sobrang baba kumpara sa tunay na halaga. Sa ikalawa naman, ito daw ay ibabatay kung gaano kasipag ang manggagawa ngunit sa batas mismo, pinahihintulutan na ang mga  kapitalista ang magtakda kung magkano ito. Walang bantay, walang batayan. Kung ano ang ibibigay nilang ‘productivity wage’, kailangan tanggapin ng kawawang manggagawa.

Kaya sa aktwal, isa itong kaltas sa sahod. Sa una nitong ‘eksperimento’ sa rehiyon ng Timog Katagalugan, bumagsak ang aktwal na minimum wage mula P337 papuntang P255. Asahan ng mga manggagawa sa ibang rehiyon na ganito kalaki rin ang ikakalatas sa kanila.

III. Kawalan ng lupa at tahanan

Madugong taon ang 2012 para sa mga maralitang taga-lungsod, kung saan lantarang binabaril at pinapatay ng mga pulis at sundalo ang mga nagbabarikadang mga maralita. Inaasahang magpapatuloy ito sa 2013 kung saan itinakda ang pagpapalayas sa mahigit 100,000 pamilyang maralita sa mga estero sa iba’t-ibang bahagi ng Metro Manila at itaboy sa gitna ng mga bundok at gubat ng mga probinsya tulad ng Bulacan, Rizal, at Laguna.

Samantala, walang nakamit na tunay na reporma sa lupa ang mga magsasaka. Kahit sa mga dinayang istatistika ng gobyerno, isa lamang sa bawat tatlong magsasaka na balak bigyan ng lupa ang napamahagian. Pero sa mga malalaking lupain ng mga makapangyarihan tulad ng Hacienda Luisita, naghihintay sa wala ang mga magbubukid. Bagama’t bahagyang pinanigan sila ng Korte Suprema, ginamit naman ng DAR (Dept. of Agrarian Reform) ang mga butas ng palpak na CARPER (Comprehensive Agrarian Reform Program Extension with Reforms) para itigil ang pamamahagi. Di na nakuntento, balak pa nilang patagilan ang CARPER hanggang 2019, 21 taon mula ng dapat natapos na ang programang ito.

KALIKASAN AT LIKAS-YAMAN, NILAPASTANGAN!

Nailantad ng karumal-dumal na mga pagbabaha sa Mindanao dulot ng bagyong Pablo ang epekto ng panggagahasa ng mga dayuhan sa ating kalikasan.

Ang sinisisi ni Aquino sa pagkawala ng ating mga kagubatan ang mga tinaguriang ‘small-scale’ at ‘illegal’ na minero at mangangahoy. Pero ang totoo, ang mayorya ng bilang ng mga pinuputol na mga puno ay dahil sa mga ‘ligal’, o may pahintulot mula sa gobyerno, na operasyon ng pag-mimina, pangangahoy, at plantasyong agrikultura. At sa mga operasyon na ito, halos lahat ay mga dayuhang korporasyon. At kahit yung mga sinasabing mga ‘illegal loggers’ ay mga kapartido o kaalyado ni Noynoy sa pulitika, tulad ni Sen. Juan Ponce Enrile. Para pigilan ang lumalakas na pagtutol laban sa pagmimina, ipinasa ni Aquino ang Executive Order 79 na nagpapawalang-bisa sa mga lokal na ordinansa laban sa pag-mimina, at pagtatalaga ng mga tropa ng AFP bilang ‘private army’ ng mga korporasyon.

Pati ang mga sundalong Kano na malayang nakakapasok sa bansa dahil sa VFA (Visiting Forces Agreement) ay nagdudulot ng pambababoy sa ating kalikasan: bukod sa pagsira sa Tubbataha Reef, nagtambak ng mga dumi ng tao at iba pang lason ang mga barkong US sa Subic Bay. Labag din sa soberanya ang pagpasok ng drones sa bansa.

NILABAG ANG MGA KARAPATAN! GINI-GYERA ANG MAMAMAYAN!

Hindi matatago ng pagpupulot ng dahon sa kalsada o paggamit sa kanta ng mga laos ng artista ang katotohanan na ang Armed Forces of the Philippines (AFP) at si Noynoy mismo ay isang pulutong ng mga asong-ulol na naglalaway sa galit at pagnanais na dumanak ang dugo ng mamamayang hinahangad lamang ang kanilang mga karapatan.

Wala ng mas malinaw pang ebidensya dito kundi ang 129 katao na biktima ng pampulitikang pamamaslang ng AFP. Marami sa kanila ay mga katutubo at iba pang mga aktibista na para sa kalikasan at tutol sa mapaminsalang pagmimina. Sa maraming kaso, kahit ang gobyerno ay napilitan ng umamin na sundalo ang may sala, tulad ng pagpatay kila Dr. Leonard Co, Benjamin Bayles, at ang ‘Tampakan Massacre’.

Kahit ang mga mapayapang paraan ng pag-protesta ay pinipigilan, tulad ng bagong-pasa na Cybercrime Law, at ang mga marahas na dispersal ng mga rally, piket sa mga opisina ng gobyerno, welga ng mga manggagawa, atbp.

Oplan Bayanihan

Sa ‘Oplan Bayanihan’, o ang gabay ng mga operasyong-militar ng AFP ngayon, naglulunsad sila ng tinaguriang ‘triad operations’ dahil lagi itong may tatlong aspeto: psychological warfare, intelligence, at military. Sa psychological warfare, nagpapabango ang mga sundalo para tanggapin sila at papasukin sa mga pamayanan. Samu’t-sari ang mga porma: naglilinis ng kalye at estero, paglulunsad ng talakayan sa komunidad o paaralan, pagtatayo ng mga gusali, pagkakaroon ng palabas sa radyo, atbp. Sa Mindanao, garapalan ang ginagawang porma ng psychological warfare: sa AFP lamang pinahahawak lahat ng relief goods mula sa gobyerno para sa mga nasalanta ng bagyo. Kahit na labag sa loob ng mga mamamayan, napilitan silang sumunod sa mga sundalo para lamang makakain.

Pagkatapos makapasok sa isang pamayanan, naglulunsad naman ng operasyong intelligence para matukoy ang mga mamamayan sa bawat pamayanan na hindi nagpapa-uto sa gobyerno at militar. Gagamitan ang mga tao na ito ng isa pang porma ng psychological warfare na tinatawag na ‘red-tagging’, kung saan inaakusahan silang mga komunista para maging katanggap-tanggap ang gagawing military operation laban sa kanila: pagpatay.

Sa ibang pagkakataon, kumbinsayon pa ng psychological warfare at military: aarkila ang mga sundalo ng mga kriminal, o magpapanggap na mga kriminal habang pumapatay. Makikita ito sa kaso ni Lordei Hina, lider-estudyante ng UP na tinangkang patayin ng ahente ng militar sa loob ng opisina ng konseho ng mag-aaral ng UP, at pinalabas na simpleng kaso ng pagnanakaw ang nangyari.

Bilanggong pulitikal, gawa-gawang mga kaso

Labag sa mismong mga doktrina ng reaksyonaryong batas, inaaresto at ikinukulong ni Aquino ang mga aktibista dahil lamang sila ay tutol sa bulok na pamahalaan. Mula ng maupo si Noynoy, mahigit 100 na ang inaresto bilang political prisoners (ibig sabihin, kinulong dahil sa kanilang mga paniniwala, at hindi dahil sa kahit anong krimen) at lumobo sa 401 ang kanilang bilang. Noong Disyembre 2012 lamang, 28 ang hinuli. Bagama’t may kung ano-anong krimen na isinasampa sa kanila ang gobyerno, napapatunayan na inimbento lang ito ng militar sapagka’t ibinabasura rin ito ng mga korte, tulad ng sa kaso ng ‘Morong 43’ health workers at ng lider-magsasaka na si Axel Pinpin.

Kawalan ng hustisya

Habang napakabilis ng AFP at PNP sa pag-aresto at pagsampa ng gawa-gawang mga kaso sa mga aktibista, wala naman itong ginagawa para hulihin ang mga tunay na mga kriminal: mga lumabag sa karapatang pantao tulad ni AFP Ret. Gen. Jovito Palparan. Halos tatlong taon na si Aquino sa kapangyarihan, hindi pa rin naililitaw ang mga dinukot, tinortyur, at ginahasa ni Palparan na mga estudyante ng UP na sila Karen Empeño at Sherlyn Cadapan. Ang mas matindi pa, ang mga sundalong sangkot sa paglabag sa karapatang pantao ay pinarangalan ni Noynoy tulad ng mga heneral na dumukot at nangtortyur sa aktibistang si Jonas Burgos at sa ‘Morong 43’.

Atake sa kabataan

Bilang sektor na kritikal ang isipan at sinusuka ang mga kasinungalingan ni Aquino, binibigyan ng espseyal na ‘atensyon’ ng Oplan Bayanihan ang sector ng kabataan.

Sa kampus, nagpapatuloy ang rekrutment ng SIN (Student Intelligence Network), ang grupo ng mga estudyanteng ginagamit ng AFP na ahente para mangolekta ng impormasyon sa mga lider-estudyante (intelligence), manakot ng mga estudyanteng gustong maging aktibista (psychological), o pagbantaan ang mismong buhay ng mga nasabing lider (psychological). Nagkukumpulan ang mga nasabing ahente sa mga pormasyon tulad ng Akbayan Youth, MASP, at SCAP.

Kasabay nito, nilalabag ng AFP ang pagbabawal sa mga sundalo sa loob ng mga paaralan sa pamamagitan ng paglulunsad ng mga ‘forum’ na nagpapabango sa pangalan ng AFP at naninira sa mga aktibista (psychological). Noong 2012, inilunsad ito partikular sa mga paaralan ng Cebu at Cordillera.

Namataan naman ngayong Enero ang pag-ikot ng mga sundalong naka-‘full battle gear’ sa kampus ng PUP sa probinsya ng Quezon, hudyat na muli na namang lalabagin ng AFP ang batas sa paglahok sa eleksyon bilang mga kampanyador ng mga pekeng partylist nito, at naninira sa mga progresibong partylist tulad ng Kabataan.

BULOK NA PULITIKA, ELEKSYONG MINAMANIOBRA

Sa harap ng paggamit sa islogang ‘Walang Kurap, Walang Mahirap’, mismong mga alyado ni Aquino ang pusakal na mga kurakot at bulok na elemento sa loob ng gobyerno. Ang naganap na ‘rub-out’ sa Atimonan, Quezon ay naibunyag bilang away ng mga magkalabang ‘gang’ na sangkot sa operasyon ng jueteng sa Timog Katagalugan. Ang mga utak ng nasabing ‘rub-out’ ay direktang sumusunod, at nagbibigay ng bahagi sa milyon-milyong kinikita sa jueteng, kay Executive Secretary Ochoa. Sa bangayan sa loob ng Senado, nailantad ang pangungurakot ng limpak-limpak na salapi ng mga Senador sa pangunguna ni Enrile.

Samantala, napakalaki rin ang naibubulsa ng Akbayan, ang huwad na partylist ni Noynoy Aquino. Kapalit ng pag-suporta sa kanya noong halalang 2010, at pagiging kasapakat nito sa mga operasyong militar sa ilalim ng Oplan Bayanihan, binigyan sila ng napakaraming matataas na pwesto sa gobyerno. Ang kinurakot mula sa mga ahensya tulad ng NAPC (National Anti-Poverty Commission) ay dagdag sa kinukurakot nila mula sa orihinal na ‘pork barrel’ ng Akbayan at dagdag na pork para kay Akbayan Rep. Kaka Bag-ao.

Naghahanda ang mga trapo para buong-buo mahawakan ang gobyerno ngayong 2013 at ipinagkakait kahit ang mumunting espasyo kung saan nakapagsasalita ang mamamayan. Nagsanib-pwersa ang Liberal Party ni Noynoy at United Nationalist Alliance ni Bise-Presidente Binay para sa 2013, bagay na di kataka-taka dahil pareho silang mga partido ng mga kurakot, kapitalista, at panginoong maylupa. Pero mas garapal pa rin ang LP: ginagamit nito ang CCTs (Conditional Cash Transfers) para mag-rekluta, manuhol, at takutin ang mga mahihirap para bumoto para sa LP; ginamit pa nito ang mga tuta nila sa loob ng COMELEC at Korte Suprema para makatakbo ang Akbayan, ANAD, Bantay, at iba pang huwad na grupong partylist.

TAKSIL SA BAYAN, PAPET NG DAYUHAN!

Ang panghihimasok at pangingialam ng US sa ekonomiya, pulitika, at kultura ng Pilipinas ang kasalukuyang ugat ng kahirapan ng 99% ng mamamayan. Ang panghihimasok na ito ay ipinagpapatuloy ni Noynoy bilang bahagi ng trabaho niya bilang #1 papet ng Estados Unidos. Kapalit nito, pinahihintulutan siya at ang mga iba pang papet tulad nila Enrile, Drilon, at Akbayan na mangurakot ng husto.

Ginagamit ni Noynoy ang ating sistema ng edukasyon at kultura, hindi lamang para gawin ang kabataang Pilipino na hukbo ng murang lakas-paggawa (cheap labor), kundi para i-brainwash at gawing katanggap-tanggap ang ating kawalan ng kalayaan. Ipinagkakait ang edukasyon sa kolehiyo dahil hindi naman kailangan ng mga ispesyalista sa iba’t-ibang larangan ng kaalaman kung pananatiliin lang tayong mahirap na kolonya ng US. Sa nananatiling antas ng edukasyon ng mga kabataan, binabaluktot ang kasaysayan at hindi na binabanggit ang mga kahayupan na ginawa sa atin ng Amerika. Ginagawa rin tayong makasarili at pinapasamba sa ilusyon na sa indibidwal na pagkilos o sa sipag at tiyaga, makakaahon tayo sa kahirapan

Hinaharangan ni Aquino ang mga programa ng pambansang industriyalisasyon at tunay na repormang agraryo, bilang mabisang solusyon sa kahirapan, sapagkat mawawala ang limpak-limpak na salapi na kinikita ng mga dayuhang korporasyon, pati ng iilang malalaking lokal na kapitalista at panginoong may lupa. Habang wala tayong mga sariling industriya, naka-depende tayo sa mga dayuhan para sa mga iba’t-ibang mga produkto hanggang sa pinaka-simpleng karayom o martilyo. Habang hawak naman ng iilan ang mga lupang sakahan, nagpapatuloy ang pagtatanim ng mga produktong pang-eksport na hindi naman natin madalas kainin.

Para mapanatili tayong nakadepende sa mga dayuhang korporasyon, pinapaboran sila ng gobyerno sa pamamaraan ng hindi pagbayad ng buwis, pahintulot sa paglabag sa minimum wage, pag-astang ‘sikyu’ ng mga korporasyon na umaatake sa mga unyon ng obrero, atbp. Samantala, pinipilay naman ang mga lokal na  entrepreneur natin dahil sa napakataas na presyo ng langis at kuryente, isang bagay na itinakda rin mismo ng US. Sa ganitong kalagayan, kulang na kulang ang bilang ng trabaho na nalilikha.

Binuyangyang ang ating kalikasan at likas-yaman para pagkakitaan ng mga dayuhan habang walang benepisyong naidudulot sa atin. Halos walang binabayarang buwis ang mga dayuhang korporasyon sa pag-mimina at lumber. Ang yaman na sana’y nagagamit para magkaroon tayo ng mga sariling industriya ay naging mabilis na supertubo lamang nila. Hindi pa nakuntento, winasak pa nila ang kalikasan.

Bagama’t itinatago ito sa pangalang ‘visiting forces’ o kaya ‘training exercises’, ang mga sundalong Amerikano sa Pilipinas ay nagsisilbing pwersang pang-sakop sa ating bayan. Noong panahong may permanenteng base-militar pa ang US, ito ang nagsisilbing sentro ng mga operasyon para patayin ang mga mamamayang lumalaban at pigilan ang kahit anong kilusan para sa tunay na kalayaan at demokrasya. Ngayon, bagama’t walang permanenteng base, walang araw na walang sundalong dayuhan sa ating lupa, dagat, at himpapawid. Ito’y isang baril na 24/7 nakatutok sa Pilipinas at ipuputok kung sakaling magkaroon ng isang gobyernong hindi susunod sa kanilang dikta. Pinapabango ito ni Noynoy sa pagiimbento ng kuwentong kutserong istorya na sasakupin tayo ng Tsina, bagama’t kung titignan sa kasaysayan ng dalawang bansa, ang US ang may ‘track record’ ng pananakop sa ibang bansa.

MAKIBAKA PARA SA PAMBANSANG DEMOKRASYA AT TUNAY NA KALAYAAN!

Malinaw ang madilim na kinabukasan at kinakaharap na pagsahol ng kalagayan ng mamamayang Pilipino sa ilalim ng anti-mamamayang rehimeng US-Aquino. Mula sa islogang ‘Daang Matuwid’, nagpalit tono ang rehimeng US-Aquino sa gasgas na ‘Hindi agad-agad ang pagbabago’. Pilit nilang pinagtatakpan na kahit ang mga kagyat na mga repormang pwedeng gawin ni Noynoy ay hindi niya ginawa.

Kung gayon, wala ng ibang landas na dapat tahakin ang sambayanan kundi ang landas ng paglaban. Taliwas ito sa pananatili ng isang buhay na puros kahirapan at pagkakabusabos. Kinakailangan paigtingin ang laban ng mamamayan, mula sa mga lokal na pakikibaka para sa edukasyon, kabuhayan, kalikasan, at karapatan, tungo sa mas malawak at pang-matagalang laban para sa tunay na kalayaan at demokrasya.

Napaka-halaga ang paglalantad sa Oplan Bayanihan, at sa tunay na katangian ng gobyernong Aquino bilang berdugong walang pinagiba kay Gloria o Marcos. Sa ganitong paraan mapapaatras ang AFP mula sa mga kampanya ng panunupil nito, lalo na sa kanayunan laban sa kilusang magsasaka. Hindi magtatagumpay ang isang rebolusyon para sa tunay na pagbabago kung wala ang uring magsasaka. Kaya naman isa sa mga sentral nating tungkulin ang ilantad ang Oplan Bayanihan.

Kapantay nito ang halaga sa paglalantad sa imperyalismong US sa buong bayan. Parang mga kadenang nakapilipit sa Pilipinas ang mga galamay ng US sa iba’t-ibang aspeto ng buhay ng mamamayang Pilipino. Hangga’t hindi mulat ang mamamayang Pilipino sa tunay na katangian ng imperyalismo at epekto nito sa ating bayan, dudurugin lamang ng US ng basta-basta ang kahit anong maitayong gobyerno sa Pilipinas na tunay na makabayan.

Dagdag rito, sa kalagayang walang tunay na oposisyon, paniyak gagamitin ng rehimeng US-Aquino ang darating na pambansang halalan upang konsolidahin ang sarili nito sa kapangyarihan. Kasabay ng pagpapaigting ng mga pakikibakang masa, tungkulin natin ang masigabong paglahok sa halalang 2013: upang magpaboto at ipanalo ang mga progresibong partylist at kandidato pagkasenador; ngunit higit sa lahat, upang gawin itong tungtungan sa ibayong paglalantad at paglaban sa kabulukan ng sistema at burukrata kapitalismo, at ilang ulit na pagpapalaki ng ating kasapian bilang paghahanda sa tinatanaw na pagdaluyong ng kilusan ng mamamayan.

Kaya mahalaga ang paglulunsad ng malawakang mga kampanya at pakikibakang masa at mahigpit itong i-ugnay sa paglalantad sa kasalukuyang bulok na sistemang panlipunan at paglaban para sa tunay na pambansang kalayaan at demokrasya. Kinakailangan na ang namumuong galit ng milyon-milyong Pilipino, mula sa iba’t ibang isyung kanilang hinaharap sa araw-araw na pamumuhay, ay maidirekta at pasabugin na tila mga kanyon laban sa pangkabuuang nabubulok na sistema. ###

I-download ang Discussion Guide dito.

_________________________________________________________________________________________

GABAY SA PAGTATALAKAY NG PAGTAAS NG PRESYO NG MGA BILIHIN AT SINGGIL SA SERBISYO

Inihanda ng Komite sa Pampublikong Impormasyon ng Pambansang Himpilan ng ANAKBAYAN

Sa pagpasok ng 2013, bugbog-sarado ang bulsa at kabuhayan ng karaniwang Pilipino sa harap ng samu’t-saring pagtaas ng presyo ng mga bilihin at serbisyo. Nauna ang linggo-linggong oil price hike, at ngayon ay sinundan ng pagtaas ng singgil sa kuryente at tubig. Patuloy na nakaamba ang pagtaas ng pamasahe sa LRT at MRT, pati ng mga singgil sa ospital at iba pang ahensya ng gobyerno. Imbes na tugunan ito ni Noynoy Aquino, abala siya sa pangangampanya sa mga tulad nyang trapo sa Team Pnoy.

Muling nagiging malinaw na hindi dapat umasa ang sambayanang Pilipino para sa kahit anong pagbabago. Kung nais natin ng kaginhawaan, kinakailangan lumahok muli ng kabataang Pilipino sa mga pakikibaka para sa kanilang mga demokratikong karapatan, sa lansangan, paaralan, pamayanan, at higit pa.

MGA NAGMAMAHAL: PRESYO AT SERBISYO

Kuryente

Ang Pilipinas ang bansang may pinakamataas na presyo ng kuryente sa Asya. Ito ay isang bagay na lubos na nagpapahirap sa milyon-milyong pamilya. Pinahihirapan din nito ang pag-angat at pagkakaroon ng mga industriya sa bansa, na makapagbibigay ng trabaho at ikauunlad ng ekonomiya.

Nagpasa ang pamahalaan ng isang batas, ang Electric Power Industry Reform Act o EPIRA noong 2001, na mayroong layong pababain ang presyo ng kuryente sa Pilipinas. Mula noong January 2010, tumaas mula 6.59 per kilowatt hour (kWh) PhP 659 papuntang 8.27 per kWh ngayong Pebrero ang sinisingil ng Meralco sa mga residente. Nangangahulugan ito na sa loob ng dalawang taon, tumaas ng higit-kumulang PhP 170 ang singil sa kuryente para sa isang pamilyang kumokunsumo ng 100 kWh sa isang buwan. Mula naman noong 1997, nagtaas ng 88.35% (halos dumoble) ang singgil sa kuryente mula PhP 4.87 kada kilowatt hour patungong P9.17.

Tumataas ang presyo na sinisingil ng Meralco dahil lahat ng gastusin sa paggawa at pagpapadaloy ng kuryente, ay ipinapasa sa mga consumer na masang Pilipino, tulad ng pambili sa uling o gasolina, at mga buwis na sila dapat ang nagbabayad. Dagdag pa dito ang ginawang garantiya ng gobyerno sa mga independent power producers (IPPs): binabayaran natin ang lahat ng kuryente na nililikha nila kahit na hindi natin nakokonsumo. Kaya naman ang laki-laki ng utang ng NAPOCOR na ipinapasa sa ating mga kumokonsumo ng kuryente.

Nangyayari ang mga kalabisang ito dahil sa kawalang-aksyon ng pamahalaan sa industriya ng kuryente. Isina-pribado nito ang maraming aspeto ng industriya ng kuryente. Ang paglikha o power generation ay pinanghihimasukan na ng mga IPPs, pati na din ang transmission o pagpapadaloy ng kuryente mula sa mga planta, hanggang sa pagmaintena ng mga kawad papaunta sa ating mga tahanan. Wala nang control ang estado upang mapababa ang presyo nito para sa mga mamamayan. Tayo lang din ang bansang walang state subsidy sa kuryente.

Ang resulta nito ay ang sobra-sobrang kita ng mga negosyante ng kuryente. Pumapangalawa na lamang ang Japan at Singapore sa presyo ng kuryente sa Pilipinas ayon mismo sa isang pag-aaral na ipinagawa ng Meralco.

Nagiging balakid din ang mataas na presyo ng kuryente sa pambansang industriyalisasyon, at by extension sa pagdami ng trabaho at paglago ng ekonomiya.

Ang pagtaas ng presyo ng kuryente ay dahil sa pribatisasyon ng NAPOCOR, Transco, at iba pang power utilities na dati ay pagmamay-ari ng gobyerno, ayon na din sa EPIRA. Dahil din dito, lumaki ang bilang ng mga Independent Power Producer (IPP) o mga negosyanteng nagsusupply ng kuryente.

Lubos na apektado din ng pagtaas ng presyo ng langis ang presyo ng kuryente dahil langis at coal ang pangunahing ginagamit ng mga powerplant sa Pilipinas. Masasabi din natin na ang Oil Deregulation Law at ang pagbabasura nito ay kasama sa problema (at solusyon) nito.

Tubig

Simula ng isapribado ang MWSS, nagkaroon ng dalawang water concessionaires na pinaghatian ang kalakhang Maynila. Itong dalawang kumpanya na ito, ang Maynilad at Manila Water, ang may monopoly ng patubig sa kalakhang Maynila. Mula ng isapribado ang MWSS, napakalaki ng itinaas ng singgil sa tubig: 1082% sa mga lugar na hawak ng Manila Water, at 564% naman sa Maynilad.

Ngayong taon, nagtaas nanaman ng PhP 1.47 kada cubic meter ang dalawang kumpanyang ito, na nagpapasa ng PhP 22 sa ordinaryong pamilyang gumagamit ng 30 cubic meters ng tubig sa isang buwan. Sinasabi ng mga kumpanyang ito na nagtataas sila ng singil upang umayon sa galaw ng piso kontra sa dolyar  (na konektado sa pagbabayad ng utang ng Maynilad at Manila Water  para kuno gastusan ang pagpapaganda ng serbisyo sa mga kostumer nila). Ngunit isa itong malaking kasinungalingan dahil ang mga kontratang ito ay naibasura o hindi natuloy, ngunit patuloy ang pagsingil ng mga kumpanyang ito sa mga mamamayan. Isa itong ehemplo ng kanilang pagkuha ng labis-labis na tubo sa ordinaryong Pilipino.

LRT at MRT

Ang LRT 1 at MRT 3 ay ang dalawa sa pinaka-malaking porma ng transportasyon sa kalakhang Maynila. Umaabot sa 300,000 na katao ang sumasakay sa LRT 1 kada araw, at lampas 500,000 naman ang sumasakay sa MRT 3. Popular ang mga ito dahil sa mura at mabilis na biyahe ng mga tren. Hindi maikakaila na ito ay isang importanteng serbisyo-publiko na dapat ay nasa control ng pamahalaan.

Muli namamang umusbong ang balita na itutuloy na ng rehimeng Aquino ang naunsyameng 300% na pagtataas ng pamasahe sa LRT at MRT. Mula sa kasalukuyang PhP 15 papunta sa pinaka-malayong estasyon, itataas nila ito sa PhP 60. Sinasabi ng DOTC na importanteng matuloy ang pagtataas ng pamasahe na ito upang maisaayos ang mga nasisirang pasilidad at mga tren ng LRT at MRT at para mapaganda ang serbisyo.

Ang kalakhan ng mananakay ng LRT at MRT, ayon sa pag-aaral ay mga manggagawang kumikita ng kulang sa PhP 10,000 kada buwan at mga estudyante. Ang anumang pagtataas ay magiging pahirap sa mga manggagawa at mga mag-aaral na walang ibang alternatibang transportasyon papunta at pauwi sa kanilang mga trabaho at paaralan.

Ang usapin ng pagtataas ng LRT at MRT ay hindi usapin ng pagpapaganda ng serbisyo ngunit usapin ng pagagarantiya ng pamahalaan sa kita ng mga negosyante at pagpapahirap sa mamamayan. Ang MRT ay naipatayo sa pormang Build-Operate-Transfer  o BOT, kung saan ito ay itinayo at papatakbuhin ng mga dayuhang namumuhunan ng ilang taon (humigit-kumulang 10-20 na taon) upang maibalik ang puhunan at kumita ang namuhunan, saka pa lamang ito ibibigay at papatakbuhin ng Pamahalaan ng Pilipinas.

Ngunit dahil nalulugi ang mga dayuhan, pinasok ng pamahalaan ang MRT at ibinaba ang pamasahe dito, at sila ang sumasalo at nagbabayad ng buong kita ng mga namuhunan. Nakikita natin na pumapanig muli ang pamahalaan sa mga ka-uri nila. Imbes na kunin na lamang ang naluluging MRT, inako nito na bayaran ang puhunan at kita ng negosyanteng dayuhan. Kaya kahit na kumikita ang MRT kontra sa sinasabi ng pamahalaan, pilit pa din nilang itinataas ang pamasahe ditto.

Serbisyo sa Ospital

Pagmahal naman ng mga serbisyo sa pampublikong ospital ang magiging dulot ng pribatisasyon dito. Sa Metro Manila, nakapila ang Philippine Orthopedic Center (POC), San Lazaro Hospital, at Research Institute for Tropical Medicine (RITM).  Sa buong bansa, may nakapilang 22 na pampublikong ospital para isapribado[i].

Halimbawa, sa kasalukuyan, bagama’t mahal ang maraming serbisyo sa mga pampublikong ospital (halimbawa, sa NKTI ay PhP 1,000 ang isang skeletal x-ray), binibigyan pa rin ng serbisyo ang mga pasyente kahit kulang ang pambayad nila. Ngunit sa mga ospital na isasapribado, mahigpit na ipapatupad ang polisiya kung saan kailangang bayaran ang gamot, iba pang supplies, at confinement ng pasyente; at hindi sila bibigyan ng serbisyo hangga’t hindi sila nagbabayad.

AO 31: Serbisyo ng Gobyerno

Ayon sa AO-31 na pinirmahan noong Oktubre 2012,  ang lahat ng kagawaran at ahensya ng pamahalaan ay inaatasang “i-rationalize” ang mga sinisingil nito sa mga mamamamayang gumagamit ng mga serbisyo ng gobyerno, katulad na ang pagkuha ng mga lisensya, permit, at sertipiko. Sa sinasabing rationalization, inaatasan nito na suriin ang mga kasulukuyang singil at taasan ang mga ito. Mungkahi din nitong tignan kung anong mga proseso ang maaari pang patawan ng singil ng pamahalaan.

Ginagawa ang paniningil na ito upang makadagdag sa pondo ng pamahalaan, muli at the expense ng mamamayang Pilipino. Ang serbisyo-publiko ay isang SERBISYO, at hindi dapat ginagawang komersyalisado o pinagkakakitaan ng pamahalaan. Hindi makatarungan ang pagtataas ng singil upang makakuha ng serbisyo na para sa tao.

Langis at Gasolina

Mula noong 1997, tumaas ng higit sa 474% ang presyo ng gasolina mula 9.50 kada litro papuntang 54.55 kada litro. Ang diesel naman na ginagamit pangunahin sa transportasyon ng mga tao at produkto ay tumaas ng 515% mula sa 7.03 kada litro hanggang sa kasalukuyang 43.23 kada litro. Dahil dito mula noong 1997 ay patuloy ang pagtaas ng presyo ng pamasahe at nagmamahal ang mga produkto at pangunahing bilihin.

Nangyari ang sitwasyong ito dahil sa pagpapasa ng Oil Deregulation Law. Hinahayaan ng pamahlaan na magtakda ang isang cartel ng langis na pinamumunuan ng Shell, Petron, at Caltex ng presyo nila, kahit na lubos-lubos na ang kanilang kinikita. Dahil monopolyado nila ang suplay ng langis, walang choice ang mga mamamayan kundi magbayad ng mataas na singil.

Isang halimbawa ng pandaraya nila sa mamimili ay ang agad na pagtataas ng presyo tuwing may pagtaas sa pandaigdigang merkado o pagbaba ng halaga ng piso: ang totoo, maaapektuhan lamang nito ang langis na binebenta natin pagkatapos ng isa hanggang tatlong buwan. At mahigit 80% ng lahat ng langis sa ating bansa ay binibili, hindi sa merkado, kundi sa mga kumpanya mismo na pinagmulan ng Petron, Shell, at Caltex.

ANO ANG SOLUSYON?

Pagbasura ng mga batas, dagdag-sahod at iba pang agarang aksyon

Maraming pwedeng gawin ang gobyernong Aquino para magbigay ng kagyat na ginhawa sa mamamayang naghihirap sa mga pagtataas ng presyo:

1. Dagdag sahod – Malaking ginhawa ang maidudulot ng P125 na umento para sa mga manggagawa. Ang panukalang batas para sa P125 ay nakabinbin na sa Kongreso.
2. Pagbasura ng Oil Deregulation Law – Maraming mga panukalang batas ang kasalukuyang nakabinbin sa Kongreso na ipapabasura ang Oil Deregulation Law
3. Pagbasura ng EPIRA
4. Pagsuspinde o pagkansela ng utang natin sa MRT at LRT
5. Pagbawi ng AO 31 – Kayang-kayang gawin agad ito ni Noynoy  sapagka’t sa kanya rin naman direkta nagmula ang AO 31
6. Dagdag-budget sa mga serbisyong panlipunan tulad ng mga ospital at transportasyon

Pagsasabansa ng mga industriya at serbisyo

Mas pang-matagalan at epektibong solusyon ang pagsasabansa ng industriya ng langis, kuryente, at tubig, pati ng mga mahahalagang serbisyo tulad ng transportasyon, mga ospital, at paaralan. Sa ganitong paraan, makokontrol ng gobyerno ang buong proseso ng produksyon at matatanggal ang ginagawang pandaraya ng mga kapitalista para lagyan ng patong ang mga presyo.

Halimbawa, sa langis, makakabili tayo sa merkado imbes na napipilitang bumili lamang sa Big 3 na nagsasabwatan na panatiliing mataas ang presyo. Kung sa kuryente naman, hindi na natin kailangan bayaran ang labis-labis na kuryente ng mga IPP kung tayo muli ang maglilikha ng kuryente.

Pambansang demokrasya

Subalit kailangan nating kilalanin na kahit ang mga simpleng batas na makakatulong sa kalagayan ng mga naghihirap na Pilipino ay malabong maipasa sa ilalim ng kasalukuyang sistema. Ang lipunang Pilipino ay kasalukuyang kontrolado ng tinatawag na ‘1%’: iilang mga malalaking kapitalista at mga panginoong maylupa, kasabwat ang mga bulok at kurakot na mga matataas na opisyal ng gobyerno. Kadalasan ay pare-pareho rin sila.

Ang 1% ay walang balak na baguhin ang kasalukuyang kalagayan sapagka’t nakikinabang sila dito. Marami sa kanila ang mismong may-ari ng mga kumpanya ng langis, kuryente, at tubig. Marami naman sa kanila ang nakaamba na lamunin ang LRT, MRT, ospital, atbp. sa oras na buksan ito sa pribatisasyon. Bukod sa may direktang interes sila dito, utos rin ito ng imperyalistang Estados Unidos na kasapakat ng 1% para sabay nilang pagkakitaan at pagsamantalahan tayo.

Para maging posible ang mga batas na magpapababa sa presyo ng mga bilihin at serbisyo, pati ng pagsasabansa sa mga industriya, kinakailangang hawakan ng mamamayang Pilipino (pangunahin ang mga manggagawa at magsasaka) ang pampulitikal na kapangyarihan. Kinakailangan ng isang bagong gobyerno bago tayo makapagsimulang mangarap ng mas mabuting bukas.

KAILANGAN NG SAMA-SAMANG PAGKILOS

Dapat matuto ang mga kabataan sa aral ng kasaysayan: Hindi matatawaran ang lakas ng sama-samang pagkilos.

Noong unang ipinasa ang Oil Deregulation Law noong panahon ni Ramos, tinapatan ito ng isang malawak na welgang bayan. Dahil dito, napilitan itong ibasura ng Korte Suprema. Noong nakaraang mga buwan, napaatras rin natin ang Cybercrime Law dahil sa mga malalawak na protesta Malinaw ang pangangailangan para sa mga malalaking protesta sa lansangan, paaralan, at pamayanan na nilalahukan ng libo-libong mamamayan para idirekta ang galit natin sa Rehimeng U.S-Aquino.

Kailangan rin natin isanib ang kampanya laban sa pagtaas ng presyo at pribatisasyon sa nalalapit na halalan. Kailangan gamitin ang mga isyung nabanggit natin para ilantad lalo ang kabulukan ng magkaibang mukha ng parehong kontra-mamamayang halimaw (Team Pnoy at UNA), at maipanalo ang mga kandidato at partidong tunay na kumakatawan sa mamamayan.

Siyempre pa, kailangan natin samantalahin ang nasabing isyu para ilinaw sa pinaka-malawak na bilang ng mga kabataan at mamamayan na bigo ang ‘Daang Matuwid’ at repormismo para pabutihin ang buhay ng karaniwang Pilipino. Pagkakataon ito para ipakita sa kanila na tanging sa pambansa demokratikong rebolusyon makakamit ang isang mas mabuting bukas para sa sambayanan.

ANG ATING MGA PANAWAGAN:

Sahod itaas, presyo ibaba! Pribatisasyon, ibasura!

Serbisyo sa tao, huwag gawing negosyo!

Noynoy Aquino: Tuta ng Dayuhan, Taksil sa Bayan, Pahirap sa Mamamayan!

Ang banta ng Comelec na idiskwalipika ang Kabataan at Piston Partylist na nakatakdang ilabas sa mga susunod na araw ay malinaw na atake ng rehimen sa mga progresibong partylists at kinatawan ng mga kabataan at mamamayan.

Karugtong ito ng sistematikong kampanya ng rehimen laban sa mga progresibo — naunang pagdidiskwalipika sa Kalikasan at Courage, tangkang pagdidiskwalipika sa Bayan Muna at Anakpawis, at paninira kay Teddy Casino.

Walang ligal na batayan ang kasong diskwalipikasyon. Sumunod ang Kabataan at Piston sa mga regulasyon ng Comelec, bagamat kwestiyonable, at nagcomply sa mga notice. Makailang ulit na iginiit na walang batayan ang pagkakaso sa kanila. Sa kabila nito, tuloy-tuloy ang persekusyon at harassment ng Comelec sa kanila.

Samantala, hindi naman kinakanti, bagkus pinagtatanggol pa nga ang Akbayan, sina Risa Hontiveros at mga kaalyado ni Aquino at ni Aquino mismo sa kabila-kabila nilang mga campaign violations at paggamit sa pondo ng gubyerno para sa kampanya.

Layunin ng bogus na kampanya ng Comelec laban sa party-lists na tirahin ang kritikal sa administrasyon, lalo na ang mga progresibo, at paboran ang mga kaalyado ng rehimen. Ginagamit din ang mga kasong ito para pagtakpan ang mga kapalpakan ng Comelec sa AES at PCOS.

Pinagsidiskitahan ang nag-iisang kinatawan ng kabataan dahil sa tuloy-tuloy nitong paninidiganpara sa interes at karapatan ng mga kabataan at mamamayan. Nanguna ito sa kampanya laban sa pagtaas ng matrikula, budget cuts sa edukasyon, Cybercrime Law, at iba pang mga anti-mamamayang patakaran ng rehimen. Nangangamba ang rehimen na lalo pang lumakas ang kilusang kabataan. Nais nitong busalan ito sa pamamagitan ng pagtatanggal sa kinatawan nito sa Kongreso.

Samantala, ang Piston ay tuloy-tuloy na lumalaban sa overpicing sa presyo ng langis at monopolyo sa langis na kinakandili ng rehimen. Nangangamba ang rehimen na higit pang lumakas ang mga protesta sa pagpasok ng Piston sa Kongreso.

Habang pinagdidiskitahan ang mga tunay na kinatawan ng mamamayan, lalo namang pinapalakas ang dominasyon ng malalaking mga pulitiko at mga kaalyado ng administrasyon sa party-list.

Marapat lamang na puspusang labanan ng kabataan at mamamayan ang planong diskwalipikasyon sa Kabataan at Piston. Dapat ipagtanggol ang mga kinatawan ng kabataan, maralita at mamamayan. Dapat labanan at biguin ang tangka ng rehimen na pahinain ang boses ng mamamayan at higit na konsolidahin ang kapangyarihan nito.

Lalong inilalantad ng kampanya laban sa mga tunay na kinatawan ng mamamayan na mismong pinangungunahan ng Comelec ang tunay na katangian ng eleksyon sa bansa: madaya, reaksyunaryo at peke. Lalong inilalantad nito na ang halalan ay instrumento ng naghahari para siluhin at siilin ang taumbayan.

Dapat nating pakilusin ang pinakamaraming bilang ng kabataan at mamamayan, at kunin ang malawak na suporta laban sa paniniil sa mga kinatawan ng mamamayan. Hinihikayat ang lahat ng mga kasapi, mga kaalyado at mga taga-suporta na maglabas ng mga pahayag at kunilos laban sa mga atakeng ito.

Ilunsad natin ang malalaking mga pagkilos simula Lunes sa mga opisina ng Comelec sa buong bansa para ipahayag ang malawak na galit ng bayan sa pagdidiskwalipika ng Kabataan at Piston. Nais nating mabigo ang tangka ng Comelec na idiskwalipika ang ating mga kinatawan.

Patuloy nating ilantad ang panunupil ng rehimen at panlilinlang sa taumbayan. Ilantad natin at labanan ang bogus na partylist nitong Akbayan, si Risa Hontiveros at mga sagad-sagaring kandidito ng administrasyon. Ilantad natin at biguin ang planong dayain ang halalan para makapasok ang kanilang mga kandidato at konsolidahin ang kapangyarihang pampulitika.

Labanan ang planong diskwalipikasyon sa Kabataan at Piston!
Labanan ang atake sa mga progresibong kinatawan ng kabataan, maralita at mamamayan!

Lumahok sa pambansang-koordinadong protesta sa Lunes, Abril 8 sa mga opisina ng Comelec

[I-download dito]

MAMAMAYAN ANG TALO SA NILULUTONG ELEKSYON NI AQUINO!

Inihanda ng Public Information Committee ng Pambansang Himpilan ng ANAKBAYAN

Abril 25, 2013

Naghahanda na ang Rehimeng U.S-Aquino sa paglulunsad ng mawalakang pandaraya sa Halalang 2013 para makamit ang resultang ’12-0′ o ‘9-3’ sa eleksyon ng mga senador, at pigilan ang pagkapanalo ng mga progresibong kandidato sa Senado, Kongreso, at iba pang posisyon. Bukod sa lumang mga taktika tulad ng paggamit ng paninira o ‘red-tagging’ sa mga progresibo at armadong dahas at pananakot ng militar, muling inilalatag ngayon ni Aquino ang manipuladong resulta sa AES (Automated Election System).

Wala na ngang tunay na ‘oposisyon’ laban kay Noynoy bukod sa iilang mga progresibo, kaya’t sila ang pangunahing target ng pandaraya. Samantala, bagama’t parang ‘Coke’ at ‘Pepsi’ ang Team PNOY at UNA na pareho lamang nagsusulong ng mga patakaran at programa na kontra sa interes ng karaniwang tao, tumitindi ang kanilang agawan para sa mga pwesto bilang paghahanda sa eleksyong 2016 na inaasahang sa pagitan ni DPWH Sec. Roxas ng LP at Vice President Binay ng UNA. Nakakatakot ang maaaring resulta ng eleksyong 2013: isang Senado at Kongreso na mamadaliin at iraratsada ang pagpasa ng ‘Charter Change’ na inaasam ng mga dayuhang kapitalista, bagay na magdudulot ng higit na pagbagsak ng ekonomiya, mas malawak na kahirapan, at mas matinding pagkasira sa ating kalikasan.

OPLAN 12-0

Napapabalita na ayaw ipasiyasat ng COMELEC ang ‘source code’ ng AES sa mga election watchdog groups. Ang ‘source code’ ang mga programa na ginagamit ng AES para bilangin ang mga boto mula sa mga balota. Bago nito, mali-mali ang pagbibilang ng AES sa ‘public mock elections’ ng COMELEC nung nakaraang taon: may isang kandidato na nabawasan ang boto, habang may isa namang kandidato na nadagdagan.

Subalit ayaw pa rin ipa-rebyu ng COMELEC ang ‘source code’. Dumadami na ang mga election watchdog na nagsasabing dahil dito, walang garantiya na ang lalabas na resulta sa halalang 2013 ay ang tunay na boses ng botante.

Kasabay nito, ginagamit ni Aquino ang SWS at Pulse Asia para maglabas ng mga pekeng sarbey para kundisyonin ang utak ng mga botante. Pinapalabas na mayorya ng mga kandidato ng Team PNOY ang mananalo para hindi kwestyunin ng mamamayan ang mga nilutong resulta pagkatapos ng Mayo 13.

Kitang-kita kung gaano ka-peke ang mga nasabing sarbey kung titignan na ang mga pangalan mula sa mga dinastiya at ng mga notoryus na mga trapo, tulad ni Bam Aquino at Risa Hontiveros, ay may mataas na posisyon. Samantala, ang mga progresibo, o kaya kahit independente lamang, na mga kandidato na bukambibig ng publiko, tulad ni Teddy Casino, ay pinapalabas na hindi suportado ng marami.

Hindi na bago ang paggamit ng rehimeng Aquino sa mga survey, matagal nang lantad na minamanipula nito ang survey para ikondisyon ang utak ng publiko. Gaynidin, noong 2010, maraming nagsasabi na minanipula ang automated elections para palabasin ang sobrang lamang ni Aquino.

COMELEC: TUTA NI AQUINO

Samantala, todo-todo ang pang-iipit ng COMELEC sa mga kandidato at partylist na mga kritiko ng bulok na pamamalakad ni Aquino. Diniskwalipika ang mga progresibong partylist ng COURAGE, KALIKASAN, at AKING BIKOLNON. Tinangka rin i-diskwalipka ang mga nangungua at progresibong partylist na BAYAN MUNA at ANAKPAWIS.

Sinampahan ng mga kaso at binabantaan ng diskwalipikasyon ang mga partylist ng KABATAAN at PISTON. Kung maaalala, ang KABATAAN ang nanguna sa pagtuligsa sa pagkaltas ni Noynoy sa budget sa edukasyon at sa pagtaas ng matrikula sa mga pribado at pampublikong kolehiyo. Ang PISTON naman ang nanguna sa mga protesta laban sa pagtaas ng presyo ng langis.

COMELEC na mismo ang nagsabi: ang mga partylist tulad ng Akbayan, LPGMA, at Buhay, at mga kandidato tulad ni JV Ejercito, Bam Aquino, at Risa Hontiveros ang may pinakamaraming mga kaso ng paglabag sa election rules. Subalit ni-isa sa kanila ang sinampahan ng kaso.

COMELEC rin mismo ang naninira sa mga progresibong mga kandidato. Noong nakaraan, siniraan nito si Teddy Casino sa pagpapalabas ng ulat na isa siya sa mga may pinaka-malaking ginagastos para sa ‘TV ads’, bagay na katawa-tawa bilang si Teddy ang isa sa mga pinaka-mahirap na kongresista at tumatakbong senador ngayon. Lalo itong naging katawa-tawa na mas mataas pa ang ginastos nya sa mga milyonaryong kandidato ng Team PNOY at UNA.

Tuloy-tuloy din ang harassment at black propaganda sa mga kampanyador at mga tagasuporta nito. Sa Baguio, nagpapakalat ang mga sundalo ng polyeto laban sa KABATAAN Partylist. Militar rin ang nasa likod ng pamamahagi ng mga polyetong naninira kay Casiño, at mga partylist sa ilalim ng MAKABAYAN sa Dumaguete at Davao.

PAMBABABOY SA PARTYLIST SYSTEM

Habang iniipit ang mga progresibong partylist, binuksan naman ni Aquino at ng Supreme Court ang sistemang partylist para pasukin ng mga huwad na partylist at mga grupo ng mga milyonaryo at ibang naghahari sa bansa.

Bagama’t binuo ang sistemang partylist para makapaghalal ang mga marginalized na sektor ng kanilang mga kinatawan sa Kongreso, ibinaliktad ito kamakailan lamang ng Korte Suprema. Pinapayagan na ang nakakatawang sitwasyon, halimbawa, na ang magsasaka ay kakatawanin ng isang landlord (Tingting Cojuangco, AKMA-PTM), o ang mga drayber ng tricycle at security guard ng isang anak ng dating pangulo (Mikey Arroyo, Ang Galing Pinoy). Pinayagan na rin na pasukin ng mga political dynasty ang partylist (BH Partylist ng pamilya Herrera ng Quezon City, at AMA ng pamilya ni SC Justice Velasco).

Pero walang ibang mas masaya pa sa resulta ng SC, at mas matindi sa pagtatanggol nito, kundi ang Akbayan Partylist na pinopondohan ng pamilya Aquino. Ang mga lider nila ay nasa mga matataas na posisyon ng gobyernong Aquino at sangkot sa mga samu’t-saring corruption scandals. Ang mga nominado nila ay mga opisyal rin ng gobyerno at hindi nirerepresenta ang mga mismong sektor na sinasabing kinakatawan ng Akbayan.

ILANTAD ANG PAGLULUTO SA ELEKSYON! ILANTAD ANG BULOK NA HALALAN!

Walang eleksyon na kumakatawan sa kagustuhan ng karaniwang tao sa isang lipunan, tulad ng Pilipinas, na pinaghaharian ng dayuhan at iilan. Kahit ang pinaka-malinis na halalan ay hindi kumakatawan dahil ang botante ay namimili lamang sinong grupo ng mga naghahari ang manloloko, nanakawan, at papahirapan sila sa susunod na tatlo hanggang anim na taon.

Ito ay nagmumula sa katangian ng nasabing lipunan kung saan ang kapangyarihang pulitikal (posisyon sa gobyerno, suporta ng militar at pulis) at pang-ekonomiya (malaking yaman) ay hawak ng iilan. Ginagamit nila ito para tabunan ang kahit anong kandidato na magmumula sa hanay ng masang anakpawis at iba pang sektor ng lipunan. Sa ating kasaysayan, kung ang mga progresibong kandidato ay nananalo kahit na binubuhos ng mga pulitiko ang kanilang limpak-limpak na salapi para bumilo ng boto, dahas na ang gagamitin para manalo sila, tulad ng nangyaring sapilitang pagpigil sa paghirang ng mga kongresista sa ilalim ng Democratic Alliance nung halalang 1946, sa malawakang pagpatay sa mga miyembro at pambobomba sa mga opisina ng Partido ng Bayan nung halalang 1987, at sa pag-masaker ng Armed Forces sa mahigit na 1,200 na miyembro ng mga partylist sa ilalim ng Koalisyong Makabayan mula 2001 hanggang 2010.

Nakakaramdam ng matinding panganib ang mga naghaharing uri ngayong 2013. Sukang-suka ang mamamayan sa bulok na pamumuno ni Aquino. Ikinamumuhi rin nila ang mga kandidato ng ‘oposisyon’ bilang mga walang maipakitang tunay na alternatibong makabayan at makatao. Umaangat sa usapan sa buong bansa ang mga kandidatong ‘independent’, lalo na ang progresibong si Teddy Casiño. Bagama’t limitado lamang ang magagawa nila kung sakaling makapasok, hadlang pa rin ito sa plano ni Noynoy na swabeng pag-ratsada ng Charter Change.

Ang pagnanais ng kabataang Pilipino para sa kanilang mga karapatan sa edukasyon at iba pang serbisyong panlipunan, disenteng trabaho, reporma sa lupa, pag-alaga sa kalikasan, matagalang kapayapaan, at tunay na kalayaan, ay hindi makakamit sa huwad na eleksyon. Isa lamang itong karnabal kada tatlong taon para magmukhang may boses ang mahihirap sa pagpapatakbo ng bansa at ilayo tayo sa landas ng tunay na pagbabago: ang pambansa-demokratikong rebolusyon.

Tanging sa pamamagitan ng pambansa-demokratikong rebolusyon maaalis ang mga pinagmumulan ng kapangyarihan ng mga naghahari: ang kanilang yaman, private army, kontrol sa AFP at PNP, atbp. Sa pagkawala ng mga ito, doon lamang magkakaroon ng pagkakataon ang karaniwang tao na tumakbo sa kahit anong posisyon sa gobyerno, at doon lamang siya magkakaroon ng tunay na kalayaan para pumili sa kanyang mga kinatawan. ###

[I-download dito]

LABANAN ANG ATAKE SA EDUKASYON, KABUHAYAN AT KARAPATAN NG KABATAAN AT MAMAMAYAN! ILANTAD AT LABANAN ANG PAKANA NI NOYNOY NA LUTUIN AT DAYAIN ANG HALALAN!

Inihanda ng Public Information Committee-Pambansang Himpilan ng Anakbayan

Abril 25, 2013

Sa ikatlong taon ng Rehimeng U.S-Aquino, tuloy-tuloy ang atake sa edukasyon, kabuhayan , kalikasan, pambansang patrimonya at soberanya, at iba pang karapatan ng mga kabataan at mamamayan. Sa harap ng malawak na pagkamuhi ng publiko kay Noynoy at sa kanyang mga programa at patakaran na nagtutulak sa mas maraming Pilipino sa kahirapan, naghahanda na ang kanyang Rehimen para magmaniobra, manipulahin, at dayain ang eleksyong 2013.

Kinakailangang tumindig muli ang kabataang Pilipino para biguin ang pagpapahirap ni Aquino sa pamamagitan ng mga malakihan at militanteng kampanya at pakikibakang masa. Tulad ng sa nakaraan, tanging sa ganitong paraan lamang mapipilit ang isang gobyernong para sa dayuhan at iilan para ibigay ang ating mga karapatan.

Dapat buong lakas na ikampanya at ipanalo ang mga progresibong kandidato, lalo pa’t sila ang pangunahing target ng pandaraya, paninira, panggigipit, at pandarahas ng COMELEC, Korte Suprema, militar, at iba pang galamay ng Rehimeng Aquino.

Pagkait sa edukasyon bilang karapatan

Ipinakita ng pagpapatiwakal ni Kristel Tejada, estudyante ng Unibersidad ng Pilipinas, noong nakaraang Marso ang kalunos-lunos na kalagayan ng sistema ng edukasyon sa ating bansa. Pinigilan siyang pumasok sa klase pagkatapos hindi makapagbayad ng matrikulang nagkakahalagang P7,000+.

Sa mga pampublikong pamantasan, nagtataasan na ang mga matrikula sa pamamagitan ng sistema ng ‘socialized tuition’. Una na itong pinatupad noong 2007 sa UP kung saan nagtaas ang matrikula mula P300 papuntang P1500 kada yunit. Bago ipatupad ang ‘socialized tuition’, ang matrikula ng UP ay P14 kada yunit.

Ayon sa RPHER (Roadmap for Philippine Higher Education Reforms) ni Noynoy, dapat ay magkaroon na rin ng ‘socialized tuition’ ang 10 iba pang State University sa 2014. Bukod dito, 22 na State University ang kailangan nililikom na ang di bababa sa 50% ng kanilang badyet: ibig sabihin kakaltasan ang pondo mula sa gobyerno, at kokolektahin nalang sa mga estudyante sa porma ng pagtaas sa matrikula, at pagpataw ng kung ano-anong bayarin.

Produkto ito ng taon-taon na budget cut sa edukasyon sa ilalim ni Gloria Arroyo at ni Noynoy Aquino. Pinaka-malaking budget cut sa kasaysayan ang ipinataw ni Noynoy para sa 2011. May nakaambang P3 bilyon na budget cut para sa mga State University sa 2014, kahit na tumaas ng 13% ang kabuuang pambansang badyet.

Tuloy-tuloy ang walang-humpay na pagtaas ng matrikula at iba pan bayarin sa mga pribadong kolehiyo. Ngayong taon, 451 na paaralan ang magtataas sa buong bansa. Imbes na pigilan ng CHED, itinutulak nito ang mga estudyante na pumasok sa mga ‘consultation’ na moro-moro at manipulado ng mga school administrator.

Samantala, bigo ang pangako ng sistemang K+12 sa dami ng mga kapalpakan. Kitang-kita ang kakulangan ng paghahanda. Bagama’t nadagdagan na ng dalawang taon ang pag-aaral ng mga estudyante, pare-pareho pa rin ang itinuturo sa kanila, nadagdagan pa ang trabaho ng mga guro kahit na walang dagdag-sahod at dagdag na mga classroom, libro, at iba pang kagamitan.

Atake sa kabuhayan at tumitinding kahirapan

Lumabas sa mismong pag-aaral ng gobyerno na bagama’t may ‘pag-unlad sa ekonomiya’ sa Pilipinas mula 2006, hindi nagbabago ang bilang ng mga mahihirap sa ating bansa. Sa isa pang pag-aaral, tinataya na ang karaniwang kita bawat araw ng isang magsasaka ay P156.8, at ang mangingisda ay P178.43.

Sa harap ng kakulangan ng disenteng trabaho at umento sa sahod, walang katapusan ang pagtaas ng presyo ng langis, at singgil sa tubig at kuryente sa ilalim ni Aquino. Ipinagpapatuloy niya ang mga patakaran ng deregulasyon, pribatisasyon, at liberalisasyon ng mga mahahalagang serbisyo. Halimbawa, isinapribado ang mga industriya ng langis, tubig, at kuryente, at inalis ng gobyerno ang kahit anong kontrol nito sa presyo na sinisinggil ng mga pribadong kumpanya dito.

Nananatili ang matinding kahirapan sa kanayunan dahil sa kawalan ng tunay na reporma sa lupa. Ang CARPER na itinulak ni Risa Hontiveros at ng Akbayan ay palpak: aminado ang mismong DAR na sa 2/3 ng panahon para sa implementasyon nito, 2/3 ng mga target na ipapamahaging lupa ay hindi pa naipapamahagi.

Kawalan ng hustisya at paglabag sa karapatang pantao

Nagpapatuloy ang pagkanlong ng Rehimeng Aquino sa mga pasista at berdugo ng militar sa panahon ni Arroyo, habang gumagawa ng mga bagong mga paglabag sa karapatang pantao ang AFP at PNP ngayon.

Sa harap ng mga desisyon ng mga Korte at iba pang awtoridad na nagtuturo sa militar bilang may sala sa pagdukot at pag-tortyur sa ‘Morong 43’, Jonas Burgos, at Karen Empeño at Sherlyn Cadapan, wala ni-isang sundalo ang nakukulong para sa mga ito. Ang mga utak ng human rights violations, tulad ni Hen. Jovito Palparan, ay hinayaan lang makatakas at gumala-gala na parang malayang tao.

Samantala, umabot na sa mahigit 140 ang bilang ng mga pinapatay ng militar na mga aktibista, taong simbahan, mamamahayag, environmental defender, at iba pang sibilyan. Ilan sa kanila sila Dr. Leonard Co, Fr. Pops Tentorio, Wilhelm Geertman, at buong pamilya Capion.

Pagtapak at paglapastangan sa pambansang patrimonya at soberanya

Kitang-kita na ang pag-iingay ni Aquino laban sa mga Tsino ay ‘selective nationalism’ kung saan nag-aastang makabayan lamang si Noynoy kung hindi alyado ng U.S ang lumalabag sa ating soberanya. Inabandona niya ang lehitimong pag-angkin natin sa Sabah, at kahit protektahan ang mga nananahimik na mga migranteng Pilipino doon ay hindi ginawa.

Ang bilis mag-sampa ng reklamo laban sa mga Tsino na nakasira sa Tubbataha Reef, pero ang mga sundalong U.S ay hinayaang makatakas at pinagbabayad lang ang gobyerno nila ng barya-barya. Wala ring parusa laban sa mga sundalong U.S na nagtambak ng lason at dumi sa Subic Bay.

Sa sobrang pagkatuta ni Noynoy, gusto nya pa tayong idamay sa posibleng ‘nuclear war’ sa pagitan ng U.S at North Korea. Gusto nyang ibalik ang U.S bases na isinuka na natin noon bilang nagdadala ng prostitusyon, droga, at mga sakit. Gusto nya tayong maging target ng armas nukleyar ng Korea, at gusto nyang ilagay sa kapahamakan ang mga sundalong Pilipino sa isang digmaan na wala naman tayong kinalaman.

Ang Eleksyon 2013 at ang Kabataan

Ang nalalapit pambansang halalan ay isa sa mga daluyan ng paglaban ng mamamayan para sa kanilang mga karapatan. Sa pamamagitan ng progresibong partido na Koalisyong Makabayan, nakakapagpatakbo ang taong bayan ng mga kandidato sa iba’t-ibang antas, tulad ni Teddy Casiño sa pagka-Senador, Kabataan Partylist sa Kongreso, atbp.

Kahit itong napakaliit at limitado nitong espasyo na bunga ng paggigiiit natin sa boses ng taumbayan ay inaatake ngayon ng Rehimeng Aquino. Sa takot nila sa mga progresibong kandidato at sa pagnanais ng swabeng pagtutulak ng mas masahol na kontra-mamamayang patakaran simula 2013, naglulunsad na ng samu’t-saring mainobra ang gobyerno laban sa mga progresibo: pandaraya sa AES (Automated Election System), panggigipit sa mga progresibong partylist, paninira kay Casiño, at pagpapahintulot sa mga kandidato ng Team PNOY na lumabag sa mga patakaran ng eleksyon, at magpatuloy sa pagtakbo ang mga pekeng partylist tulad ng Akbayan.

Tungkulin ng Kabataang Pilipino

Kinakailangang ilantad sa publiko ang mga maniobra ng Rehimeng Aquino sa eleksyon bilang bahagi ng pagbigo sa mga ito. Hindi dapat pahintulutan ng kabataan na kahit ang napaka-limitadong demokrasya na ibinibigay sa atin ay babuyin at bawiin ng mga naghahari sa ating bayan. Kailangan ng ubos-kaya na pangangampanya para kay Teddy Casiño, sa mga progresibong partylist, at pag-bantay sa botohan.

Kasabay nito ay kinakailangang maglunsad ng mga malalakas na kampanya at pakikibakang masa para sa tuition moratorium, laban sa budget cut sa edukasyon, rollback sa matrikula at iba pang bayarin sa mga paaralan, kontra sa pribatisasyon ng mga ospital at iba pang serbisyo, laban sa pagtaas ng presyo ng mga batayang serbisyo at bilihin, para sa makabuluhang dagdag-sahod, disenteng mga trabaho, tunay na reporma sa lupa, para sa pagpapanagot sa mga sundalo na lumalabag sa karapatang pantao, at laban sa pagsira at paglabag sa ating pambansang soberanya at kalayaan.

Pero higit sa lahat, kinakailangang labanan ng kabataan ang tumitinding krisis sa lipunan at isulong ang tunay na pagbabago. Ipinapakita ng mga kaganapan na ang eleksyon sa isang lipunan na kontrolado ng dayuhan at iilan ay para lamang karnabal para mabigyan tayo ng ilusyon ng pagbabago. Tuwing may mga kabataan at mamamayan na gustong magsulong ng tunay na pagbabago sa pamamagitan ng paglahok sa gobyerno, sila ay sinusupil at pinipigilan. Ang bawat mulat na kabataan ay dapat kumilos para ipaintindi ito sa mas malaking bilang ng mga kabataan at mamamayan.

Dapat aralin ng mga kabataan, hindi lamang sa mga akda at sulatin ng mga progresibong manunulat, kundi pati sa kasaysayan ng ating bayan at karanasan ng mga iba’t-ibang grupo, kung paano makakamit ng mamamayanang kapangyarihang pampulitika para kamtin ang tunay na pagbabago. ###

The Aquino Administration: Anti-Poverty Alleviation, Anti-Peace Talks

People take up arms when the government is either incapable or unwilling to address their most urgent problems. This is a basic concept of history and politics which is relevant to the on-going peace talks between the Government of the Republic of the Philippines (GPH) and the Communist Party-led National Democratic Front of the Philippines (NDFP), and sadly, one that is either poorly understood or even ignored by the former.

Even before the NDFP was born, the pages of Philippine history are full of rebellions and uprisings by the poor demanding an improvement in their miserable conditions: in the Spanish Era, peasants rebelled against forced labor in the Spanish shipyards, and monopolies which led to low prices for their products like tobacco and basi. The most famous revolt in the Commonwealth era, that of the Sakdalistas’, was led by farmers frustrated by landlessness. The ranks of the HUKBALAHAP (Hukbong Bayan Laban sa Hapon, or Anti-Japanese People’s Army), whose resistance spanned the Japanese occupation, the return of the U.S, and ‘U.S-granted independence’, was swelled by peasants and other poor of the countryside.

With this in mind, one shouldn’t be surprised at the contents of the NDFP’s 12 Point Program: free land for the landless, accessible social services for all, emancipation of women, respect for the right to self-determination by the various national minorities such as the Moros and the people of the Cordilleras, etc. Included in the Program is a term which was branded by presidential spokesperson Edwin Lacierda as ‘outdated’: ‘national industrialization’.

In a nutshell, national industrialization is the program of economic development which relies on the development of local industries and the tapping of local natural resources, as opposed to the ‘magic formula’ of President Aquino, former President Arroyo, and just about every other president we had: let in foreign direct investments, and the rest will follow.

National industrialization is included in the NDFP’s Program for a very good reason: more than half a century of reliance on foreign investments (and other economic theories which can be labelled as ‘pro-globalization’) has failed to eliminate, or even just significantly reduce, poverty in the Philippines.

For Lacierda, and consequently by Aquino, to reject national industrialization brings us near the heart of why the peace talks between the NDFP and the GPH hasn’t progressed: the government is either incapable or unwilling to address the most urgent problems of the poor.

In 1992, the GPH and the NDFP signed the ‘Hague Declaration’. In the said document, both parties committed to approving four ‘comprehensive agreements’ as part of the peace process: (in the agreed order) one regarding human rights, one regarding socio-economic reforms, one regarding political and constitutional reforms, and one regarding the disposition of arms by both parties.

In other words, there has to be first agreements on human rights, socio-economic reforms, and political reforms before both parties can talk about laying down weapons and a ceasefire, truce, or even armstice. One agreement has already been approved by both the GPH and the NDFP: the CAHRHIL, or Comprehensive Agreement on Human Rights and International Humanitarian Law, in 1998.

But now, the Aquino administration is insisting that the GPH and the NDFP VIOLATE their own agreement in the Hague Declaration by declaring a ceasefire and talking about the laying down of arms before they can discuss other matters. At the very least, this is an illogical and impossible demand by the government: one could say that it is the arms of the NPA (New People’s Army) which is the only reason why the GPH is forced to negotiate with the NDFP. Can we expect the Government to continue negotiating peacefully if the NPA disarms?

Not if history is any indication.

After World War 2, several squadrons of the HUKBALAHAP agreed to demands by the U.S military, and their allied Filipinos, to disarm and return to their barrios. They were subsequently massacred down to the last man. After the fall of the Marcos dictatorship, the NDFP agreed to ceasefires as a precondition to the peace talks. But instead of negotiating in good faith, the Armed Forces used the ceasefire to gather information against the NDFP, and then scrapped the peace talks. The information gathered allowed it to inflict massive losses on the NPA, the NDFP, and their civilian supporters.

To sum up: why isn’t the GPH-NDFP peace talks progressing? Because the Aquino administration does not have the honor to respect a previous agreement between the GPH and the NDFP. Furthermore, it wants to makes the NDFP, the NPA, and the millions of Filipinos who live under and/or support the ‘parallel government’ in the country to commit suicide by laying down their arms and expecting that the Armed Forces of the Philippines will not massacre them. But most of all, it is because the Aquino administration is either unwilling or incapable of solving the problems of the Filipino people.

For several years now, the NDFP has already drafted its proposed Comprehensive Agreement on Socio-Economic Reforms (CASER). Yet up to this very day, the GPH has not provided its own counter-proposal. Can we believe that with so many ‘experts’ on their side, the GPH needs more time? Or is it because the reforms contained in the CASER, despite being favorable to the average Filipino, something the Aquino administration does not want?

Clearly, the Aquino administration does not want to end poverty, so it refuses to negotiate for peace.

Pagsusuri ng ANAKBAYAN sa Eleksyon 2013
Mayo 2013
Inihanda ng Public Information Committee ng Pambansang Himpilan ng ANAKBAYAN

Tulad ng inaasahan, ang eleksyon 2013 ay walang pakinabang sa mamamayang Pilipino na naghahangad ng tunay na pagbabago. Ito ay naging paliksahan lamang ng mga magkakalabang paksyon ng mga naghahari sa ating bayan para sa mga pwesto, at paghahanda para sa eleksyon sa pagka-pangulo sa 2016. Walang pagkakaiba sa ‘Administrasyon’ at ‘Oposisyon’: pare-pareho silang mga partido ng mga kapitalista at panginoong may lupa, at pare-pareho ang kanilang mga plataporma at posisyon sa mga isyu ng bayan. Limitado na nga ang espasyo na ibinibigay sa paglahok ng mga progresibong organisasyon, ipinagkait pa ito sa pamamagitan ng kumbinasyon ng pandarahas, paninira, at garapalang pandaraya ng Rehimeng U.S-Aquino.

Hocus PCOS

Walang kredibilidad at puno ng anomalya ang Automated Election System (AES). Eleksyon 2010 pa lang ay nakita ito nung inilabas ng COMELEC na may mahigit 152 milyon rehistradong botante sa Pilipinas, o mahigit 50% na mas marami sa buong populasyon ng ating bansa, bagay na ikinabahala ay magagamit para mag ‘vote padding’ o dagdagan ang podo ng ilang mga kandidato.

Samantala, 16,000 na presinto (mula sa kabuuang 76,000) ay hindi nagpadala ng mga resulta ‘electronically’. Sa madaling salita, 11.2 milyon boto ang ipinadala sa lumang paraan, at maaaring pinalitan at minanipula. Sa 60,000 na natira, may 12,000 (8.4 milyon na boto) na hindi nagpadala ng kumpletong record kaya umasa ang COMELEC sa mga resultang nakasulat sa papel, bagay na madali rin manipulahin.

Sa harap ng mga ganitong anomalya, walang ginawang hakbang ang COMELEC para ayusin ang mga ito. Nagmatigas ito sa pagkakaroon ng ‘source code review’ (pagsusuri sa computer program na nagpapagana sa AES), at pumayag lamang dalawang araw bago ang eleksyon, habang kailangan ng apat o limang buwan para sa kumpletong review. Hindi rin pumayag ang COMELEC sa ‘parallel manual count’ para maikumpara sa bilang ng AES.

Lantad na lantad ang anomalya ng AES noong May 13 mismo, kung saan inilabas ng ‘transparency server’ ng COMELEC na ang #1 na Senador ay nasa mahigit 10 milyon, habang ang nabibilang na mga presinto ay nasa 1,400 lamang. Kung lahat ng mga nabilang na presinto ay nasa pinaka-mataas na posibleng laman na mga botante na 1,000, ang nabilang palang na mga boto noon ay 1.4 milyon.

Bagama’t mabilis na iniba ng mga technician ng SMARTMATIC ang bilang sa ‘transparency server’, nagbubukas ito ng bagong anomalya: walang nakakaalaam kung paano ito binabago ng SMARTMATIC. Sa madaling salita, hawak ng isang dayuhang pribadong korporasyon ang eleksyon ng Pilipinas.

Oplan 12-0

Sa harap ng matinding galit ng publiko laban sa mga trapo at political dynasty, naging matunog ang pangalan ng ilang mga kandidato na labas sa kampo ng parehong administrasyon at nagpapakilalang oposisyon. Para gawing katanggap-tangap sa publiko ang dadayaing resulta ng halalan, bumili ang Administrasyon ng mga sarbey mula sa mga kumpanyang SWS at Pulse Asia na pinapalabas na hindi mananalo ang mga nasabing kandidato.

Panggigipit sa mga Progresibo

Bago pa ang garapalang pandaraya na ginawa laban sa mga progresibong kandidato at partylist, iniipit na sila ng iba’t-ibang galamay ng Rehimeng U.S-Aquino.

Nagsampa ng gawa-gawang kaso ang COMELEC laban sa Kabataan at PISTON Partylist, dalawa sa mga pinaka-matinding kritiko ng administrasyon, at hanggang ngayon ay binabantaan sila ng diskwalipikasyon. Samantala, pinatakbo naman ang maraming mga pekeng partylist, numero uno ang garapalang sipsip kay Noynoy na Akbayan Partylist. Pinalampas rin ang mga partylist at kandidato ng administrasyon na tunay na may mga paglabag sa mga election rules.

Sa banta na makapasok sa Senado si Teddy Casiño at dumami ang mga progresibong partylist sa Kongreso, naglabas ang AFP ng sangkatutak ng paninira laban sa kanila. Sinabayan rin ito ng iba pang porma ng pananakot at pandarahas laban sa kanila.

Hindi Eleksyon ang Solusyon!

Mapait ang karanasan ng karaniwang tao sa halalang 2013: ang pagpili sa mga eleksyon sa Pilipinas ay pagpili lamang sa pagitan ng mga naghaharing grupo sa ating bayan. Ang sino mang kandidato na nagpi-presenta ng isang programa ng tunay na pagbabago, at bagkos ay makakatapak sa interes ng mga naghahari, ay pipigilan manalo sa kahit anong paraan.

Higit sa lungkot at galit na nararamdaman dahil sa garapalang manipulasyon sa halalan, hamon sa mga miyembro at taga-suporta ng mga progresibo tulad ni Casiño at ng Kabataan Partylist na higitan ang mga ito at ipagpatuloy ang pakikibaka para sa tunay na pagbabago.

Hinahamon ang mga progresibo at ang kanilang mga taga-suporta na lumahok sa pambansa demokratikong pakikibaka para sa tunay na kalayaan at demokrasya. Binibigyan-diin ng bulok na eleksyon 2013 na hindi kusang ibibigay ng 1% naghahari sa ating bayan ang pampulitikal na kapangyarihan. Ang kapangyarihan na ito ang ginagamit nila para panatiliin tayong naka-depende sa ibang bansa at nakakonsentra sa iilang kapitalista at panginoong maylupa ang yaman ng Pilipinas.

Ang mga organisadong manggagawa, magsasaka, at kabataan sa loob ng mga makabayang samahan ang isa sa mga pinaka-mahalagang sangkap para magtagumpay ang pambansa demokratikong pakikibaka. Kaya naman hinihikayat ang lahat ng mga kabataan na sumapi sa ANAKBAYAN, at tumungo sa hanay ng mga manggagawa, magsasaka, mangingisda, katutubo, maralitang taga-lungsod, atbp., para buuin ang mga sarili nilang organisasyon.

Kinakailangan rin imulat ang higit na mas malaking bilang ng mamamayan sa kabulukan ng estado at ang susi para sa tunay na pagbabago. Kaya naman sa loob, at kahit pati sa labas ng mga nasabing organisasyon, kinakailangan maglunsad ng milyon-milyong mga talakayan, gamit ang iba’t-ibang mga porma, sa mga paaralan, komunidad, pabrika, at sakahan hinggil sa mga paksa tulad ng Lipunan at Rebolusyong Pilipino at Pambansang Demokrasya.

Higit sa lahat, kailangan rin maglunsad ng mga kampanya at pakikibaka ng masa para sa kanilang mga interes, mula sa mga isyung lokal tulad ng tuition increase sa isang paaralan o demolisyon sa isang pamayanan, hanggang sa mga pambansang usapin tulad ng Visiting Forces Agreement at P125 wage increase. Bukod sa pagkakamit ng mga konkretong tagumpay para sa mamamayan, dito higit na napapatalas ang kamulatan nila hinggil sa lipunan. ###

Pagsusuri ng ANAKBAYAN sa Eleksyon 2013
Mayo 2013
Inihanda ng Public Information Committee ng Pambansang Himpilan

Marumi, marahas at batbat ng dayaan ang nagdaang eleksyong 2013. Tulad ng inaasahan, ito ay walang pakinabang sa mamamayang Pilipino na naghahangad ng tunay na pagbabago. Ito ay naging paligsahan ng mga magkakalabang paksyon ng mga naghahari sa ating bayan para sa mga pwesto at paghanda para sa eleksyon sa pagka-pangulo sa 2016. Walang pagkakaiba sa ‘Administrasyon’ at ‘Oposisyon’: pare-pareho silang mga partido ng mga kapitalista at panginoong may lupa, at pare-pareho ang kanilang mga plataporma at kinatatayuan sa mga isyu ng bayan. Sa nilutong halalan ng rehimeng US-Aquino at pagiging limitado ng espasyo na inilahad para sa mga progresibong organisasyon, maaring masabi na ang ‘kalayaan at demokrasya’ ay naging pagpili na lamang sa na lamabg sa kung sino ang mananamantala sa sambayanan.

HOCUS PCOS

Sa AES at PCOS, ang pagbibilang ng boto ay parang ginawa sa isang kwarto kung saan ang pwede lang pumasok ay ang mga dayuhang korporasyon ng Smartmatic at Dominion. Walang paraan ang publiko para masigurado na tama ang pagbibilang sa kanilang mga boto.

2010 palang, marami nang anomalya tungkol sa AES. Halimbawa, lumabas noong Araw ng Halalan mismo na 152 milyon daw ang rehistradong botante sa Pilipinas, mas malaki pa sa buong populasyon natin. Noong 2010, 16,000 na presinto (mula sa kabuuang 76,000), o katumbas ng 11.2 milyong boto, ang hindi nagpadala ng resulta ‘electronically’. May 12,000 rin na presinto (8.4 milyong boto) ang hindi nakapagdala ng kumpletong resulta. Sa madaling salita, may 19.6 milyon na boto na kahit sa sariling batayan ng AES ay walang kasiguruhan na hindi na-manipula.

Subalit imbes na magsilbing dahilan para buksan ang AES sa pagkikilatis ng publiko, nilabag ng COMELEC ang batas at itinago ang ‘source code’ (ang computer program na nagtatakda sa galaw ng PCOS). Bagama’t kailangan ng apat o limang buwan para sa ‘source code review’, inilabas lamang ito tatlong araw bago ang eleksyon. Wala rin kasiguruhan na totoo nga na ang ‘source code’ ang ibinigay sa COMELEC.

Lantad na lantad ang anomalya ng AES noong May 13 mismo, kung saan inilabas ng ‘transparency server’ ng COMELEC na ang #1 na Senador ay nasa mahigit 10 milyon, habang ang nabibilang na mga presinto ay nasa 1,400 lamang. Kung lahat ng mga nabilang na presinto ay nasa pinaka-mataas na posibleng laman na mga botante ay nasa 1,000, ang nabilang palang na mga boto noon ay 1.4 milyon.

Agad na iniba ng Smartmatic ang bilang sa ‘transparency server’, pero hanggang ngayon wala pa rin paliwanag ang Smartmatic o COMELEC paano nangyari yun. Bagkus, naipapakita lang na wala ni-isang tao sa labas ng Smartmatic at Dominion ang nakakaintindi sa kung anong nangyayari sa ating mga boto.

Sa maraming lugar, may mga ulat na binawasan (vote-shaving) ang boto ng mga progresibong partylist at ni Teddy Casino: minsan, mas mababa ang nakalagay sa COMELEC kumpara sa naka-print na ‘election return’ mula sa mga presinto. May mga nadiskubre rin na mga di-gamit na CF card na may laman ng mga resulta. Sa ibang lugar, kahina-hinala na 100% ng lahat ng mga botante ang ‘bumoto’. At hanggang ngayon, mahigit 18,000 na PCOS pa rin ang di nagpapadala ng resulta.

Para maunahan ang paglabas ng samu’t-saring anomalya at pandaraya, minadali ng COMELEC na iproklama ang mga ‘nanalong’ kandidato sa pagka-Senador kahit na 25% lamang ng boto ang nabibilang nung panahong iyon.

60-30-10

Pinaka-lantarang patunay ng pandaraya sa halalan ang ’60-30-10′. Sa napakaraming mga presinto saan mang banda ng Pilipinas, parating 60% ng mga boto ay para sa mga kandidato ng Team Pnoy, 30% sa UNA, at 10% sa mga iba pang kandidato. Una itong napansin sa pambansang bilangan, kung saan parating ’60-30-10′ ang hatian sa iba’t-ibang panahon ng bilangan. Pero kalaunan, nakita rin ito sa bilang ng mga boto sa mga presinto. Ayon sa mga eksperto, imposibleng mangyari ito. Malinaw na produkto ito ng manipulasyon sa boto sa pamamagitan ng Hocus-PCOS.

Hindi nakapagtataka na nagkatotoo ang ipinagmamayabang ng Rehimeng Aquino na malaking panalo sa halalan dahil sila-sila rin naman ang nagtakda ng resulta bago pa mag-eleksyon. Ang mga sarbey ng mga korporasyon SWS at Pulse Asia ay ginamit para gawing katanggap-tanggap sa publiko ang resultang manipulado. Pilit din ibinabaon ng media ang samu’t-saring balita ng anomalya at patunay ng dayaan sa eleksyon.

Panggigipit sa mga Progresibo

Bago pa ang garapalang pandaraya laban sa mga progresibong kandidato at partylist, iniipit na sila ng iba’t-ibang galamay ng rehimeng US-Aquino. Mula sa registration pa lamang ng botante, ipinaramdam na ng COMELEC sa sambayanan ang pagiging alyado nito sa Administrasyon sa pamamaraan ng panggigipit.

Nagsampa ng gawa-gawang kaso ang COMELEC laban sa Kabataan Partylist at PISTON Partylist, dalawa sa mga pinaka-matinding kritiko ng administrasyon, na hanggang sa huling araw ng kampanya ay binantaan ng diskwalipikasyon. Ito’y isang pamamaraan nila ng pag mind condition sa mga botante nang bawasan ang nga boti na mataganggap ng mga progresibong partylist na ito.

Samantala, pinatakbo naman ang maraming pekeng partylist, kabilang na ang garapalang sipsip kay Noynoy na Akbayan Partylist. Pinalampas rin ang mga partylist at kandidato ng administrasyon na tunay na lumalabag sa election rules, nangunguna rito ay ang Akbayan chairperson na si Risa Hontiveros. Mismong pagtakbo ng Akbayan ay hindi dapat pinayagan dahil marami sa mga lider nila ay nasa matataas na posisyon sa gobyerno, salungat sa sinasabi ng batas na dapat mula sa ‘marginalized’ na sektor ang mga kinatawan sa partylist.

Labas nito, di talaga masasabing kinatawan ang Akbayan ng inaapi sa kanilang ‘track record’ na kontra-mamamayan: pabor sa tuition increase at budget cut sa edukasyon; pabor sa kontraktwalisasyon ng mga manggagawa; nagsusulong ng pekeng reporma sa lupa; at sumusuporta sa mga atak ng militar sa mga aktibista at iba pang sibilyan.

HINDI ELEKSYON ANG SOLUSYON!

Mapait ang naging karanasan ng karaniwang tao sa halalang 2013: walang ibang pagpipilian sa eleksyon maliban sa mga miyembro ng naghaharing grupo sa ating bayan. Ang mga kandidatong naghain ng tunay na pagbabago – at bagkus nakakatapak sa interes ng mga naghahari – ay pipigilang makapagsilbi sa bayan sa kahit anong paraan.

Hamon ito sa kabataan at mamayan na higitan ang pagkadismaya at galit na nararamdaman dahil sa garapalang manipulasyon sa halalan. Marapat lamang na ipagpatuloy ang pakikibaka para sa tunay na pagbabago.

Binibigyan-diin ng bulok na Eleksyon 2013 na hanggang nakikinabang ang naghaharing uri sa kanilang mga puwesto sa pamahalaan, hindi nila basta pakakawalan ang kapangyarihang pulitikal na siyang hawak nila sa kasalukuyan. Tanging ang Pambansang Demokratikong pakikibaka ang madadala sa atin ng tunay na kalayaan at demokrasya.

Kinakailangan rin imulat ang higit na mas malaking bilang ng mamamayan sa kabulukan ng estado at ang susi para sa tunay na pagbabago na ang pagpapabagsak sa estadong kontrolado ng dayuhan at iilan. -> Kailangang mamulat ang higit na mas marami pang mamamayan sa kabulukan ng estado. Ang susi para sa tunay na pagbabago ay ang pagpapabagsak sa maka-dayuhang estado na siyang kontrolado ng iilan.

PAHIRAP SA MASA, DAYUHANG DIKTA:
MGA PAGTAAS NG PRESYO AT SINGIL SA SERBISYO SA ILALIM NG REHIMENG U.S-AQUINO

Inihanda ng Komite sa Pampublikong Impormasyon – Pambansang Himpilan ng ANAKBAYAN
Hunyo 2013

Sa harap ng ipinagmamalaki ni Noynoy Aquino na paglago ng ekonomiya, hindi ito ramdam ng karaniwang Pilipino. Sa katunayan, dumami pa ang bilang ng mga nagugutom (mula 8.9 milyon noong 2010 papuntang 10.5 milyon sa 2012) at walang trabaho (11 milyon, pinakamataas na porsyento sa Asya) sa ilalim ng kanyang administrasyon.

Tumitindi ang kahirapan: kahit ang mga may trabaho ay biktima ng hindi tumataas na sahod at walang-tigil na pagtaas ng presyo ng mga serbisyo at bilihin. 354 mula sa 451 na kolehiyo ang pinayagang magtaas ng matrikula ngayong taon. Nakaamba rin ang pagtaas ng mga serbisyo sa mahigit 20 na pampublikong ospital na balak i-privatize ngayon. Patuloy ang plano na itaas ng 100% ang pamasahe sa LRT 1, LRT 2, at MRT 3.

Ngayong Hulyo ay balak magtaas ng singil ang Manila Water (P5.38/cubic meter) at Maynilad (P10.30/cubic meter) na magdudulot ng pagtaas papuntang P234.40 at P411 kada buwan ang babayaran ng karaniwang konsumer. Ngayong taon ay nagtaas ng P4.50/litro ang gasolina pero binaba lamang ito ng P2.25.

Dahil sa kombinasyon ng tumitinding kahirapan at komersyalisasyon ng edukasyon, dumadami ang kabataan na hindi makapag-aral. 36% ng mga nasa edad 6 hanggang 15 taon ay di na nag-aaral, habang sa bawat 100 na papasok sa Grade 1, 13 lamang ang makakapagtapos ng kolehiyo.

Ang kalunos-lunos na kalagayan ng mamamayang Pilipino ay dulot ng pagsusulong ng kasalukuyan at mga nakaraang administrasyon ng mga programa at patakarang ‘neoliberal’. Subalit imbes na ibahin ang direksyon ng kanyang gobyerno, ipinapapatuloy ni Noynoy ang pagiging pabor sa dayuhan at iilan nito.

1. MGA ATAKE SA EDUKASYON, KABUHAYAN, AT KARAPATAN

1.2 Komersyalisasyon at Maka-Dayuhang Oryentasyon ng Edukasyon

Tuloy-tuloy ang deregulasyon sa sektor ng edukasyon. Sa Education Act of 1982, binibigyan ng kapangyarihan ang mga pamantasan ng magtakda ng kanilang matrikula at iba pang bayarin. Ang iilang natitirang kapangyarihan ng CHED para kontrolin ang mga ito ay pinapabayaan nito. Pinahihintulutan ang mga administrador na gumawa ng moro-moro na mga konsultasyon para sa tuition increase, at hindi inuusisa ang mga iba pang bayarin na ipinapataw lang para pagkakitaan ang mga estudyante.

Masasabing pribatisasyon naman ang ginagawang pag-abandona ng gobyerno sa papel nito na suportahan ang mga SUCs (State Universities and Colleges). Sa ilalim ng RPHER (Roadmap for Public Higher Education Reforms), itinutulak ang mga SUCs na dapat di-bababa sa 50% ng lahat ng gastusin nito ay magmumula sa sarili nitong mga pondo, tulad ng nakokolektang matrikula at iba pang bayarin. Sa RPHER rin nakatakda na dapat magpatupad rin ng ‘socialized tuition’ ang 20 na iba pang SUCs, ang sistema na nagdulot ng pagtaas ng matrikula sa University of the Philippines mula P14/yunit papuntang P1,500/yunit.

Imbes na mag-aral sa kolehiyo, itinutulak ang mga kabataan sa programang K+12. Dito, maaari ng magtrabaho ang mga kabataan pagkatapos ng high school. Pero ang mga tinutukoy na trabaho ay ang tipo na laganap ngayon sa Pilipinas at para sa mga OFW natin: mababa ang sahod, walang kasiguruhan at mga benepisyo, at mapanganib. Kaya inaalis ang komprehensibong edukasyon at ispesyalisasyon ng kaalaman ng mga pamantasan: dahil hindi ito kailangan ng magiging murang lakas-paggawa sa mga dayuhan at lokal na kapitalista. Nawawala tuloy ang susunod na henerasyon ng mga siyentista, inhinyero, mananaliksik, artista, atbp., na dapat pauunlarin ang ating industriya, agham, teknolohiya, at kultura.

1.2 Pribatisasyon ng mga Serbisyong Panlipunan

Mula noong 1997, halos dumoble na ang singil sa kuryente (NAPOCOR) sa buong bansa. Abril pa lang ay nagtaas ng P0.27/kwh, o dagdag P27/buwan para sa pamilyang komukunsmo ng 101 kwh, at dagdag P135/buwan sa gumagamit ng 500 kwh. Tumaas naman mg 564% (Manila Water) at 1082% (Maynilad) ang singil ng tubig sa Metro Manila.

Isinapribado ang serbisyo sa tubig sa Metro Manila sa ilalim ng administrasyong Ramos noong ibinigay ang prankisa ng MWSS (Metropolitan Waterworks & Sewage System) sa Manila Water at Maynilad. Ang una ay kontrolado ng pamilya Ayala at mga kapitalista ng Britanya. Ang ikalawa naman ay kontrolado ni Manny Pangilinan, pamilya Consunji, at mga korporasyong Hapon at Pranses. Dito rin ibinenta ng gobyerno ang Petron na nagagamit para kontrolin ang presyo ng langis.

Sa parehong panahon, nagsimulang isapribado ang sektor ng kuryente. Ibinigay ang ‘generation’ ng kuryente sa mga IPPs (independent power producers), kasama ang mga korporasyon mula sa Amerika, Europa, at sa mga Hapon. Ngayon, dominado ng mga pribadong korporasyon ang sektor: Ang pinaka-malaking ‘distribution utility’ na MERALCO ay pagmamayari ng SMC at pamilya Lopez na lumilikha ng 37% ng lahat ng kuryente sa bansa. Ang ikalawa at ikatlong pinaka-malaking ‘distribution utility’, Veco at Davao Light, ay pagmamayari ng pamilya Aboitiz na lumilikha ng 15% ng kuryente sa bansa.

Kasabay nito, ipinatayo ang mga tren ng MRT 3 at LRT 2 kung saan ginarantiya ng gobyerno na makukuhang tubo ng mga pribadong korporasyon na nagpatayo sa MRT 3 at LRT 2. Sa ganitong kontrata, kailangan maglabas ng pera ang gobyerno tuwing kumikita ang mga nasabing tren pero kulang sa napagkasunduan. Ito ang dahilan ng napakalaking utang ng MRT 3 at LRT 2 na gustong ipasa sa mga mamamayan sa pamamagitan ng 100% fare hike.

Bago pa ang planong isapribado ang mahigit 20 pampublikong ospital sa buong bansa, ipinapatupad na ang unti-unting pribatisasyon, tulad ng sa Phil. General Hospital, kung saan ang iilang departamento at serbisyo ang ginagawang pribado.

1.3 Deregulasyon ng mga Presyo ng Bilihin

Pinapahintulutan ang Manila Water at Maynilad na ipasa sa mga konsumer ang kung ano-anong mga gastusin nila sa porma ng mas mataas na singil. Halimbawa, sinisingil ang ginagastos ng Manila Water at Maynilad sa atin ang pagpapatayo o pagpapaayos ng dam, kahit na di ito natutuloy. Sinisingil rin ang ‘environmental charge’ kahit na patuloy na nagdudulot ng matinding polusyon ang dalawang kumpanya na ito.

Sa ilalim ng Electric Power Industry Reform Act (EPIRA) noong 2000, inako ng NAPOCOR na babayaran lahat ng kuryenteng malilikha ng mga IPP kahit na hindi kinonsumo, bagay na nagdulot ng napakalaking utang na hanggang ngayon ay di pa rin mabayaran at ipinapasa sa mga konsumer. Pinapayagan rin ng EPIRA na ipasa sa mga konsumer lahat ng mga gastusin sa paglikha ng kuryente tulad ng pagbili ng gasolina at pagpapaabot ng kuryente sa mga lugar na wala pa.

Kasabay ng pagbenta ng gobyerno sa Petron, ipinasa nito ang Oil Deregulation Law kung saan pinapayagan ang mga kumpanya ng langis na magtaas ng presyo ng kanilang mga produkto kahit gaano kataas nila gusto. Mula noong 1997, tumaas ng higit sa 474% ang presyo ng gasolina mula P9.50/litro papuntang P54.55/litro. Ang diesel naman ay tumaas ng 515% mula sa P7.03/litro hanggang sa kasalukuyang P43.23/litro.

1.4 Iba pang porma ng Neoliberalismo

Ipinagpapatuloy ni Noynoy ang polisiya mula pa noong panahon ni Marcos na ‘wage freeze’ at ‘no strike, no union’. Ang P125 umento sa sahod na mahigit isang dekada ng ipinapanawagan ay patuloy na iniisnab. Patuloy rin na pinapahintulutan ang kontraktwalisasyon ng mga manggagawa para makatipid ang mga kapitalista sa mga benepisyo, at para mapigilan ang mga manggagawa sa pagbubuo ng unyon at paglaban sa kanilang karapatan.

Pinatitindi rin ang patakaran ng pagbenta sa ating mga likas-yaman sa ‘denationalization’ ng mining industry, tulad ng di pagbasura sa Mining Act of 1995, at pagpapasa ng Executive Order 79 kung saan maibabasura ni Noynoy ang mga mining ban ng mga LGU (local government unit). Sa panahon palang ni Gloria Arroyo, mahigit 420,000 ektarya ang nasa kamay ng mga dayuhang mining corporations.

Patuloy ang pagkalugi ng mga magsasaka at mga lokal na industriya sa ‘trade liberalization’ kung saan binubukas natin ang bansa sa mga itinatambak na murang produkto ng dayuhan.

2. MAKA-DAYUHAN AT KONTRA-MAMAMAYANG DIREKSYON NI AQUINO

Ang esensya ng tinatawag na ‘neoliberalismo’ o ‘neoliberal’ na mga patakaran ay pagsuporta sa pagkamal ng sobra-sobrang tubo ng mga malalaking dayuhang korporasyon (mas kilala bilang MNCs o multinational corporations, at TNCs o transnational corporations). Pinipigilan ang mga manggagawa na igiit ang mas mataas na sahod at iba pang karapatan (K-12, walang wage hike, kontraktwalisasyon), Binubuksan ang mga bago at mas pagkakakitaang sektor para sa pamumuhunan (serbisyong panlipunan, public utilities, mining). Inaalis ang ano mang restriksyon tulad ng deregulasyon ng presyo at trade liberalization.

Konektado ito sa nagaganap na ‘Greater Depression’ sa mga kapitalistang bansa sa Amerika at Europa simula noong 2008. Mahigit 100 milyon na manggagawa ang walang trabaho sa buong mundo. Baon sa utang ang maraming abanteng bansa sa pagtatangkang muling paandarin ang motor ng kanilang mga ekonomiya. Nagdudulot ito ng ‘austerity measures’ (budget cuts sa mga serbisyong panlipunan, pagsisante ng mga gov’t employees, pagbawas ng buwis ng mga mayayaman) na nagdudulot naman ng mga aklasan at welgang bayan.

Para mapigilan ang nagbabadyang mga rebolusyong panlipunan, isinusulong ang neoliberalismo para maisalba ang sistemang kapitalista na sinasabing nabubulok at may taning. Isinusulong ito hindi lamang sa mga kapitalistang bayan, pero pati sa mga tinuturing na ‘mala-kolonya’ tulad ng Pilipinas. Matagal ng pinagsasamantalahan ang mga mala-kolonya sa pamamagitan ng pagkuha ng murang hilaw na materyales at lakas-paggawa, tambakan ng mura at sobra-sobrang produkto, pinagpipigaan ng rekurso, at pinagtatayuan ng mga base militar. Sa ilalim ng neoliberalismo, pinapatindi lamang ang pananamantala ng mga mala-kolonya at ng mamamayan nito. ###

Marumi, marahas at batbat ng dayaan ang nagdaang eleksyong 2013. Tulad ng inaasahan, ito ay walang pakinabang sa mamamayang Pilipino na naghahangad ng tunay na pagbabago. Ito ay naging paliksahan lamang ng mga magkakalabanh paksyon ng mga naghahari sa ating bayan para sa mga pwesto at paghanda para sa eleksyon sa pagka-pangulo sa 2016. Walang pagkakaiba sa ‘Administrasyon’ at ‘Oposisyon’: pare-pareho silang mga partido ng mga kapitalista at panginoong may lupa, at pare-pareho ang kanilang mga plataporma at kinatatayuan sa mga isyu ng bayan. Sa nilutong halalan ng rehimeng US-Aquino at pagiging limitado ng espasyo na inilahad para sa mga progresibong organisasyon, maaring masabi na ang ‘kalayaan at demokrasya’ ay maging pagpili na lamabg sa kung sino ang mananamantala sa sambayanan.

HOCUS PCOS

Sa AES at PCOS, ang pagbibilang ng boto ay parang ginawa sa isang kwarto kung saan ang pwede lang pumasok ay ang mga dayuhang korporasyon ng Smartmatic at Dominion. Walang paraan ang publiko para masigurado na tama ang pagbibilang sa kanilang mga boto.

2010 palang, marami ng anomalya tungkol sa AES. Halimbawa, lumabas noong Araw ng Halalan mismo na 152 milyon daw ang rehistradong botante sa Pilipinas, mas malaki pa sa buong populasyon natin. Noong 2010, 16,000 na presinto (mula sa kabuuang 76,000), o katumbas ng 11.2 milyong boto, ang hindi nagpadala ng resulta ‘electronically’. May 12,000 rin na presinto (8.4 milyong boto) ang hindi nakapagdala ng kumpletong resulta. Sa madaling salita, may 19.6 milyon na boto na kahit sa sariling batayan ng AES ay walang kasiguruhan na hindi na-manipula.

Subalit imbes na magsilbing dahilan para buksan ang AES sa pagkikilatis ng publiko, nilabag ng COMELEC ang batas at itinago ang ‘source code’ (ang computer program na nagtatakda sa galaw ng PCOS). Bagama’t kailangan ng apat o limang buwan para sa ‘source code review’, inilabas lamang ito tatlong araw bago mag-eleksyon. Wala rin kasiguruhan na totoo nga na ang ‘source code’ ang ibinigay sa COMELEC.

Lantad na lantad ang anomalya ng AES noong May 13 mismo, kung saan inilabas ng ‘transparency server’ ng COMELEC na ang #1 na Senador ay nasa mahigit 10 milyon, habang ang nabibilang na mga presinto ay nasa 1,400 lamang. Kung lahat ng mga nabilang na presinto ay nasa pinaka-mataas na posibleng laman na mga botante ay nasa 1,000, ang nabilang palang na mga boto noon ay 1.4 milyon.

Agad na iniba ng Smartmatic ang bilang sa ‘transparency server’, pero hanggang ngayon wala pa rin paliwanag ang Smartmatic o COMELEC paano nangyari yun. Bagkus, naipapakita lang na wala ni-isang tao sa labas ng Smartmatic at Dominion ang nakakaintindi sa kung anong nangyayari sa ating mga boto.

Sa maraming lugar, may mga ulat na binawasan (vote-shaving) ang boto ng mga progresibong partylist at ni Teddy Casino: minsan, mas mababa ang nakalagay sa COMELEC kumpara sa naka-print na ‘election return’ mula sa mga presinto. May mga nadiskubre rin na mga ‘di-gamit na CF card na may laman ng mga resulta. Sa ibang lugar, kahina-hinala na 100% ng lahat ng mga botante ang ‘bumoto’. At hanggang ngayon, mahigit 18,000 na PCOS pa rin ang di nagpapadala ng resulta.

Para maunahan ang paglabas ng samu’t-saring anomalya at pandaraya, minadali ng COMELEC na iproklama ang mga ‘nanalong’ kandidato sa pagka-Senador kahit na 25% lamang ng boto ang nabibilang nung panahong iyon.

60-30-10

Pinaka-lantarang patunay ng pandaraya sa halalan ang ’60-30-10′. Sa napakaraming mga presinto saan mang banda ng Pilipinas, parating 60% ng mga boto ay para sa mga kandidato ng Team Pnoy, 30% sa UNA, at 10% sa mga iba pang kandidato. Una itong napansin sa pambansang bilangan, kung saan parating ’60-30-10′ ang hatian sa iba’t-ibang panahon ng bilangan. Pero kalaunan, nakita rin ito sa bilang ng mga boto sa mga presinto. Ayon sa mga eksperto, imposibleng mangyari ito. Malinaw na produkto ito ng manipulasyon sa boto sa pamamagitan ng Hocus-PCOS.

Hindi nakapagtataka na nagkatotoo ang ipinagmamayabang ng Rehimeng Aquino na malaking panalo sa halalan dahil sila-sila rin naman ang nagtakda ng resulta bago pa mag-eleksyon. Ang mga sarbey ng mga korporasyon SWS at Pulse Asia ay ginamit para gawing katanggap-tanggap sa publiko ang resultang manipulado. Pilit rin ibinabaon ng media ang samu’t-saring balita ng anomalya at patunay ng dayaan sa eleksyon.

Panggigipit sa mga Progresibo

Bago pa ang garapalang pandaraya laban sa mga progresibong kandidato at partylist, iniipit na sila ng iba’t-ibang galamay ng rehimeng US-Aquino. Mula sa registration pa lamang ng eleksyon, ipinaramdam na ng COMELEC sa sambayanan ang pagiging alyado nito sa Administrasyon sa pamamaraan ng panggigipit.

Nagsampa ng gawa-gawang kaso ang COMELEC laban sa Kabataan at PISTON Partylist, dalawa sa mga pinaka-matinding kritiko ng administraston, na hanggang sa huling araw ng kampanya ay binantaan ng diskwalipikasyon. Ito’y isang pamamaraan nila ng pag mind condition sa mga botante nang bawasan ang nga boti na mataganggap ng mga progresibong partylist na ito.

Samantala, pinatakbo naman ang maraming pekeng partylist, ka ilang na ang garapalang sipsip kay Noynoy na Akbayan Partylist. Pinalampas rin ang mga partylist at kandidato ng administrasyon na tunay na naglalabag sa election rules, nangunguna doon ay ang Akbayan chairperson na si Risa Hontiveros. Mismong pagtakbo ng Akbayan ay hindi dapat pinayagan dahil marami sa mga lider nila ay nasa matataas na posisyon sa gobyerno, salungat sa sinasabi ng batas na dapat mula sa ‘marginalized’ na sektor ang mga kinatawan sa partylist.

Labas nito, di talaga masasabing kinatawan ang Akbayan ng inaapi sa kanilang ‘track record’ na kontra-mamamayan: pabor sa tuition increase at budget cut sa edukasyon, pabor sa kontraktwalisasyon ng mga manggagawa, nagsulong ng pekeng reporma sa lupa, sumusuporta sa mga atak ng militar sa mga aktibista at iba pang sibilyan.

HINDI ELEKSYON ANG SOLUSYON!

Mapait ang naging karanasan ng karaniwang tao sa halalang 2013: ang pagpili sa mga eleksyon ay pagpili lamang sa pagitan ng mga naghaharing grupo sa ating bayan. Ang sino mang kandidato na nag pri-presente ng kanilang pagbabago at bagkos ay nakakatapak sa interes ng mga naghahari ay pipigilan manalo sa kahit anong paraan.

Higit sa lungkot at galit na nararamdaman dahil sa garapalang manipulasyon sa halalan, hamon sa mga miyembro at taga-suporta ng progresibo tulad ni Casiño at ng Kabataan Partylist na higitan ang mga ito at ipagpatuloy ang pakikibaka para sa tunay na pagbabago.

Hinahamon ang mga progresibo at ang kanilang mga taga-suporta na lumahok sa pambansang demokrasyang pakikibaka para sa tunay na kalayaan at demokrasya. Binibigyan-diin ng bulok na eleksyon 2013 na hindi kusang ibibigay ng 1% naghahari sa ating bayan ang pampulitikal na kapangyarihan. Ang kapangyarihan na ito ay ginagamit nila para panatiliin tayong maka-depende sa ibang at makakonsentra sa iilang kapitalista at panginoong may lupa ang yaman ng Pilipinas.

Kinakailangan rin imulat ang higit na mas malaking bilang ng mamamayan sa kabulukan ng estado at ang susi para sa tunay na pagbabago na ang pagpapabagsak sa estadong kontrolado ng dayuhan at iilan. ###

(I-download ang soft copy dito)

CHA-CHA:Ang Sayaw at Galaw ng Rehimeng US-Aquino
Inihanda ng Pambansang Tanggapan ng Anakbayan
Hulyo 2013

Muli na namang naging mainit ang usapin ng Charter change matapos makonsolida ng administrasyong Aquino ang lehislatura ng Pilipinas. Ngayong dominante ang partido ng pangulo sa parehong sangay ng mga mambabatas, walang dahilan upang hindi nito maisakatuparan ang anumang nais nito. Ang Chacha ay labis pang magpapalakas sa pahirap at pasistang rehimen na nagpapalaganap at nagpoprotekta sa mapanamantalang imperyalismo, pyudalismo at burukratang kapitalismo. Kapag naisakatuparan ang Chacha, maaaring makapagkamal ng mas maraming likas-yaman ang mga dayuhang korporasyon. At mas malaya pa silang makapagtatambak ng mga yaring produkto nila sa ating bansa nang walang gumagabay na mga polisiyang ekonomiko na magpapaunlad sana sa pambansang ekonomiya.

Lalong titindi ang pagkakait sa mamamayan ng mga pangunahing serbisyo at kumpensasyong sanhi ng pagsasapribado ng mga ito. Lalo ring lalawak ang komersyalisasyon sa mga State Universities na ang ibinubunga ay ang abot-langit na pagtaas ng matrikula. Saklaw din nito ang mga neoliberal na polisiya; kasama rito ang batas K+12 na siyang magsasadlak sa tahasang pagsasamantala sa kabataang Pilipino.

Alam ng Rehimeng U.S-Aquino na naging malawak ang oposisyon ng publiko sa ChaCha, lalo na sa panahon ni dating pangulong Gloria Arroyo. Kaya naman pa-kunyari si Noynoy Aquino na ayaw sa ChaCha at nagpapakumbinsi pa, habang ang mga alipores niya tulad ni Speaker Sonny Belmonte ang tahasang nagtutulak nito. Ito’y pagpapabango lamang ni Aquino para hindi siya madamay ng matinding galit ng bayan laban sa ChaCha.

ANO BA ANG CHACHA?

Ang Charter Change, o ChaCha, ay ang pag-amyenda o pagbago sa mga probisyon o nilalaman ng Konstitusyon, ang pinaka-mataas na ‘batas’ sa Pilipinas. Bagamat hindi ito nasusunod parati sa totoong buhay, ang Konstitusyon o Saligang Batas ang ginagamit na pamantayan kung ang isang batas na ipinasa ng Kongreso at Senado, o ang isang hakbang ng Pangulo, ay ligal o iligal.

Mula ng sakupin tayo ng U.S, naka-tatlong Saligang Batas na ang Pilipinas. Ang kasalukuyan, ang Konstitusyon ng 1987, ay may ilang probisyon na impluwensyado ng kilusang kontra-Marcos na nagluklok sa gobyerno ni Cory Aquino. Subalit ang mga probisyon na ito, tulad ng paglagay ng limitasyon sa pag-aari ng dayuhan sa ating pambansang patrimonya, at pagbawal sa dayuhang sundalo, ay kadalasan rin namang nilalabag o nilulusutan ng mismong gobyerno.

Pero hindi kuntento ang naghaharing uri na halos hindi ipatupad ang mga relatibong progresibong mga probisyon ng Saligang Batas. Lagi sila nagsusumikap na isulong ang pag-amyenda ng Konstitusyon at gawing ligal ang pinaka-masahol na mga porma ng pananamantala ng dayuhan at iilan sa mamamayang Pilipino.

Sa ilalim ng administrasyong Ramos na kasunod lamang ng administrasyon ni Cory Aquino, tinangkang magkaroon ng Charter Change sa pamamagitan ng ‘PIRMA’. Sa ilalim naman ng administrasyong Estrada ipinangalan itong ‘ConCord’. Muli itong binuhay sa ilalim ni Gloria Arroyo na may pangalang ‘People’s Initiative’.

ANO ANG IDUDULOT NG CHACHA?

Pagbenta sa Pambansang Patrimonya, Pagtindi ng Kahirapan

Pangunahing layunin ng ChaCha ang walang habas na pagbenta ng ating ekonomiya, likas yaman, at pambansang patrimonya sa mga dayuhan. Ito ang mga probisyon na laman ng House Resolution #1 na ipinasa ni Speaker Belmonte. Ilan sa pahihintulutan ang mga sumusunod:

- Pag-aari ng mga dayuhan ng lupa at likas-yaman natin
- 100% pag-aari ng dayuhan sa mga lokal na kumpanya
- Pag-aari ng dayuhan sa mga public utilities tulad ng tubig at kuryente
- Pag-aari ng dayuhan sa mga paaralan, mass media, advertising, atbp.

Magiging ‘skwater sa sariling bayan’ ang maraming Pilipino kapag bumuhos ang mga dayuhang mamimili ng lupa. Titindi ang land grabbing, lalo na laban sa mga magsasaka at sa mga katutubo na kadalasan ay nakatira sa mga ancestral lands na may mineral deposits. Mas lalala ang land use conversion na pipinsala sa food security ng Pilipinas. Titindi ang pag-wasak sa kalikasan ng mga dayuhang mining, logging, at agricultural corporations.

Tuluyang malulugi ang mga lokal na industriya at mga empresa at kumpanya ng mga pambansang burgesya sa pagpasok ng mga dayuhang kapitalista. Marami ang mawawalan ng trabaho. Mas matindi ang pananamantala sa mga trabahong ipapalit na mula sa mga dayuhan.

Hihigpit ang kontrol ng mga dayuhan sa ating ekonomiya. Ang nararanasan natin sa industriya ng langis kung saan di tayo makapalag sa linggo-linggong oil price hike, na dulot ng monopolyo-kontrol ng dayuhan, ay mararanasan rin natin sa tubig, kuryente, atbp.

Katakot-takot rin ang magiging epekto ng dayuhang pag-aari sa mga paaralan. Sasahol ang komersyalisadong katangian ng sistema ng edukasyon, tulad ng pagtataas ng matrikula. Kasama ang dayuhang kontrol sa mass media at advertising, magiging mas matindi ang kontrol nila sa ating kultura at sa paghuhubog sa isipan ng mamamayan.

Bagama’t ito ang primaryang mga gustong baguhin sa Saligang Batas at nilalaman ng House Resolution #1, sa kasaysayan ng mga panukala para magkaroon ng ChaCha makikita na laging magsasama ng iba pang mga klaseng probisyon para sa iba’t-iba pang interes ng mga naghaharing uri.

Pagbabalik sa Batas Militar

Maaari rin alisin sa ChaCha ang mga limitasyon sa kapangyarihan ng Pangulo sa pagdeklara ng Batas Militar, isa sa mga pinaka-malaking pagkakaiba ng Konstitusyon ng 1987 sa mga nakaraang Saligang Batas.

Sa kasalukuyan, may kapangyarihan ang Korte Suprema, Senado, at Kongreso para bawiin o ibasura ang kahit anong deklarasyon ng Batas Militar. Isa ito sa mga maaaring tanggalin sa ChaCha. Maaari rin gawing mas madali ang pag-suspende sa ‘writ of habeas corpus’, o ang pagbabawal sa warrantless arrests, sa pamamagitan ng pagpapalawak ng saklaw nito (ngayon ay limitado lamang siya sa mga kinasuhan ng krimen ng rebelyon) o palabnawin ang mga batayan para mag-suspende (ngayon ay limitado lamang sa aktwal na invasion o rebellion).

Malaking posibilidad rin sa ChaCha ang gawing ligal ang mga batas na tinututulan ng mamamayan dahil sa matinding pag-tapak nito sa ating mga karapatan, tulad ng Cybercrime Law.

Pagyurak sa Kalayaan, Pagbalik ng tropa ng Amerika

Tuluyan ng gagawing ligal ang panghihimasok ng mga sundalong Amerikano at iba pang dayuhang militar para pahigpitin ang kontrol nila sa ating bayan.

Maaaring alisin ang pagbabawal sa pagpasok ng mga armas nukleyar, o ang buong pagbabawal sa kahit sinong dayuhang sundalo. Magiging dulot nito ang pagbabalik sa salot ng U.S military bases sa ating bayan.

Term Extensions

Babaguhin rin ang panlabas na itsura ng gobyerno, mula sa tinatawag na sistemang presidensyal papuntang sistemang parlyamentaryo.

Imbes na ang botante ang naghahahalal sa pinuno ng bansa, ang tanging ihahalal nalang natin ay mga representante sa Parlyamento (na papalit sa parehong Kongreso at Senado), at sila naman ang pipili ng ating pinuno sa porma ng isang Punong Ministro.

Sa ganitong sistema, wala ng limitasyon sa termino ng pinuno ng Pilipinas. Gaano man siya kabulok at kinamumuhian ng sambayanan, maaari siyang manatili sa pwesto hanggat nakaupo ang mga kapartido niya at iba pang kakampi sa pulitika.
Gagamiting dahilan ang pagbago ng itsura ng gobyerno para pahabain ang termino ni Noynoy Aquino lampas 2016. Sasabihin na kailangan ng ‘transition government’ mula sa sistemang presidensyal tungong sistemang parlyamentaryo.

LABANAN ANG CHACHA NI AQUINO!

Ang Charter Change ay isang pakana ng imperyalistang U.S para patindihin ang kanilang pananamantala at pandarambong sa ating ekonomiya at pambansang patrimonya. Sa unang taon palang ni Aquino, todo-todo na ang pagtutulak ng U.S.

Pero napakalayo sa katotohanan ang magiging epekto nito sa kabuhayan ng karaniwang tao: gagawin tayong skwater sa sariling bayan, todo-todo ang maidudulot na pagmamahal sa presyo ng mga bilihin at serbisyo, dayuhan lamang ang makikinabang sa ating likas yaman, at mababansot ang ating ekonomiya.

Kasama na rin sa buong pakete ang pagpapabalik ng U.S troops at bases sa Pilipinas, at ang pagpapadali ng pagdeklara ng Batas Militar para masupil ang mga kilusan at mamamayan na lumalaban sa kahirapan dulot ng dayuhang dominasyon.

Bilang pabuya kay Aquino at sa mga iba pang maaasahang papet ng U.S, kasama rin sa ChaCha ang pagpapatagal ng kanilang termino.

Dapat kumilos ang mga balangay at miyembro ng Anakbayan para ngayon pa lang ay ilantad ang tunay na balak at epekto ng ChaCha, at ihanda ang militanteng paglaban ng sambayanan kontra dito.

Ano ang nasa likod ng planong pambobomba ng U.S sa bansang Syria?

Idinadahilan ni Barack Obama ang isang ‘chemical attack’ (nakakalason na gas) sa siyudad ng Damascus, kapitolyo ng Syria, kung saan mahigit 1,400 na mga sibilyan ang nasawi. Isinisisi niya ito sa kasalukuyang gobyerno ng bansa.

Pero ayon sa mga balita laban sa mainstream/corporate media, mismong mga rebelde na pinopondohan at sinasanay ng U.S ang nasa likod ng ‘chemical attack’. Nilunsad ito para palabasin na kagagawan ito ng gobyerno ni al-Assad at magamit na katwiran ng U.S para bombahin ang Syria.

Hindi na bago ang pagkakaroon ng mga ‘rebeldeng grupo’ na pinopondohan ng U.S. Binuo, sinanay, at pinondohan rin ng U.S ang Al-Qaeda para labanan ang Unyon Sobyet sa bansang Afghanistan noong Dekada ’80.

Hindi rin bago ang paggamit ng U.S ng mga huwad na katwiran para sakupin ang isang bansa. Inakusahan nito ang dating lider ng bansang Iraq na si Saddam Hussein na gumagawa ng mga WMDs (sandata ng malawak na pagkasira) para lusubin ang Iraq noong 2001. Subalit hanggang ngayon, wala ni-isang WMD ang nadiskubre.

Ayon sa ilang mga ulat, 2007 palang ay binabalak na ng mga alyado ng Estados Unidos (Ingglatera at Pranses) ang pambobomba at paglusob sa Syria. Pagkatapos ng ilang taon, sinamantala ng Estados Unidos ang diskuntento sa loob ng Syria para magbuo ng mga rebeldeng grupo laban sa kasalukuyang gobyerno ni Bashar al-Assad.

Ano ang motibasyon ng U.S sa panghihimasok sa Syria?

Ito ay may tatlong dahilan: Una, para sa kontrol ng langis kung saan mayaman ang rehiyong kinabibilangan ng Syria, ang Gitnang Silangan. Pangalawa, ito ay dahil kontra-Estados Unidos ang kasalukuyang gobyerno ni Bashar al-Assad. Pangatlo, ang Syria ay mahigpit na alyado ng Iran, ang isa pang bansa sa Gitnang Silangan na nilalabanan ang panghihimasok ng U.S sa kanilang rehiyon.

Bakit dapat tutulan ng kabataang Pilipino ang tangkang bombahin ang Syria?

Ito ay isa nanamang panghihimasok ng U.S sa isang bansa na malaya mula sa kontrol nito. Tulad ng karanasan sa di-malayong nakaraan sa mga bansa ng Iraq at Afghanistan, magdudulot ito ng pagkamatay ng daan-daang libong mga sibilyan. At para saan? Para muling magpayaman ang mga dambuhalang korporasyon at kapitalista ng U.S, marami na naka-pwesto rin sa kanilang gobyerno, at subukang ma-angat ang kanilang lugmok na ekonomiya.

Sa madaling salita, kailangang labanan ang nakaamba na isa nanamang ‘humanitarian crisis’.

Bukod dito, ito ay isang pagkakataon para ilantad ang tunay na mukha ng imperyalismong U.S bilang kaaway ng kapayapaan at salot sa mamamayan ng buong mundo. Pagkakataon rin ito para ipakita ang panganib na idudulot ng presensya ng militar ng U.S sa atin, lalo pa’t pinapalawak na ang kanilang presensya sa loob ng Pilipinas.

Ang ating mga panawagan:

TUTULAN ANG PANGHIHIMASOK NG U.S AT MGA ALYADO NITO SA SYRIA!

LABANAN ANG IMPERYALISTANG GERA NG AGRESYON!

IMPERYALISMO, IBAGSAK!

(This paper was originally presented in a Pork Barrel Forum by the Alliance of Concerned Teachers on Oct. 9, 2013. Download a soft copy here)

What do Marcos and all his successors have in common? Presidential Pork.

What do Macapagal, Marcos, Estrada, Arroyo and Aquino III have in common? Whistleblowers

What do Manuel Roxas and all other Philippine presidents after him have in common? US backing

I first heard the term “pork barrel” when I was still in early grade school (late 1950s).  It would crop up every now and then in conversations or in the newspapers in connection with some anomaly in government, which later I would associate with graft and corruption.  It was not clear though, exactly what it was, why it was wrong and who were involved.  But I was pretty sure that “pork barrel” anomalies then were seen as isolated cases, aberrations in what was widely believed to be a basically vibrant, progressive and democratic Philippine social and political system.

Then there was Harry Stonehill. The ex-GI multimillionaire who put up the US Tobacco Corp., Republic Glass Corp., Philippine Tobacco Corp., Far East Publishing Corp., Philippine Cotton COrp., American Asiatic Oil etc. and was investigated in 1962 by the NBI under then DOJ Secretary Jose W Diokno for frustrated murder, tax evasion, smuggling, misdeclaration of imports and bribery. Diokno personally led the raid on Stonehill’s offices, hauling away truckloads of evidence including a “blue book” that had Stonehill’s list of pay-offs to government officials for various favors. On top of the list were no less than incumbent President Diosdado Macapagal and Senate President Ferdinand Marcos, both of the ruling Liberal Party, and more than 200 big names in Congress and the Executive branches, from both political parties, as well as members of media. Stonehill was promptly arrested and at the height of hearings on graft and corruption conducted by the House of Representatives Committee on Good Government led by then Rep. Jovito Salonga, Macapagal conspired with Speaker Cornelio Villareal to have the HOR pass a resolution releasing Stonehill from custody, and then had him promptly deported, abruptly aborting the investigations and prosecution of Stonehill, to the surprise and consternation of Salonga and Diokno, who was also promptly dismissed from his office.

(Interestingly, like the Napoles pork scam, the Stonehill case came to the fore after Martin Spielman, a close Stonehill associate, sought protection from authorities after Stonehill allegedly tried to have him killed over some business transactions. In the process of being interviewed by the NBI, Spielman revealed Stonehill’s other shady deals and illegal activities such as tax evasion, smuggling, misdeclaration of imports and bribery of government officials.)

Aside from these parallels with the Napoles scam, what else does the Stonehill case have to do with the pork barrel issue?  It is well known that Macapagal deported Stonehill partly because he was exposed to have received a P 3 million campaign contribution from Stonehill in his presidential bid against the incumbent Carlos P. Garcia. It appeared Macapagal was only shielding his name from further disgrace. What is not well known is that it was Col. Edward Lansdale who persuaded (or ordered?) Stonehill to help fund Macapagal’s bid against Garcia.

Landsdale was the infamous CIA operative who directed the campaign against the PKP and the HMB, engineered the election and was a close adviser of Ramon Magsaysay and his predecessors. But Magsaysay reportedly incurred the ire of Lansdale, shortly before he was killed in a plane crash in March 1957, when he rejected Lansdale’s proposal to send Philippine troops to Vietnam. Garcia, who was Magsaysay’s vice president, assumed the Presidency and won in the next presidential elections in November. He was eligible for another term in 1961,  but was perceived by the US-CIA as having taken his “Filipino First” industrialization policy of import substitutions a bit too far, contrary to US imperialist interests. Thus, the support for Macapagal.

Here is a 50-year old clear but not well-known demonstration of how US imperialism intervenes in Philippine politics to ensure that the ruling regime remains compliant with US impositions, i.e., a reliable puppet. From colonial times, the US has set up and nurtured a political system dominated by the local big landlords and comprador-bourgeoisie who benefit from and perpetuate the semi-feudal agrarian pre-industrial economy and the dependent and subservient neocolonial state. These local reactionaries are amply rewarded by being allowed to use the state bureaucracy to further enrich and entrench themselves in power. This is what the national democratic movement calls “bureaucrat capitalism”. Until the 1970s, a two-party system was installed and functional, with the rival political parties alternately taking power, competing with and accommodating each other while collaborating in exploiting and oppressing the rest of society, ever mindful of their common interest to preserve the ruling system.

This compete-and-accommodate modus vivendi, however, has its limits. The chronic crisis inherent in the semi-feudal economy and aggravated by the global economic crisis meant that the pie for accommodation among the reactionaries was steadily contracting. In the late 1960s, that crisis would reach its terminal level with the exhaustion of the land frontiers that had hitherto effectively served as the “safety pressure valve” that had prevented or mitigated peasant unrest and rebellion. It is no historical accident nor coincidence that in the late 1960s,  armed revolution erupted nationwide under the leadership of the CPP-NPA and in Western Mindanao under the MNLF-Bangsamoro Army.

Martial law was the state’s response to the crisis. The Marcos ruling reactionary faction employed force to maintain itself in power, suppressing not only the growing protest and resistance of the people but also the political opposition from rival factions of the ruling class. Accommodation gave way to cronyism, kleptocracy and monopoly.  US imperialism fully backed the Marcos dictatorship because it had no doubt that Marcos was willing and able to preserve the ruling system, go along with US impositions and serve US interests in the midst of global economic crisis, precisely to keep that support.

Was the pork barrel system abolished with the abolition of Congress and the two-party system? Only if you believe that there is only Congressional pork. Again, the little-known fact is that it was Marcos, during martial law, who instituted presidential pork by issuing a decree allowing him to disburse funds not included in the line-budget. Aside from this, the monopoly over the reins of government opened new avenues to plunder the national coffers and profit from selling out the economy and national sovereignty and patrimony to foreign monopoly capital, such as enormous bribes for projects like the Bataan Nuclear Power Plant, Chico River Dam, etc.

When the Batasang Pambansa was established in 1978, Marcos reintroduced Congressional pork through the Special Fund for Development Projects amounting to P500,000 per assemblyman. Kleptocracy, cronyism, corruption and human rights violations (especially with the assassination of Ninoy Aquino) amidst economic crisis reached such proportions that people’s resistance and protest, including armed struggle and military rebellion rose to a crescendo, prompting the US to dump Marcos in 1986, in another demonstration of how decisive US imperialism is in shaping Philippine politics according to its interests.

(Was it mere coincidence that the EDSA people’s uprising that overthrew Marcos started when his close associates, Ramos and Enrile, sought refuge in Camp Crame after they learned that Marcos had ordered their arrest after uncovering a coup plot?)

When martial rule ended with the overthrow of Marcos, the Cory Aquino government did not rescind the decree on presidential pork and instead retained the power to disburse funds through lump-sum appropriations. Aquino further ensured US and other imperialists’ support by declaring, to no less than the US Congress, that her government would honor all its international financial obligations. At the brink of overthrow in the 1989 coup attempt, the Cory government was rescued by the US when it sent two F-4 jets in what was called “persuasive flights” against the military rebels, clearly sending the signal that the US will not allow the coup to succeed.  And to cement support from local reactionaries after the series of coup attempts, Cory likewise restored the Congressional pork in 1990 through the Countryside Development Fund with P12.5 M annually for representatives and P18 M for senators.

In 1996 Pres. Fidel Ramos increased the Presidential Pork through the Public Works Fund, School Building Fund, Congressional Initiative Allocation, El Nino Fund, & Poverty Alleviation Fund.  In his national development program deceptively called “Philippines 2000” that promised to make the Philippines a “newly industrialized country” at the turn of the century, Ramos fully opened up the economy to foreign capital, drastically reduced tariffs even beyond the GATT/WTO schedules, and set aside even the bogus land reform program in favor of agricultural showcases.

Estrada for his part retained the congressional pork, merely renaming it Lingap para sa Mahirap Program and eventually the Priority Development Assistance Fund. It is common knowledge that Estrada narrowly escaped impeachment by bribing some members of the Senate Tribunal into voting against opening the second envelope that might have led to his conviction. Although this move backfired as the people rose in indignation and took it upon themselves to force his resignation, the incident gives us a glimpse of how the so-called system of check-and-balance among the branches of government had been grievously undermined by political patronage and bribery.

(Was it just another mere coincidence that the Estrada corruption case came to the fore when one of his close associates, Chavit Singson, sought protection from the authorities after an ambush attempt on him allegedly by Estrada’s orders, then spilled the beans on Estrada?)

But it was Gloria Macapagal Arroyo, the beneficiary from Estrada’s ouster, who used political patronage and bribery to the hilt and succeeded in defeating several attempts to impeach and oust her from office, using her presidential pork such as the Malampaya Fund and her control over the congressional PDAF. At the same time, GMA ensured continuing US imperialist backing despite her extreme isolation by banking on her economic expertise to satisfy the impositions and comply with the neoliberal prescriptions of the IMF-WB-WTO, and ruthlessly carrying out a murderous counterinsurgency campaign, the Oplan Bantay Laya.

(Again, was it mere coincidence that GMA’s “Hello Garci” and NTN-ZTE whistleblowers, Sgt Doble and Engr Lozada, came to the fore because they were being targetted for liquidation?)

Now we are faced with the same phenomenon, more overtly monstrous and diabolical, but with its real nature and essence still unveiled. While public outrage is strong and unabating, the anger is directed at the ugly surface manifestations such as corruption, thievery, deceit, etc.   Aquino continues to enjoy US backing and support, as his predecessors did, by continuing the policies that protect US interests, especially the neoliberal economic policies and counterinsurgency campaigns. The true and more sinister nature of pork as a mere form of bureaucrat capitalism — set up and sustained by US imperialism, and thriving with feudalism — is yet to be revealed and understood.  Only by grasping and addressing this can the pork system be decisively uprooted, and ultimately bureaucrat capitalism, along with imperialism and feudalism.

Mga babasahin:

1. Gabay sa Pagtatalakay hinggil sa EPIRA mula sa Bagong Alyansang Makabayan. I-click ito para ma-download.

2. Powerpoint Presentation ng “People’s Review on the 10th Year of EPIRA”. I-click ito para ma-download.

3. Isa pang powerpoint presentation. I-click ito para ma-download.

I-download ang inyong libreng kopya dito.

Inihanda ng ANAKBAYAN

Enero 2014

Mga pasabog na pagtaas ng mga bayarin ang paraan ng pagbati ng gobyernong Aquino sa mamamayan sa pagpasok ng 2014. Balak nito na higit na pahirapan ang kabataan at mamamayan sa pamamagitan ng pagtaas ng singil sa kuryente, pamasahe sa LRT-MRT, presyo ng langis, at pamasahe sa jeep. Dadagdag pang pahirap ang inaasahang muling pagpapanukala ng pagtaas ng matrikula at iba pang bayarin na halos taun-taong ginagawa sa mga pamantasan.

Ang pagtaas ng presyo ng kuryente na P4.15/kwh ay nangangahulugan ng halos P473 dagdag-pasanin kada buwan para sa kumokunsumo ng maliit na 200 kilowatt hours kada buwan. Higit pa ito sa sahod sa isang araw ng manggagawang nasa minimum wage sa Metro Manila (P460). Katumbas din ito ng lalagpas sa isang buwang pamasahe o baon ng isang estudyante sa elementarya o hayskul.

Samantala, P2 naman ang itataas sa minimum na pamasahe sa jeep habang tataas mula 50% (sa LRT 1) hanggang 87% (sa MRT) ang pamasahe sa LRT at MRT.

Hinggil sa pagtaas ng singil sa kuryente

1. Bakit di-makatuwiran ang power rate hike?

Nagsabwatan ang mga iba’t-ibang power producer at gobyernong Aquino para tumaas ang singil sa kuryente. Sabay-sabay na isinara ng mga power producer ang mga planta ng kuryente upang sabihing kulang ang suplay at bigyang-katuwiran ang pagtataas.

Samantala, bulag-bulagan at bigay-layaw naman ang gobyernong Aquino sa kabulastugang ito ng malalaking korporasyong nagnenegosyo sa kuryente. Walang tanung-tanong na pinahintulutan ng ERC ang pagtataas na ito habang dinedeklara ng Malakanyang na wala itong magagawa upang pigilin ang pagtataas ng singil.

Bago pa man ang dambuhalang power rate hike ng MERALCO, ang singil sa kuryente sa Pilipinas ang ikalawa sa pinakamataas sa buong Asya. Mas mataas ang binabayaran natin kesa sa mga nasa China, South Korea, India, Malaysia, Vietnam, at Hong Kong.

2. Paano nagkaroon ng sabwatan sa pagtaas ng singil sa kuryente?

Nagiging posible ang sabwatan dahil naisapribado at monopolyado na ang sektor ng electric power ng iilang pamilya/korporasyon. 52% ng lahat ng kuryente sa Pilipinas ay nililikha ng tatlong grupo lamang: San Miguel Corporation ng pamilya Cojuangco, pamilya Lopez na may-ari rin ng MERALCO, at Aboitiz Group na may-ari ng maraming electric coop sa Visayas at Mindanao.

Monopolisado rin kahit ang ipinagmamalaking WESM (Wholesale Electricity Spot Market) kung saan makakabili di-umano ang mga distributor (tulad ng MERALCO at mga coop) ng mas

murang kuryente. Ang mga power producer na konektado sa San Miguel, Lopez, at Aboitiz ang may hawak sa 55% ng kuryente sa WESM.

Dahil kontrolado ang sektor ng iilan, kayang-kaya nilang pagtulungan at bawasan ang suplay ng kuryente para mapilitan ang mga mamimili na tanggapin ang mas mataas na singil. At dahil ibinenta na ng gobyerno ang halos lahat ng planta nito sa kuryente, hindi ito makapaglabas ng pangkagipitang suplay para punuan ang artipisyal na kakulangang nilikha at pigilan ang pagtaas ng singil.

3. Bakit napakamahal ng kuryente sa Pilipinas?

Dulot ito ng Electric Power Industry Act, o EPIRA, na isinabatas noong 2001. Sa EPIRA, isinulong ng pamahalaan ang pagsasa-pribado ng mga planta ng kuryenteng pagmamay-ari nito at pinagbawalan pa ang sarili na magtayo ng panibagong mga planta. Pinagpyestahan ng mga malalaking negosyante pagbili sa mga ito hanggang sa makonsentra sa kamay ng iilan ang paglikha ng kuryente. Kaya naman kayang-kaya nilang manipulahin ang suplay at singil nito.

Bahagi din ng EPIRA ang buung-buong deregulasyon sa presyo ng kuryenteng itinatakda ng power generation companies. Tinanggal ng gobyerno mismo ang karapatan nitong protektahan ang mga consumer sa labis na paniningil ng generation companies.

Dahil rin sa EPIRA, ipinasa sa atin ang napakalaking utang ng NAPOCOR. Nalikha ang utang na ito dahil noong panahon ng pagka-Pangulo ni Ramos, nangako siyang bibilhin ng NAPOCOR ang lahat ng kuryente ng mga power producer, magamit man ito o hindi ng mga tao. Sa pagpasa ng EPIRA, P200 bilyon agad ang ipinasa sa atin sa porma ng mga bago at mga dagdag na bayarin sa ating buwanang electricity bill.

Hinggil sa pagtaas ng pasahe sa LRT-MRT

1. Bakit di-makatwiran ang LRT-MRT fare hike?

Panloloko sa mamamayan ang sinasabing nalulugi ang operasyon ng MRT at LRT-1 kaya’t kinakailangang magtaas ng singil.

Sa katotohanan, napupunta lamang ang subsidyo ng gobyerno sa MRT bilang pambayad ng mga di-makatarungang utang-pampubliko na nagkakahalagang P7 bilyon. Nalikha ang higanteng utang na ito dahil binigyang garantiya ng gobyernong Ramos ang mga korporasyong nagpatayo ng MRT ng 15% ‘return of investment’, may pasahero man ito o wala. Kung aalisin ang utang na ito, tutubo ang MRT ng P300 milyon.

Samantala, pinapalabas din na nalulugi ang LRT dahil kinombina ang kinikita at gastusin ng LRT-1 at LRT-2. Pero kung ihihiwalay ang dalawa, kumikita pa nga ang LRT-1 (P23 milyon). Kung pagsasamahin naman ang operasyon ng MRT, LRT-1, at LRT-2, tumutubo pa nga ang gobyerno ng halos P2 bilyon.

2. Bakit mahalagang pondohan ng gobyerno ang LRT-MRT?

Tinatakasan ng gobyernong Aquino ang tungkulin na magbigay-serbisyo sa transportasyon sa pamamagitan ng pagdadahilang hindi naman nakikinabang ang mga taga-Visayas at Mindanao sa LRT-MRT.

Sa ibang bansa tulad ng US, sinusubsidyuhan ang ‘mass transit’ dahil kinikilalang serbisyo ito sa kaniyang mamamayan. May epekto rin ito sa kabuuang kalagayan ng bansa.

Ginagawa nitong episyente at mabilis ang paggalaw ng mga tao, kapwa manggagawa, kawani, at mga estudyante. Iniibsan nito kahit papaano ang malubhang trapiko sa Metro Manila kung saan konsentrado ang populasyon. Para rin itong mga kalsada, patubig, at iba pang proyekto sa kanayunan, sinusubsidyuhan ito ng mga buwis mula sa Metro Manila dahil may pakinabang ito sa buong bansa.

3. Paano makikinabang sa fare hike ang mga kakamping kapitalista ni Aquino?

Kondisyon ang fare hike para sa pagtutulak ng pribatisasyon ng MRT, LRT-1, at LRT-2; pati sa pagbigay sa mga pribadong sektor ang pagpapatayo ng mga ekstensyon ng MRT (papuntang Bulacan) at LRT (papuntang Cavite).

Ilan sa mga nagnanais na bumili sa mga nasabing inprastraktura ay ang pamilya Ayala, si Danding Cojuangco, at si Manny Pangilinan.

Pinapakyaw na rin ng mga alyadong negosyante ng Pangulo ang mga lupaing pinaplanong daanan ng bagong mga tren sapagkat inaasahang tataas ang presyo ng mga ito pagkatapos.

Hinggil sa pagtaas ng presyo ng langis

1. Bakit di-makatwiran ang presyo ng langis?

Tulad ng sa kuryente, nagsasabwatan din ang mga kumpanya ng langis upang pataasin ang presyo ng langis. Halos 90% ng pamilihan ng mga produktong petrolyo sa bansa ay kontrolado ng tatlong kumpanya: Shell, Caltex, at Petron. Dahil halos walang epekto ang kumpetisyon ng mga maliliit na kumpanya, nagkukuntsabahan ang tinaguriang ‘Big 3′ para gawing mas mataas ang presyo ng langis kumpara sa dapat talagang halaga nito.

Tuwing magkakaroon ng pagtaas ng presyo ng langis sa pandaigdigang pamilihan, agad itong sinasabayan ng pagtaas ng presyo ng ‘Big 3′. Pero sa totoo lang, ang langis na ibinebenta nila ay binili isa hanggang talong buwan ang nakalipas. Ibig sabihin, ang nasabing pagtaas ng presyo sa pandaigdigang pamilihan ay hindi pa naman umeepekto sa langis na nakaimbak at binebenta ng ‘Big 3′.

Samantala, kapag magkakaroon ng pagbaba ng presyo sa pandaigdigang pamilihan, aabot pa ng ilang araw o linggo bago ito sabayan ng ‘Big 3′.

Dahil sa mga ganitong iskema ng ‘Big 3′, tinatayang nasa P9 kada litro ang overpricing, o sobra-sobrang pag-presyo, sa mga produktong petrolyo sa bansa.

2. Bakit sinasabing garapal na pagpatung-patong ang ginagawa sa presyo ng langis?

Halos tatlong beses pinapatungan ang presyo ng langis. Una, habang hawak ito ng dayuhang korporasyon. Pangalawa, sa proseso ng pagbebenta nila sa kanilang lokal na kumpanya. Ikatlo, habang binebenta naman ito sa mga mamimili.

Laging ginagamit na dahilan ito ng mga local na kumpanya ang pagtaas ng presyo sa pandaigdigang pamilihan upang bigyan-katuwiran ang pagtaas ng presyo ng langis. Pero sa katunayan, nasa 33% lamang ng langis sa bansa ang nagmumula dito. 67% ay binibili ng ‘Big 3′ mula sa mga dayuhang kumpanya na nagmamay-ari din sa kanila: mula sa Royal Dutch Shell ng Shell sa Pilipinas; mula sa Chevron ng Caltex; at mula sa Saudi Aramco ng Petron.

Sobra-sobra ang patong na ginagawa ng mga dayuhang kumpanya kapag ‘bumibili’ sa kanilang ang ‘Big 3′ dahil hindi naman ito bibili kahit kailan sa iba pang kumpanya. Ito ang tinatawag na transfer pricing.

Sa kabilang banda, sa pandaigdigang pamilihan pa lamang, sobra-sobra na rin ang presyo ng langis. Ayon sa isang pag-aaral ng U.S Congress noong 2006, nasa $23 hanggang $46 ang halaga ng produksyon ng kada bariles ng langis. Kaya naman kahit sa mga panahon na mukhang mababa ang presyo ng langis, $50 hanggang $60 ang patong sa kada bariles ng langis.

Pag dating sa Pilipinas, ang presyo mga produkto tulad ng LPG, diesel, at kerosene ay muling itinataas dahil kontrolado naman ng ‘Big 3’ ang mahigit 70% ng lokal na merkado. Kung susumahin, tatlong beses pinapatungan ang presyo ng langis.

Bakit hinahayaan ng gobyernong Aquino ang di-makatuwirang pagtataas?

Si Noynoy Aquino ay nagmula sa hanay ng mga naghaharing-uri: mula sa pamilya ng burgesya-komprador at panginoong may-lupa.

Si Noynoy ay burukrata-kapitalista. Ibig sabihin, kinakatawan niya ang interes ng imperyalistang US na kasosyo bilang komprador at ng iba pang malalaking negosyanteng katuwang nito sa pagsasamantala sa mamamayan. Kapalit ito ng suporta ng dayuhan at lokal na naghaharing-uri sa pandaraya niya sa eleksyon upang maluklok sa puwesto. Magkakasabwat din ang mga ito sa pangungurakot sa kaban ng bayan.

Kitang-kita ang pinapaborang mga negosyante sa mga pagtaas ng mga singilin at iba pang anti-mamamayang polisiya. Ang kanyang tiyuhin na si Danding Cojuangco ang may-ari ng San Miguel Corporation na isang malaking independent power producer, at ng Petron. Si Danding rin ay may 40,000 na ektarya na lupang agrikultural, habang ang isa pa niyang tiyuhin na si Peping Cojuangco ang may-ari ng Hacienda Luisita.

Samantala, malapit kay Noynoy ang pamilya Zobel-Ayala na may-ari ng malaking bahagi ng Manila Water. Sila rin ang nagpapatayo ng Quezon City Central Business District na marahas na isinusulong ng gobyerno ngayon laban sa maralitang lungsod ng North Triangle. Malapit rin kay Aquino ang pamilya Lopez na may-ari ng MERALCO at ang dilawang ABS-CBN.

Bilang tuta rin ng imperyalistang U.S, itinutulak ni Aquino ang lalong pagbubukas sa ating ekonomiya sa mga dayuhan. Di sila nasasapatan sa kasalukuyang pagpasok ng mga dayuhan sa sektor ngpagmimina. Gusto nila buo-buong mga industriya at sektor ng ating ekonomiya ang lamunin ng mga dayuhang korporasyon.

Ano ang dapat igiit sa gobyerno upang pigilan ang mga pagtataas?

Kailangang labanan ng pagtataas ng singil sa kuryente, presyo ng langis, at pasahe sa MRT-LRT. Ang malakas na paglalantad sa makasariling interes ni Aquino at ng iilan ang magsasandal sa gobyerno na aksyunan ang ginigiit na ito ng mamamayan. Dagdag pa, dapat labanan ang mga polisiyang nagbibigay-daan sa di-makatuwiran at garapal na pagpiga sa mamamayan.

Sa kuryente, igiit natin na ibasura ang EPIRA para hindi na ipasa sa mga mamimili ang utang ng NAPOCOR at para matanggalan ng ligal na batayan ang pagpapahintulot sa kaliwa’t-kanang power rate hike. Isabansa ang buong electric power industry para makontrol ng gobyerno ang suplay ng kuryente.

Sa langis, igiit ang pagbasura ang Oil Deregulation Law para matanggalan ng batayan ang pagpapahintulot sa mga sunod-sunod na oil price hike. Isabansa ang downstream oil industry para makontrol ng gobyerno ang pinagkukunan natin ng krudo at mapigilan ang transfer pricing.

Sa LRT-MRT, igiit natin na kanselahin ang malaking utang na binabayaran natin mula pa sa panahon ng administrasyong Ramos. May ligal na batayan ang gobyerno para kanselahin ang mga utang na sobra-sobrang pabigat sa mamamayan at di-pabor sa atin.

Ano ang pangmatagalang solusyon laban sa ganitong pagtataas?

Tanging ang programa ng pambansa demokratikong rebolusyon ang may malinaw na pangmatagalang solusyon na magdudulot ng abot-kayang produkto at serbisyo para sa mamamayan.

Ang pagsasabansa at paglikha ng mga mahahalagang industriya, ang pagpapaunlad ng ating mga likas-yaman para sa sarili nating pakinabang, at paglalaan ng sapat na pondo para sa mga serbisyo at imprastraktura ang pangunahing magbibigay-proteksyon sa pagsasamantala ng iilang negosyante sa mamamayan. Ngunit magiging posible lamang ito matapos maging lubos na produktibo ang lupain matapos ang repormang agraryo.

Hindi pahihintulutan ng mga naghaharing-uri, mga imperyalista, panginoong-may lupa, at burgesya kumprador ang ganitong programa. Kaya naman, kinakailangan ng rebolusyon ng mamamayan upang alisan sila ng kapangyarihang pampulitika at durugin ang bulok nilang sistema. Dapat itong palitan ng gobyernong tunay na kakatawan sa demokratikong interes ng mamamayan at magpupunyagi para sa sosyalistang bukas.

Ano ang maaaring gawin ng kabataan?

Walang magandang kinabukasan na naghihintay sa kabataan sa ilalim ng bulok na sistemang isinusulong ni Noynoy at ng mga naghaharing-uri. Dapat lumahok sa pambansa-demokratikong pakikibaka ang mga kabataan lalo na’t paborable ang ating katayuan para sa masigla at militanteng pakikibaka. Dapat mahigpit na makipagkaisa at pagsilbihin ng kabataan ang kaniyang pagkilos para sa adhikain ng buong bayan at iba’t ibang sector na pinagsasamantalahan.

Dapat lumahok ang kabataan sa pambansa-demokratikong komprehensibong organisasyon ng kabataan tulad ng ANAKBAYAN. Sadyang itinatag ang Anakbayan upang pagbuklurin ang mga kabataang estudyante, manggagawa, magsasaka, propesyunal, migrante at iba pa sa direksyon ng iisang pakikibaka. Sa pamamagitan ng Anakbayan, organisadong isinusulong ang interes ng kabataan at mamamayan sa Trabaho, Lupa, Edukasyon, Karapatan, at Serbisyong Panlipunan (TLEKS).

Pangunahin itong nagmumulat, nag-oorganisa, at nagpapakilos para sa kagyat at pangmatagalang interes ng mamayan para sa TLEKS at pambansa-demokrasya.

Ang Anakbayan ay bukas sa kung sino mang nasa edad 13 hanggang 35 taong gulang na naniniwala at susumpa sa nasabing mga adhikain ng ANAKBAYAN.

(Maging miyembro ng ANAKBAYAN! Sagutin ang application form dito)

Maaaring maidownload ang file dito: Discussion Guide on TOFI.

GABAY SA PAGTALAKAY

HINGGIL SA PAGTAAS NG MATRIKULA AT IBA PANG BAYARIN

Inihanda ng Pambansang Opisina ng ANAKBAYAN

Pebrero 2014

1. I.                    TUITION INCREASE NA NAMAN! GAANO KATINDI ANG PAGTAAS NG MATRIKULA AT MGA BAYARIN?

Matinding pahirap sa kabataan ang taunang pagtaas ng matrikula at iba pang gastusin, kasabay ng walang-habas na panunupil sa kampus sa ilalim ng maka-dayuhang oryentasyon ng sistema ng edukasyon.

Malaking suliranin sa kabataang estudyante’t kanilang mga magulang ang taun-taong pagtataas ng matrikula at patung-patong na bayaring ipinapataw sa mga estudyante sa loob ng mga pamantasan.

Sa ngayon, dahil sa di maampat na pagtaas ng mga bayarin sa eskuwelahan, papalaki din ang bilang ng mga di makapag-aral. Ayon sa datos mismo ng gobyerno[1], nasa 9.5 milyon lamang mula sa 38 milyong kabataan o 25% ang matatagpuan sa mga hayskul at kolehiyo. Kasama pa sa datos na ito ang nasa ilalim ng programang Alternative Learning System (ALS).

Inaasahang sasahol pa ang ganitong paglabag sa karapatan sa edukasyon dahil sa panukalang mga pagtataas para sa susunod na taon na inaanunsyo kasabay ng deadline ng tuition consultations sa Pebrero 28:

1. Sa mga pribadong paaralan

Tinatayang aabot sa 400 pribadong pamantasan ang magtataas muli ng matrikula para sa susunod na pang-akademikong taong 2014-2015. Kabilang sa mga Unibersidad na ito ang sumusunod:

(18 units)P2,348.00University of the East Caloocan

3.5%

P45.19P813.59

(18 units)P1,627.00University of Santo Tomas

7-8%

P129.20 – P147.65P1,938.00 – P2,215.00

(15 units)P3,876.00 – P4430.00Far Eastern University

5-12%

P81.55 – P195.71P1,876.00 -

P2,936.00

(23 units)P3,751.00 – P9,002.00National University

10% (freshmen)

P103.57P1,554.00

(18 units)

P3,728.00San Beda College

15%

P227.70P5,692.50

(25 units)P11,385.00De La Salle University Manila

5%

P120.25P2,285.00

(trimester)

(19 units)P6,854.00College of Saint Benilde

3%-3.5%

P68.02 – P79.35P1,224.00-P1,428.00

(trimester)

(18 units)P2,448.63-P2,857.00Ateneo De Manila University

5%

P124.16P1,862.44

(15 units)P3,724.88National Teachers College

10-13%

P50P900

(18 units)P1800

Ilan sa mga ito ay kabilang na sa may pinakamatataas na minimum cost ng matrikula kada unit:

1. De La Salle-College of St. Benilde (2,275 pesos)
2. De La Salle University (2,250 pesos)
3. St. Scholastica’s College (1,708 pesos)
4. San Beda College (1,518 pesos)
5. Mapua Institute of Technology (1,500)
6. FEU-East Asia College (1,339 pesos)
7. FEATI University (1,210 pesos)
8. Lyceum of the Philippines University (1,170 pesos)
9. University of the East (1,138 pesos)

Hindi na bago ang ganitong kalakaran. Taun-taon ay nagtataas ang bayarin sa mga pribadong pamantasan. Sa katunayan, sa tatlong taong panunungkulan pa lamang ni BS Aquino, umabot na sa halos P115.00[3] ang itinaas ng tuition kada yunit o katumbas ng P3,450.00 kada semestre o P6,900.00 hanggang P10,350.00 kada taon para sa mga estudyanteng kumukuha ng 30 units.

Higit na mataas ang average para sa mga eskuwelahan sa National Capital Region (NCR). Tinatayang aabot sa P200.00[4] ang itinaas kada yunit sa mga eskuwelahan ng NCR o katumbas ng P6,000.00 kada semestre o P12,000.00 hanggang P18,000.00 kada taon.

Samantala, maliban sa pagtaas ng tuition, tuluy-tuloy din ang pagsingil ng iba pang bayarin na higit pang dagdag pahirap sa mga estudyante. Ilan sa mga halimbawa nito ang garbage fee, athletics fee, cultural fee, donation fee, at ang dineklara nang ilegal na developmental fee.

Ayon sa ulat ng CHED, sa taong 2013-2014, ang average na kabuuan ng other school fees sa buong bansa ay aabot na sa P2,762.67. Pinakamataas ang sinisingil na other school fees sa Central Luzon (P8,148.38) at CALABARZON (P7,025.33).

Ngunit tampok ang ilang pamantasan na ga-higante ang sinisingil na miscellaneous fee sa mga estudyante[5]:

1. FEATI (P16,320.00)
2. Centro Escolar University (16,025 pesos)
3. Emilio Aguinaldo College (14,276 pesos)
4. College of Saint Benilde (12,926 pesos)
5. San Beda College (11,583 pesos)
6. Philippine Christian University (9,250 pesos)
7. Lyceum University of the Philippines (9,218 pesos)
8. National University (8,629 pesos)
9. St. Scholastica’s (8,000 pesos)
10. Arellano University (7,835 pesos)
11. La Consolacion College (7,801 pesos)
12. Mapua (7,705 pesos)
13. Technological Institute of the Philippines (7,664 pesos)

May iba’t iba ring mga iskema ng awtomatikong pagtataas ng matrikula. Halimbawa, hindi na kinakailangang idaan sa konsultasyon ang pagtataas matrikula sa mga freshmen kaya awtomatiko na itong tumataas.

Mayroon ding “ladderized” o “carry over” scheme kung saan ang automatikong pinapapasan sa estudyante ang mas mataas na matrikula sa pagpasok niya sa mas mataas na year.

Tiyak na mas malaki ang mga pagtataas ng matrikula at iba pang bayarin sa susunod na taon. Inaasahan na higit na titindi ang pangingikil sa mga estudyante dahil sa paghahabol ng kita ng mga eskuwelahan sa napipintong pagbaba ng enrolment dahil sa implementasyon ng K12. Gayundin, inaasahang babawiin sa estudyante ang dagdag-singil sa kuryente na ipapataw ng MERALCO.

1. State Universities and Colleges

Ang pagtupad din ng mga SUCs sa balangkas ng pagtataas ng matrikula at iba pang bayarin ang pangunahing kinakaharap ng mga estudyante sa mga pampublikong pamantasan. Lalo itong pinasasahol sa pamamagitan ng iba pang iskema upang patindihin ang pangingikil at pagpapasa ng mga gastusin sa mga estudyante.

Sa Unibersidad ng Pilipinas (UP), patuloy na ginagamit ang Socialized Tuition System (STS o STFAP) upang bigyang-daan ang patuloy na pagtataas ng matrikula sa pamantasan. Ang dating base tuition na P1,000 per unit, ngayon ay P1,500 na. Sa kasalukuyan inihahanda ang STS para sa pagtataas muli ng matrikula sa pamamagitan ng pagdadagdag ng panibagong bracket na magbabayad nang mas mataas kaysa P1,500 kada unit.

Dagdag pahirap pa ang paniningil ng laboratory fees na labas pa sa sinisingil na tuition at miscellaneous fees. Karaniwang P100, P300, P500, o P1,500 kada subject ang sinisingil na laboratory fee. Sa pinakamasahol na kaso ng pangongolekta, umaabot sa halos P4,500 o 20% ng kabuuang bayarin sa isang semestre ng Engineering student ay dulot ng paniningil ng miscellaneous fee.

Samantala, bagamat naipanatiling P12.00 kada yunit ang matrikula sa Polytechnic University of the Philippines (PUP), kaliwa’t kanan naman ang pagpapataw ng iba pang bayarin upang pagkakitaan ang mga mag-aaral nito. Ilan sa mga dagdag at kwestyunableng mga bayarin ay ang Student Info System fee (P225-250), PE uniform fee (P305.00), Sports Developmental Fee (P150).

Sa paniningil pa lamang ng tatlong bagong bayarin na ito, 246% o halos tatlong beses na mas mataas kaysa sa matrikula[6] ang binabayarang “other fees”. Ibig sabihin, halos 70% sa binabayaran ng isang PUP student ay dulot ng dagdag bayarin.

Ganito rin ang kalagayan sa iba pang SUCs tulad ng EARIST na kamakailan lamang ay matagumpay na ipinabasura ng mga estudyante ang paniningil ng P1,000 “developmental fee.”

1. Highschool

Hindi na rin ligtas ang mga estudyante ng hayskul sa pagtataas ng bayarin sa eskuwelahan. Taliwas sa ipinagmamalaki ng gobyerno ni BS Aquino na libre ang batayang edukasyon sa bansa, sa katotohana’y binabalikat ng mga magulang ang napakaraming iba pang bayarin. Notoryus ang paniningil sa mga pampublikong hayskul ng mga dagdag na bayarin tulad ng PTA fee, examination fees, graduation fees, at iba pa. Aabot din sa P20,000 ang kinakailangang gastusin sa pamasahe, mga libro at iba pa sa pagpasok sa skwela. Bukod pa ito sa mga nirerequire na bayarin sa mga workbook, project at iba pa.

Samantala, higit na titindi ang paniningil sa mga estudyante dahil sa planong rasyunalisasyon ng pampublikong edukasyon. Sa ilalim nito programang ito, tatanggalin at tatanggalan ng badyet ang non-teaching items sa pampublikong paaralan. Ang resulta, kukunin mula sa mga estudyante ang pambayad sa mga administrative personnel, janitor, guards, at iba pa sa porma ng dagdag-singil. Bahagi ito ng kabuuang plano ng kontraktwalisasyon sa mga eskuwelahan.

Maging ang implementasyon ng K12 ay magdudulot ng dagdag bayarin sa mga estudyante at magulang. Marami sa mga pampublikong eskuwelahan ay walang kapasidad na magbigay ng edukasyong pang-senior highschool (Grades 11 at 12) kaya’t ipauubaya ang mga ito sa mga pribadong paaralan na tiyak na garapal na pagkakakitaan na naman ang mga highschool students.

Maging ang paglilipat ng pasukan o shift ng academic calendar sa balangkas ng dikta ng mga dayuhan ay magdudulot ng pagtataas ng matrikula at iba pang bayarin sa mga pamantasan. Pangunahing layunin sa likod nito ang engganyuhin ang pagpasok sa bansa kapwa ang mga dayuhang mag-aaral na sisingilin nang mas malaki ng mga pamantasan at ang mga dayuhang mamumuhunan at negosyante sa edukasyon para pagkakitaan ang ating mga paaralan.

Sa ganitong kalagayan, hindi na lamang mga lokal na kapitalista edukador, kundi maging mga dayuhang kapitalista-edukador, ang makikinabang na rin sa labis-labis na paniningil. Sa kabilang banda, inaasahang mas maraming Pilipino ang mahihirapang magbayad ng mga bayarin sa eskuwelahan dahil hindi naka-ayon ang panahon ng pasukan ang panahon ng pagtatanim at anihan.

1. II.                  ANO ANG EPEKTO NG PAGTATAAS NG MATRIKULA AT IBA PANG BAYARIN SA MGA KABATAAN AT MAMAMAYAN?

Tiyak na mas malaki ang bilang ng kabataang magda-drop out o titigil sa pag-aaral dahil sa pagtataas ng bayarin sa eskuwelahan.

Bago pa man umupo si BS Aquino bilang Pangulo noong 2010, halos tatlo lamang mula sa limang (3 out of 5) na nagtatapos ng highschool ang tumutuloy sa kolehiyo[7]. Samantala, sa 100 pumapasok sa elementarya, 60 lamang ang tumutuloy nang hayskul at 45 lamang ang nakakatapos[8].

Lalo itong sumahol dahil sa taun-taong pagtataas ng matrikula’t ibang bayarin sa ilalim ng panunungkulan ni BS Aquino at lalo pa itong sasahol sa napipintong pagtataas sa susunod na taon.

Talagang wala nang pagkakataon ang mga kabataang kabilang sa 66% ng populasyon na nabubuhay sa mas maliit kaysa P125.00 kada araw[9]. Para sa mga kabilang dito, para lamang mabayaran ang tuition sa isang taon, kinakailangang hindi kumain o hindi gumastos sa loob ng 137[10] na araw. Para naman sa minimum wage earner sa NCR, katumbas ng 69 days o mahigit 2 buwan na kita[11] ang pambayad ng matrikula sa NCR.

Lalo pa itong pinatitindi ng walang humpay na pagtaas ng presyo ng mga bilihin. Sunud-sunod ang pagtaas ng presyo ng bigas at iba pang pangunahing bilihin, langis, presyo ng kuryente, at iba pa.

Kung tutuusin, sa kabila ng pagtaas na mga ito, walang makabuluhang dagdag-sahod para sa mga manggagawa. Nakapako pa rin sa P419-456 ang minimum wage sa NCR habang nasa P1,000 at papataas pa ang daily cost of living.

Mababatak ang badyet ng mga pamilya dahil sa pagtataas ng matrikula’t bayarin kasabay ng presyo ng mga bilihin. Marami ang di makakatapos ng pag-aaral, malulubog sa utang ang mga pamilya, at sasahol ang kahirapang nararanasan na ng mamamayan.

1. III.                SINO ANG NAKIKINABANG SA PAGTATAAS NG MATRIKULA AT IBA PANG BAYARIN?

Sa kabila nang matinding paglabag sa karapatan sa eduksyon ng kabataan at pagsahol ng kahirapan ng mamamayan, tila nagtatampisaw naman sa supertubo at kita ang malalaking negosyante sa edukasyon.

Aabot sa milyon-milyon ang tubo ang ilang eskuwelahang notoryus sa taun-taong pagtataas ng bayarin. Kabilang dito ang Far Eastern University (P585 million), University of the East (P300 million), at Centro Escolar University (P248 million) na kumita ng milyon-milyon noong 2010 lamang.

Kung susumahin, aabot sa P3.45 bilyon ang pinagsama-samang kita ng UE, CEU, at University of Perpetual Help noong 2003-2009 na kabilang sa Top 1,000 corporations ng bansa. Samantala, sa UST pa lamang, tinatantyang nasa P1 bilyon ang tubo ng pamantasan mula 2010 dahil sa tuition at iba pang bayarin.

Hindi nakakapagtaka na ang pinakamalalaking business tycoons at empire ay nagmamay-ari o mayor na stockholder sa mga pamantasan:

1. Henry Sy (National University & Asia Pacific College)
2. Lucio Tan (University of the East)
3. Alfonso Yuchengo (Mapua)
4. Emilio Yap (CEU)
5. Aurelio Montinola ng BPI (FEU)
6. Pamilyang Laurel (Lyceum)

Sa kabila ng pangingikil ng malalaking negosyante na ito sa pamamagitan ng sunud-sunod na pagtataas ng matrikula at iba pang bayarin, nag-eenjoy naman sila sa mga tax cuts, subsidies, at iba pang benepisyong binibigay ng gobyerno.

Hindi rin totoo na napupunta ang pagtataas ng tuition sa sahod at benepisyo ng mga guro. Sa katunayan, iba’t ibang taktika din ang ipinapatupad ng mga pamantasan para huthutan din ng tubo ang ating mga guro. Kabilang dito ang pagdadagdag ng teaching load nang walang kaakibat na dagdag-sweldo o kaya’y sapilitang pagbabawas ng load para mabawasan ang sweldo. Nandiyan din ang pagtatakda ng mga matataas na propesyunal na rekisito upang iwasan ang pagbibigay ng dagdag sweldo

Habang naghihirap ang mamamayan, kumikita naman ang malalaking kapitalista-edukador at pribadong mga nagnenegosyo sa edukasyon. Sa gitna ng bilyon-bilyong kinikita ng mga ito, lalong walang dahilan para magtaas muli ng matrikula at iba pang bayarin.

Kaya naman upang panatilihin ang ganitong kalakaran, mismong mga paaralan na ito ay nagpapatupad din ng mga mapanupil na patakaran at pasistang iskema sa loob ng mga pamantasan upang pigilan ang pagka-mulat, pagkaka-organisa, at paglaban ng mga estudyante.

Nariyan ang pagbabawal sa pagsali sa mga organisasyong masa, pagbabawal sa paglulunsad ng mga protesta, pagbabawal sa pagpapahayag ng kritisismo laban sa mga polisiya ng administrasyon, pagkontrol sa mga student councils at publications, pagsasampa ng mga kaso laban sa mga estudyanteng lumalaban, at marami pang iba.

1. IV.                ANO ANG UGAT NG TAUN-TAONG PAGTATAAS?

Ang taun-taong pagtataas ng matrikula at iba pang bayarin ay dulot ng komersyalisado, kolonyal, at pasistang sistema ng edukasyon sa kabuuan at sinusuhayan ng matitinding patakaran ng komersyalisasyon sa ilalim ng gobyernong Aquino. Sa ilalim ng sistemang ito, ang edukasyon ay hindi karapatan kundi isang pribilehiyo at negosyo ng iilan at dayuhan.

Sa ilalim ng gobyernong Aquino, ipinatupad ang CHED Memorandum 3 na lalong nagpatindi ang garapal na paniningil ng matrikula at iba pang bayarin sa mga pribadong paaralan. Ginawa nitong lehitimo ang taun-taong pagtataas ng matrikula, miscellaneous, at iba pang kuwestyonableng fees. Ipinanukala nito na anumang pagtataas na dumaan sa konsultasyon ay makatarungang singilin.

Ngunit sa katunayan, maski ang bogus nilang patakaran sa konsultasyon at “transparency” ay nilalabag din nila. Talamak ang paglabag sa rekisitong 15 days na anunsyo bago ang konsultasyon, paglalabas ng financial statement, at iba pa. Tinatambalan din ito ng mga mapanupil na hakbang para pigilan ang paglaban ng estudyante.

Maka-ilang ulit nang inamin ng CHED na wala itong anumang hakbangin upang pigilan ang pagtataas ng matrikula at mga bayarin. Sa katunayan, patuloy na pinapayagan at ipinagtatanggol ng CHED ang mga garapal na eskuwelahang ito.

Samantala, nasa balangkas din ng komersyalisasyon ang programang Roadmap for Public Higher Education Reform (RPHER). Sa ilalim nito, pinatitindi ang kaltas pondo sa SUCs at pag-engganyo ng pribadong negosyo upang pagkakitaan ang pampublikong edukasyon. Itinutulak sa tuition and other fees increase, mga kontrata ng serbisyo sa pribadong kumpanya, at pagpapagamit ng mga ari-arian ng mga paaralan para sa negosyong pribado.

Kakaunti na nga ang pampublikong paaralan na maaaring puntahan ng mga maralita, itinataas pa ang mga bayarin dito. Nais ding bawasan lalo ang bilang ng mga ito sa pamamagitan ng pagtutulak sa ibang SUCs tungo sa pribatisasyon. Sadyang binabawasan ang subsidy ng SUCs pagkakitaan ng pribadong negosyo.

Sa kabuuan, dahil na rin sa katangian ng lipunan bilang malakolonyal at malapyudal, higit na pinatitindi ang komersyalisasyon dahil sa oryentasyon kolonyal at pasista ng sistema ng edukasyon.

Kolonyal ang oryentasyon ng edukasyon dahil simula’t sapul, nakatuon ang sistema ng edukasyon sa balangkas ng papaano pakikinabangan ng dayuhan, partikular ng Estados Unidos, ang likas-yaman, lakas-paggawa, at buong ekonomiya ng bansa. Pangunahing tuon ng sistema ng edukasyon ang paglikha ng malaking bilang ng mura at mapagsasamantalahang lakas-paggawa para sa mga dayuhan. Laman ng mga patakarang isinusulong ng mga dayuhan ang pagpapatindi ng komersyalisasyon ng edukasyon sa Pilipinas at sa buong mundo.

Malaki ang pakinabang ng iilan at dayuhan sa ganitong kalakaran kaya’t tinitiyak din nitong nakagapos ang isipan ng kabataan sa pagiging kimi, sunud-sunuran, o walang pakialam. Para sa mga namumulat at nagpapasyang kumilos, mapanupil na mga patakaran naman ang ipinatutupad. Pasismo ang katumbas na katangian ng edukasyon upang pigilin ang pagsulong ng lipunan tungo sa pag-unlad.

1. V.                  ANO ANG DAPAT NATING GAWIN?

Malinaw na anti-estudyante, anti-mamamayan, at di-makatarungan ang pagtataas ng matrikula at iba pang bayarin. Pinatitindi nito ang kahirapan ng mamamayan at ang paglabag sa karapatan sa edukasyon ng kabataan habang bilyon-bilyon naman ang kinikita ng dayuhan at iilan.

Kinakailangang kumilos at lumikha ng malawak na pagkakaisa upang labanan at biguin ang muling pagtataas ng mga matrikula! Gayundin, dapat kumilos upang ibasura ang kasalukuyang sinisingil na iba pang bayarin sa paaralan.

Sa karanasan, sa tuwing tayo’y magrereklamo, napabababa natin ang mga bayarin ngunit pag tayo’y sama-sama at malakihang kumikilos, nagtatagumpay tayong pigilan at biguin ang mga ito.

Sa panimulang antas, dapat biguin ang mga mapanlokong konsultasyon ng administrasyon at ng CHED. Malakas tayong magrehistro ng pagtutol sa mga konsultasyon at maglabas ng mga pahayag. Lumikha ng pagkakaisa sa mga kapwa-estudyante sa pamamagitan ng mga signature campaign, asembliya, at mga kilos protesta.

Ipahayag natin sa CHED at gobyernong Aquino na tutol ang mga estudyante at di makatarungan ang pagtataas ng matrikula. Igiit natin na dapat nila itong pigilan at huwag pahintulutan. Magpadala tayo ng mga pahayag, complaints, at protestahan natin ang kanilang mga opisina.

Ikasa natin ang malakihang mga walk-out sa ating mga pamantasan kung patuloy na isusulong ng administrasyon at CHED ang pagtataas ng matrikula’t iba pang bayarin, kung di ipapatupad ang ating demands o kung tayo’y susupilin.

Kung ipipilit pa rin ang pagpapatupad nito sa paparating na pasukan, sasagutin natin ito ng buong-taong protesta sa pamantasan, kikilos tayo upang ibasura komersyalisadong patakaran sa edukasyon at mananawagan ng pagpapatalsik sa inutil na gobyerno ni Aquino.

Ang kapangyarihan upang isakatuparan ang sustinidong paglaban na ito ay nakasalalay sa sama-sama at organisado nating pagkilos. Madaling magagapi ang ating hanay kung hiwa-hiwalay, disorganisado, at buhaghag ang ating mga paglaban. Kinakailangang sumali, itatag, palawakin, at palakasin ang mga organisasyong masa, tulad ng Anakbayan, na nangunguna sa paglaban nito. Sa pamamagitan ng chapters ng Anakbayan, iba pang organisasyon, student council, publications ay lumikha ng malawak na pagkakaisa ng mga estudyante para sa pagkakasa at pagtatagumpay ng ating kampanya at paglaban.

Sa huli, kinakailangan ding kumilos para sa pagbabago ng malakolonyal at malapyudal na lipunan upang ganap na wakasan ang komersyalisado, kolonyal, at pasistang sistema ng edukasyon. Sa pamamagitan ng pagtatatag ng pambansa-demokrasya na may sosyalistang perspektiba makakamit natin ang edukasyong makabayan, siyentipiko, at maka-masang para sa kabataan at mamamayan.

1. VI.                ANO ANG ATING PANAWAGAN?

Labanan at biguin ang pagtataas ng matrikula!

Ibasura at itigil ang paniningil ng mga dagdag-bayarin!

Labanan ang komersyalisado, kolonyal, at pasistang sistema ng edukasyon!

Isulong ang makabayan, siyentipiko, at maka-masang edukasyon!

APPENDIX

 The cost of education in the University Belt

(from GMA news online special report by TJ Dimacali and AM Marzoña, posted May 1, 2013 http://www.gmanetwork.com/news/story/306360/news/specialreports/infographic-the-cost-of-education-in-the-university-belt last accessed 15 February 2014)

Students across the country are gearing for a major walkout on Friday over tuition and other fee increases for the next school year. This will almost coincide with the first death anniversary of Kristel Tejada, the University of the Philippines student who took her life over unpaid tuition fees. With the rumbles of discontent being heard in many schools nationwide, especially in Manila’s University Belt, we must ask: what has gotten students so angry?

Tuition hikes, tuition hikes everywhere

Many private schools have hiked their tuition on a yearly basis since 2010. The national average tuition rate has risen by P115 per unit since President Noynoy Aquino took office, or P3450 per semester for a student taking 30 units. This is also equal P6900 to P10350 per year. A Filipino college student now typically shells out P30 thousand – P35 thousand per semester.

For the school year 2014 – 2015, more than 400 schools have applied to raise their tuition fees, including:

School administrators also employ the practice of ‘double-charging’ students by imposing fees which go to expenses which should already be covered by their tuition fees. Examples include: garbage fee, athletics fee, cultural fee, donation fee, and the developmental fee. In fact, the last one was already the subject of a CHED memo banning its collection, yet several schools continue to charge its students with such a fee, as in the case of the Technological University of the Philippines.

Sample of total miscellaneous fees per semester in some universities (2013-2014)

Highlighting the absurdity of the situation is the fact that these private schools are in no danger of losing money or going bankrupt anytime soon. A quick look at their financial situation reveals that many have breached the one billion peso mark in terms of yearly income, and safely take home hundreds of millions of pesos in profits. In fact, four have been consistently in the Top 1000 corporations of the Philippines in the past decade or so:

Students from private schools are not alone in facing the specter of increasingly expensive education as administrators State Universities and Colleges (SUCs) are also implementing ‘creative’ ways to charge students more.

The University of the Philippines, through its supposed ‘socialized tuition’ scheme called the STS (previously called STFAP), is charging the majority of its students P1000 to P1500 per unit (P18,000 to P27,000 per semester).

In the Polytechnic University of the Philippines, students have been slapped with three new fees recently: a P250 Student Information System fee, a P305 PE uniform fee, and a P150 sports development fee. These alone have resulted in a 246% rise in what a PUP student pays per semester, and accounts for 70% of all their enrollment expenses.

Tuition hike king

For Vencer Crisostomo, national chairperson of Anakbayan, blame lies fully with the Aquino administration which has done nothing to stop these increases and other anti-student practices.

He said that in some of the schools with impending hikes for the next school year, students and faculty, including the local Student Council and Faculty Union, expressed their opposition to the increases in consultations conducted by the campus administration. Despite the dissent, the latter said that it will push through with the hike, as in the case of the University of the East.

In other cases, the school administration simply announced the increase, in violation of Commission on Higher Education (CHED) directives mandating that a public consultation be conducted for tuition hikes. This was the case of the Lyceum University in Manila.

“What has the CHED done to address these concerns? Nothing. It has given abusive school administrators and greedy owners a free hand in milking students and parents out of every peso that they have” said Crisostomo.

Tuition and other fee increases in SUCs, on the other hand, have been given an additional push with budget cuts over the past three years.

Deregulation in education

“The current education policies under Noynoy already allow schools a great deal of liberty in making tons of profits. The few regulations of the CHED are routinely ignored and violated by school owners while the government looks the other way” said the youth leader.

According to him, to ensure the profitability of schools, the Aquino administration has implemented a ‘tuition deregulation’ policy in all but name.

For the Crisostomo, the root of the problem lies with the Aquino administration itself, or how it view education: “It’s no longer a human right, in which case everyone is entitled to it. Instead, it’s a big business. The focus is no longer on ensuring accessibility for all, but profits for the school owners”. ###

I-download dito.

Maaari nang i-download ang unang isyu ng Tinig ng Kabataang Makabayan (Opisyal na Pahayagan ng Anakbayan) para sa buwan ng Hunyo 2014 . Basahin, talakayin, at palaganapin!

Maaarin ring idownload ang PDF magclick dito.

Tinig ng Kabataang Makabayan (Anakbayan Official Publication) June 2014 by Anakbayan PH

Click the image to download: